Wintertrol in het paradijs !

Zondag 21 februari 2016

Op dit nachtelijk uur op het busstation geraakt waar ik nu wel moet zoeken naar de bus. Iedereen wijst mij naar een andere bus. Uiteindelijk gevonden ! De bus is goed vol. Wat wil je als je er maar één om de twee dagen organiseert.

De rit stijgt al snel door besneeuwde toppen rond de stad naar het hoog plateau. Maar dit keer lijkt dit hobbelig. Ik ben er van overtuigd dat ik vandaag voor de eerste keer over 4300 meter reed maar ik kan het niet nagaan want de batterij van de smartphone laat het afweten. Voor zover ik weet is dit het begin van het einde van dat ding. We zien wel.

De tocht over highway 318 is wel zeer mooi. Gisteren zag ik al een reclamepaneel dat deze reisroute aanprijst als zijnde de mooiste weg van China. Eerst zien dan geloven. In die 9 uur uren op deze bus hebben we wel 200 haarspelbochten achter de rug wat bij meerderen tot ongemakken lijdt. Ik voel het een beetje.

Highway 318 luidt in het Engels `southern Sichuan - Tibet highway. Het is een 2140 km. lang paradijs voor motorrijders van Chengdu tot Lassa. Ik dacht dat alle kleine garages bedoeld waren voor chinese motorliefhebbers maar later begrijp ik dat ik weer in motorland ben terecht gekomen en dat het in de eerste plaats voor de mensen van hier is.

Vreemd : op het hobbelig plateau is er weinig sneeuw. En hier woont echt haast niemand. Nu zijn er wel veel bossen tussen de `hobbels`. In een diepe put stopt de bus in een eetgelegenheid. Ik heb geen honger en geen zin in een ontbijt. Het ziet er ook niet echt proper uit. Daar gaan we weer.

Rond 14uur komen we dan aan in Litang. Sinds gisteren ben ik een beetje ongerust omdat deze stad op 4014 meter hoog ligt. Ik ben nog niet zo hoog geweest en hoop dat ik niet hoogteziek word want ik moet er slapen. Het is niet hoogste stad ter wereld. Er zijn er twee op 5100 meter hoog. Eén in de chinese provincie Qinhai, hier niet zo ver vandaan, en één in Peru. Maar het blijft zeer hoog.

Maar goed, ik vond er mijn beste prijs / kwaliteit hotel tot nu toe. Alles werkt - maar niet wanneer ik er aan komt. In de wijk is de elektriciteit uitgevallen. Enkele uren later is dit allemaal geregeld.

Dus ga ik eten en wandelen. Soms zijn er wolken die snel dwars door 的stad waaien。En dan weer sterke zon。 Ik wandel hier zonder jas en met open fleece。 Zo sterk schijnt de zon op deze hoogte。Het vriest niet。 Eigenlijk is het al lang niet meer zo warm geweest.

Ik eet voor de eerste maal oost-chinese keuken : kip met pinda`s en groene paprika en rode pepers in sesamolie. Nieuw voor mij maar ik vind dit reuze lekker. Omdat ik moe ben van het vroeg opstaan en het slecht slapen mis ik de hete bronnen. Hoe zou de slechte slaap komen ?

Ik heb niet goed gelezen waar de bronnen lagen en dus wandel ik veel te ver naar het volgende dorp. Toch doet deze lange wandeling mij deugd en is ze mooi. Ik eindig voor de poort van een zoveelste lama klooster. Met een mooi uitzicht over het tibetaans dorp en de erachter liggende bergen.

Het is al donker wanneer ik terug in Litang terecht kom - met mijn plastic - in de opkomende wind.

Net op tijd want het begint met hagel en eindigt met veel sneeuw.

Vreemd : sneeuw en donder en bliksem ! Deze combinatie heb ik nog niet opgemerkt。

In de internetclub word ik weer geweigerd omdat ik geen chinese identiteitskaart kan voorleggen. Sneeuw, dat geeft mij al een slecht voorgevoel voor morgen. Ook nog vertellen dat de politie mij, bij mijn aankomst in deze stad in het busstation, onmiddellijk vroeg als ik naar Lhassa ging. Controle op vreemdelingen die naar Tibet gaan ! De grens van deze provincie ligt op 200 km. van hier. Vermits ik dat niet doe laten ze mij vriendelijk gerust. Zonder de nodige papieren binnenglippen in Tibet zou dus niet lukken.

Maandag 22 februari 2016

Oef, ik verdraag de hoogte meer dan goed。 Alleen hartkloppingen, maar die heb ik altijd vanaf 3800 meter。 Geen spoor van duizeling。 Blijkbaar hebben de weken `hoogtestage` hun effect gehad. Om 12u00 blijkt er geen bus te zijn naar Daocheng. Die is afgeschaft omwille van de sneeuw。 Ik had er al schrik voor。 Maar er is wel een gedeelde taxi die ons wil voeren naar Daocheng. Ik dacht dat de busmaatschappij overdreef maar dat zal niet zo blijken. Elke dag denk ik dat het hoogste punt nu wel bereikt is maar het tegendeel blijkt waar te zijn。Vandaag klimmen we in slecht weer, eerst tot 4612 meter hoog, en dan nog eens. We blijven ook voortdurend boven 4000 meter。Helemaal boven verandert het asfalt meestal in een grindweg.

Ik vind hoge passen vaak een teleurstelling omdat ze kale hoogtes zijn waar de wind koning is。 Maar vandaag vormen de toppen een mineraal paradijs. En zo noemt de plek ook. Buitenaards, met in de verte de hoge bergen, waar ik naartoe ga, tussen - en net onder - wolkenbanden。Dat zien we tijdens opklaringen.

Ik ben niet de enige die foto`s maakt tijdens de rit. Dat doen de `locals` ook. Blijkbaar toch niet zo gewoon。

En zo komen we in meer gematigde valleien op 3700 meter hoog。 En weeral is de huizenbouw in de dorpen totaal anders。 De huizenbouw rond Daocheng vind ik uitzonderlijk mooi en net, maar vooral groot. Ik denk dat ze er één bouwen voor een uitgebreide familie of clan. In ieder geval : ik zie enorm veel mensen bouwen aan een huis. Ik denk dat iedereen iedereen helpt in deze dorpen. Deze huizen zijn wel zeer stevig gebouwd en weeral alleen openingen naar het zuiden。

In Daocheng is het deze maandagnamiddag leeg。 Ik vind dit vreemd。Maar dat is een zorg voor later。 Hoe moet het nu verder ？Want, in tegenstelling tot wat de reisgids vertelt, is er helemaal geen bus naar het zuiden。Na lang zoeken en verwarring vind ik een gedeelde taxi voor morgen 9u00. Het gaat over, ocharme, 150 km。

Nu moet ik eerst wat uitleg geven om te kunnen volgen。

Shangri-la is een mythische plek die vereenzelfdigd wordt met het paradijs。Dat is zo omdat er in de anglosaksische cultuur in 1933 een boek werd uitgegeven met de naam ~Lost horizon~ van ene James Hilton. Het werd een bestseller en werd verfilmd。Deze auteur uit Londen is daar echter nooit geweest。Hij vond zijn inspiratie voor dit verhaal over de ideale samenleving in een wondermooie wereld in artikels van National Geographic van een oostenrijkse ontdekkingsreiziger, genaamd Joseph Rock.

Shambala is ouder en een boeddhistisch paradijs。 Het is een naam die ik hier al meer zag. De vervorming `Shangri-la` ligt er niet ver van.

Joseph Rock was vooral geïnteresseerd in de Naxi-cultuur en in de grote biodiversiteit van de streek waar ik mij nu bevind.

In 1997 bevestigden `experts` dat Shangri-la uit de roman in `Deqin county` moet hebben gelegen. Dat leiden ze af uit de piramidale berg die de achtergrond van deze bergutopie vormt en uit de twee rode rivieren die hier vloeien. De experts beweren dat Shangri-la de streek is in de driehoek Deqin (de piramidale berg Kawa Karpo) - Yading - Lijang.

Omwille van de omvang van deze streek is het niet moeilijk te begrijpen dat meerdere gemeenten zich Shangri-la toeëigenen. Je hoeft geen marktstudie te doen om te weten dat een hotel openen in het paradijs een goede investering is. Zo komt het dat Yading (Aden uitgesproken, om het nog moeilijker te maken) zich Shangri-la noemt.

Omwille van die reden leidde een vriendelijke zoon van een lieve en gulle restauranthoudster mij op het verkeerde been omdat hij mij een taxi voor Yading regelde。

Ik moet, omwille van tijdsgebrek, naar de stad Shangri-la。 Deze ligt niet op 80 km. maar op 370 km. van hier in de provincie Yunnan. Ik besef dat ik hier een topper mis want in Yading bevindt zich de mooiste berg van China (en ze is ook piramidaal). Er zijn er eigenlijk drie naast elkaar。

Gelukkig dat ik tijd had om na te denken en de prijs en tijdsduur te overpeinzen om tot het besef te komen dat hij mij in de verkeerde richting stuurde. Het was goed bedoeld want hij weet van niet beter. Hij is nog jong en zijn wereldbeeld reikt nog niet verder dan de eigen provincie (al is dat hier al veel)。Bergen vormen ware grenzen tussen de valleien en gemeenschappen. Bij nazicht bij de betrokken taxichauffeur blijkt dat het wel degelijk zo is。

Opnieuw zoeken is aan de orde。Ik snijd de volgende rit in twee tot in Xiangcheng. Dat is redelijk voor de taxichauffeurs en zo vind ik een rit voor de volgende ochtend。Meer kans op een gedeelde taxi。Het rudimentair hotel helpt mij hierbij een beetje.

Tijdens de late avond maak ik een mooie wandeling in Daocheng。 Het is volle maan. Ik ben best trots op de nachtfoto`s. Van op een heuvel zie ik in de verte Yading. Een magere troost。 Zo dicht bij het paradijs en er niet naartoe kunnen。

Ik moet ook nog vertellen dat het de eerste keer is dat de twijfel over mijn onderneming op kwam. De hele 'afdaling' van de chinese bergen sinds Langzhou is zo zwaar geweest。 Pas vanavond lees ik dat de reisgids al voorschreef dat deze route een 'rough road' is en niet voor de 'faint-hearted'. Het zal mij leren aandachtig te lezen。 Slapen zal mij goed doen.

Dinsdag 23 februari 2016

Om 9.20 uur is er inderdaad een taxi en zijn er andere medereizigers die naar de zelfde bestemming willen。 We stijgen direct na de afslag。En we blijven we stijgen tot 4705 meter hoog. We rijden traag omdat er boven ijsplekken liggen maar het zicht is goed. Daarna gaat het via, weeral, veel haarspeldbochten naar meer dan 2km. lager gelegen oorden.

Hier zijn de huizen weer anders。 In de vorige vallei waren ze grijs met donkerbruine ramen met fijne gele en blauwe omlijstingen。 Hier zijn ze wit met op dakhoogte rode dambordpatronen。 Ze zijn ook kleiner maar de vorm is gelijkaardig. Nog altijd is het tibetaans boeddhisme heer en meester.

In de taxi zijn het 2 jonge mannen die onze enige jonge vrouw plagen met luid opgewekte gesprekken. Zij vindt het ook leuk. Maar voor mij zijn er te veel bochten, dus ik zwijg. We zien beneden veel tunnelingangen。 Ik dacht eerst dat het mijnen waren maar het is, naar ik vermoed, onderaardse elektriciteitsproductie door gebruik te maken van onderaardse rivieren in de bergen. China is echt geobsedeerd door elektricteitsproductie.

Na 150 km. op 2800 meter op de bodem van de vallei komen we aan in Xiangcheng。 Deze kleine stad staat mij direct aan. Ik voel mij er goed en dat zal zo de hele dag blijven wanneer ik ze al wandelend ontdek.

In het hotel was er een jongeman die verwonderd was dat ik naar een dorp wil. Maar ik vind deze stad groter dan Daocheng. Onbekend is onbemind ! Tijdens deze reis heb ik 2 steden gezien waar ik zo zou blijven wonen。 Deze hier en het oude Mardin op de Turks-Syrische grens. Deze hier staat mij aan omdat de vallei breed is maar niet te breed。 De lichtinval is er perfect. Je hebt iets minder luminositeit dan in Litang (waar het licht wel heel sterk was）.

De gebouwen zijn riant met kleine witte piramidale en hoekige flatgebouwen in het centrum en de hoekige witte boerderijen in de rand。 De stad is omringd door kleine percelen. Naar ik vermoed is het tarwe。

De japanse kerselaars beginnen te bloeien en de eerste yucca`s duiken op. In de verte de besneeuwde toppen langs 3 kanten.

zo goed voel ik er mij dat ik bij de kapper binnenstap die mijn haar eerst liggend 的wast en dan zelfs de hoofdhuid masseert. Pas dan knippen (tondeuse en schaar). En dat voor 30 Yuan (4 a 5 euro).

Ik vind zelfs een optiekzaak waar ik de brilglazen kan poetsen. Ook al lang zeer lang geleden.

En dan 2 keer lekker eten op charmante plekjes (verbouwde ingang van van een flatgebouw).

Wierook koop ik bij de tibetaanse traditionalist. (appel-kanneel, onbekende bloemen, 'mama and baby' en de traditionele tibetaanse wierook). De bagage begint weer te wegen.

Tijdens de namiddag ga ik naar de druk bezochte boeddhistische tempel op het hoogste punt van de stad en wandel dan verder. Moe ga ik vroeg slapen. Wassen kan niet want het warm water blijkt niet warm. 24 uur warm water was nochtans de reclame van het hotel. Ik ging mij eens verwennen !

Woesdag 24 februari 2016

Nu denk ik weeral dat de transportzorgen over zijn omdat er nu een bus is om 6u00 s`morgens (de enige). Maar niets is minder waar. Eerst rijden we door wondermooie landbouwdorpen in zuid Sichuan. En we stijgen dan tot 4300 meter op een grindweg.

Blijkbaar zijn de wegen een provinciale aangelegenheid en de dus stopt het asfalt in Sichuan en begint het opnieuw in Yunnan. Daartussen is het een lange grindweg op grote hoogte tussen zeer grote sparachtige bossen. Op 4300 meter zitten we in de wolken tussen de besneeuwde toppen en tussen rododendronbossen.

Maar hier stopt het omdat onze bus zich vastrijdt in 40 cm. diepe sneeuw op ijsplekken. Iedereen moet uistappen en duwen, wat niet helpt. Dan sneeuwkettingen leggen op de aandrijfwielen, wat nog niet helpt. Meer nog de bus draait en glijdt op het ijs gevaarlijk dicht bij de afgrond.

Niemand panikeert hoewel onze situatie hachelijk is in deze vrieskou.

Dus beginnen ik en sommige anderen sneeuw te ruimen voor de aandrijfwielen. Vrouwen halen takken. Eerst probeerden we met kleine rododendrontakken maar die worden vermalen door de wielen. Dus maar dikkere sparrentakken waarmee we een echte mat aanleggen.

Deze keer lukt het maar we zijn nog enkele honderden meter verwijderd van de winderige top. Lager was er weinig wind. Dus wandelen we in de diepe sneeuw tot aan de top waar iedereen weer in de bus stapt (ik denk dat wij de eersten zijn die deze weg nemen sinds de sneeuw).

Ik heb meer dan mijn deel gedaan en de inwoners van de streek waarderen dit. Door het duwen van de bus viel ik zelfs languit in de sneeuw. En ik had maar één paar sokken aangedaan omdat ik dacht dat ik de hele dag warm zou zitten.

De vallei waarin we nu afdalen is wondermooi. Ja, dit is een echt onaangeraakt paradijs. De weg naar het paradijs is wel echt moeilijk. Blijbaar moet het zo.

Beneden zijn het nu allemaal houden chalets. We zijn in de provincie Yunnan aangekomen. Hier zijn veel meer zwarte varkens en veel minder yaks. Geen kale hoogvlaktes maar zeer rijke plantengroei en gediversifieerde bossen. De toppen zien er zo scherp uit, net zoals op de chinese postkaarten. In de verte rechts meen ik de Kawa karpo te zien omdat deze zo veel hoger en piramidaal is. Onder de rotsen overal groen en veel zon. Wat een prachtig gebied !

Ik heb er lang over gedaan om te aanvaarden dat we alleen maar stijgen. Maar nu besef ik dat ik in het berggebied terecht ben gekomen waarvan ik de naam nog niet ken. Het is een groot berggebied ten oosten van de Himalaya. En het sluit er onmiddellijk op aan. In Tashkent heb ik, met mijn jonge gastheren en zeer jonge gastvrouw, al proberen te achterhalen wat de naam van deze bergketen is. Ik dacht er langs te rijden maar ik zit er in en gelukkig maar ! Op mijn meegenomen, en vaak gebruikte, satellietfoto van de Zijderoute  - die 14 jaren geleden de inspiratiebron vormde voor deze reis - is dit een grote witte plek. Dus hoog maar de naam ???

Na een pauze in een vuil wegrestaurant in een volledig houten chalet rijden we verder. De mannen dragen hier aan hun riem een groot versierd mes in een mooie houder. Na enkele uren tussen weer andere huizenstijlen (witte muren en blauwe daken die die dienen als hooiopslag) en veel bossen (spijtig, hier is op sommige plaatsen wel houtkap) komen we aan in Shangri-la. Zoals ik wist is de nieuwe stad gewoon maar de oude stad is mooi in hout en volledig anders dan wat ik tot nu toe gezien heb.

Shangri-la ligt in het midden van de paradijslijke driehoek en heeft enkele jaren geleden zijn naam veranderd van Zongdian naar Shangri-la. Marketing en gemeentelijke concurrentie.

Mijn geluk kan niet op want ik vind een wasserij. Deze zal diepgaander wassen dan de gewone chinese wasmachines. Ik kleed mij zo goed als volledig uit achterin de wasserij om tegen morgen zo veel mogelijk gewassen te hebben. Ik blijf dus achter zonder sokken, met vuile T-shirt en met training en met de jas en fleece. Want het is beginnen sneeuwen. Och, ik ben echt een tovertrol die de winter met zich mee brengt. Tijdens de laatste 2000 km. naar het zuiden breng ik, overal waar ik kom, sneeuw mee. Zou ik met deze gave in het paradijs mogen ?

Dat is mijn tweede paradijslijk gebied. Het eerste was de Kaukasus tijdens de zomer. Dat was het gebied dat in het oude testament terecht als paradijs wordt omschreven.

En nu ben ik in de meer 'anglosaksische', of eigenlijk beter de boeddhistische, variant van het paradijs terecht gekomen. Ik vind het wel vreemd dat hier vooral Chinezen naar toe komen. Zou `Lost horizon` vertaald zijn geworden en succesvol zijn in dit land ?

De oude stad ligt op 2 km. van het busstation. Het blijkt een mooie kleine stad te zijn maar toeristisch en nu vooral leeg. Dus veel winkeltjes met nog meer onbekende wierook. Maar ook koffie. En het grooste gebedswiel ter wereld (21 meter hoog : 22 mensen moeten er aan draaien om hem in beweging te krijgen). Je ziet haar van overal.

In de sneeuw vind ik na lang zoeken een goed gehouden hostel met warm water - en dit keer zonder elektrische slaapmatten - en met pc`s. Hier blijf ik twee nachten.

Donderdag 25 februari 2016

Een zonnige rustdag, zoals in de tour. Bijschrijven, de was gaan halen in de nieuwe stad en mij gaan informeren voor de rit van morgen naar het dorpje Qiaotou (Tiger leaping Gorge)。 Oef, er zijn veel bussen。 Op de terugweg chinese parfums uitgeprobeerd maar ze trekken op niet veel。 Dat is hun ding niet. In de oude stad slenter ik rond en koop ik veel wierrook (bananen, dennengeur, frambozengeur, verschillende bloemengeuren, 'paradise ensence').

Twee tempels bezoek ik en het grote gebedswiel。 Mijn voorkeur gaat naar de afgelegen en weinig bezochte '100 kippen tempel'。

Ik at voor het eerst sinds België een (club)sandwich met ham en mayonaise met sterke koffie. De maag liet een zeer licht onaangenaam signaal blijken. Te vettig ! Die heeft ook maar een kort geheugen. 10 jaar lang heb ik zoiets elke dag gegeten. Ook eens gewogen : 73,600 kg. met kleren en schoenen. Dus één kilogram bij. Het chinees eten is lekker en dus eet ik automatisch meer.

Vrijdag 26 februari 2016

Een luie dag met een korte reis naar Qiaotou. Na een vegetarisch maal in een wegrestaurant waar je eerst de ingredienten moet uitkiezen en dan bereiden ze het. Een praktijk die ik al meer heb gezien. Je stelt zelf je gerecht samen en dus weet je niet altijd wat het samen wordt. De meeste ingredienten ken ik niet, zodus, afwachten.

Maar deze sla, zo rood als rubarber is echt lekker. Ik begrijp nu waarom de chinese fietsers in Biskek zo raar opkeken wannneer ik hen rauwe sla met tomaten voorschotelde samen bij het stoofvlees. Koud eten ze nooit bladeren in China.

Maar daarna mispak ik mij. Ik dacht even te wandelen tot "Naxi family guesthouse" maar het blijken 3 loodzware uren te worden in de late namiddag met een zeer stevige klim. Men had mij nochtans verwittigd bij de ingang van het park maar ik vertrouwde de reisgids meer. Dat had ik niet moeten doen. De `Lonely Planet` is zo vaak mis in deze streken en de kaarten zijn nooit op schaal en zelden juist of volledig.

Zeer zwaar geladen steil klimmen zorgt er voor dat ik uitgeput aankom. Gelukkig is de plek waar ik aankom zo mooi. Alles lijkt zo harmonieus en mooi. Traag kom ik bij en krijg ik groene thee en daarna een maaltijd met bittere meloen in een wondermooi hostel. Het zelfs zeer goedkoop. Prijs en kwaliteit zijn echt nooit in verhouding en prijzen worden echt d.m.v. vogelpik gekozen.

Ik durf mij niet uit te spreken over wat ik de mooiste plekken vond die ik heb gezien. Er zijn er meerderen. Maar vooral, ik heb telkens weer de indruk dat de mooiste plekken op elkaar gelijken in hun perfectie. En die perfectie, die raakt mij niet bijzonder. Te perfect ! Dat vind ik telkens vreemd en ergens een beetje spijtig.

Niettemin ben ik verwonderd over de schoonheid en de harmonie van deze plek. En ik ben blij er te mogen zijn.

Ik probeer even op te sommen wat ik, zo uit het hoofd, de mooiste plekken vond.

De Lofoten in Noorwegen, snorkelen op het rif in de Rode zee in Saoedie-Arabië, de rotswoestijnen in N.W. Saoedie-Arabië, de Donau te oosten van Belgrado omdat de omgeving er zo prachtig groen en heuvelachtig is, de delta van de Donau in Roemenië, de wandeltocht rond de Monte Viso aan de Frans-Italiaanse grens met St-Verrans, de sublieme kwaliteit van het handwerk en de ambachten en de kunsten van Firenze, zeilen rond de actieve Stromboli, de stad La Valetta die zo vreemd oogt, de onoverschouwbare lengte en vooral de perfecte evenwijdigheid en regelmatigheid van de golven in het midden van de Atlantische Oceaan, het zicht op Venetië vanuit de kerktoren (zie vroeger), De binnenstad Sevilla (misschien), De Loftulllah moskee in Isfahan, Jiuzhaigou in Sichuan, de Elam-tuinen in Shiraz in Iran (misschien), De bloeidende woestijnen in Namakwaland in N.W.-Zuid-Afrika, de kustgemeente Port St.-John in Zuid-Afrika aan de Indische Oceaan, de oude stad van Mardin in Turkije.

Mijn gevoel en mijn intuitie zeggen mij voor de eerste keer dat het deze keer misschien wel eens de mooiste plek zou kunnen zijn  waar ik ooit ben terecht gekomen. Tiger Leaping gorge maakt deel uit van de driehoek Shangri-La. Het is ook dit geheel dat de plek naar boven stuwt in mijn lijstje. De vriendelijkheid, de authentieke subtropische landelijkheid en de schoonheid van de slaapplaats en het overweldigend uitzicht vervolledigen het plaatje. Er is wel een maar ! Dit is een voorbijgaand paradijs. De diepe ravijn heeft een L-vorm。 Aan de korte kant van deze letter bouwt `China major railway bridge` een hoge en lange brug tussen twee tunnels. Nu staat er nog niets maar als die er één keer staat zal een klein deel van Tiger leaping gorge een deel van zijn charme verliezen. En dat is de kant van Naxi family guesthouse. Het ligt volgens mij, opzettlijk, buiten het mooie gezichtsveld en de echte ravijn (de lange kant van de letter) maar je zult het horen. Het is een brug voor een snelweg van Lijiang naar Shangri-La. Ik ben er van overtuigd dat er velen niet gelukkig mee zijn maar er zijn hogere machten in het spel.

Na de maaltijd wordt het snel pikdonker, nog even naar de sterrrenpracht kijken en de melkweg die hier zichtbaar is doch niet zo duidelijk als voorheen op deze reis. Van de verwondering kan ik de slaap niet vatten en zo fotografeer ik de, boven de hoge toppen, opkomende maan. Ik moet nog zeggen dat een kenmerk van Shangri-la de blauwe maan is. In Daocheng was dit duidelijk, hier iets minder maar er is nog wel een blauwe schijn (of beeld ik mij dit in).

Zaterdag 27 februari 2016

Laat opgestaan, omdat ik hier niet weg wil. Uit mijn bed heb ik zo een mooi uitzicht en de zon schijnt op mij. Maar goed, het wordt een 23 km. lange wandeling met veel klimmen. Maar deze keer veel minder geladen omdat ik een groot deel van de bagage hier laat. Het begint na 1,5 km. klimmen met de beroemde 28 haarspeldbochten op het anderhalf meter breed wandelpad. Vandaaruit zien we de 16 km. lange ravijn. Van het water van de de rivier tot aan de toppen : 3900 meter hoogteverschil. Zeer indrukwekkend aan alle kanten. Dan wordt het gelukkig vlakker en wandelen we in de bossen met veel verschillende boomsoorten. Ik zeg we want aan de top kwam ik Merel en Guus tegen. Een stel uit Nederland dat in Dubai woonde en daar alles met de container naar Nederland hebben gestuurd en nu een sabbatjaar nemen in Azië.

Omdat ik weeral plastic raap ben ik trager. Er ligt hier niet zo veel want de inwoners hebben er alle belang bij het pad proper te houden. Het is hun broodwinning. Rond 17uur komen we in `halfway hostel` aan. Hier hebben Guus en Merel geboekt. Nog een prachtplek. Maar ik ben nog niet moe en wil verder wandelen langs het pad. Temeer het nu 2 uren daalt. Tot na het invallen van de nacht.

Omdat het nu echt te donker is kom ik aan bij `Sean Spring` hostel. Sean is een lokale man van mijn leeftijd met een niet volgroeide hand en arm. Maar wat een marketeer en handelaar. Hij is ook zeer actief. Hij heeft verschillende hostels. In `wallnutt garden' overtuigde hij de inwoners om okkernotenbomen te planten. En nu verkoopt hij hier gepelde noten en olieën. Die koop ik : walnotenolie en geraniumolie die ze zelf persen. Er zijn er nog meer maar die hebben meer medicinale toepassingen. Weeral gewicht bij.

Seans` dochter houdt ook een charmante grotere plek en kookt nog beter -of even goed- dan Naxi family. Het is duurder maar sjieker. In deze vallei wil ik niet over centen vallen. Hier wil ik ten volle genieten.

Zondag 28 februari 2016

Ik geniet van de beginnende lente. Ik ben er nu min of meer zeker van dat de leukste ervaring van deze reis de volgende is. Het is de verandering van de seizoenen in een jaar tijd ! De reis verloopt van breedtegraad 49, bij ons, tot breedtegraad 25 (Zuid Yunnan) in China. Dat wil zeggen dat ik de zomer duidelijk kon merken in de natuur, dan iets minder de herfst omdat ik meestal in de woestijn zat. Maar toch : in noord-oost Iran was dat zeer mooi in de oude wouden. En dan de lange winter. Nu komt de kleurige lente er aan. Het geheel vormt een intense ervaring die ik niet zou willen missen. Ik heb er dan ook de tijd voor.

Geen enkele kaart in deze streek is goed. Dat vonden Guus en Merel ook al. Vandaag zal ik ervaren dat wandelen met slechte kaarten een hel is in het paradijs. Dat allemaal omdat ik naar het bamboowoud wil gaan. Twee uren klimmen van bij het `Sean spring hostel`. Ja, ik ben er geraakt via veel omwegen. Wegen, dat is veel gezegd ! `Poorly marked trail` stond er op mijn kaart. `Very poorly marked` zou ik zeggen. Daarom vond Sean dat ik een gids moest nemen. Maar dat stoorde mijn ego.

In het bamboowoud beginnen de problemen nog maar pas. Ik ben ver van alles en er zou een houten brug moeten zijn. Die vind ik maar later blijkt dat er drie zijn. En dat ik op de hoogste van de drie ben terecht gekomen. Ik ben zelfs blij die te tellen want ik begon al aan mezelf te twijfelen. Ik had van alle drie foto`s moeten maken voor de `kaartenmakers` van deze streek !

Maar goed, de plek ligt mooi in een een zonnige kloof en hier is niemand. Ja, dat zal wel !

Ik kan er dus douchen in een hoge, zuivere waterval met glashelder water. Het wordt geen lange douche want het bergwater is zeer koud. In de zon is het wel zeer warm.

Dan zoek ik maar vind ik de weg niet in het bamboowoud. Nog gevaarlijk ook, onder mij, de steile kliffen die ik eigenlijk over moet. Het gaat echt niet. Terug langs de waterleiding en kanaal van het dorpje. Daar zie ik de juiste brug maar ik geraak er niet want veel te steil naar beneden. Na vele pogingen geef ik het op. Ik ben voor 10 uur vertrokken en het is nu al 15 uur. Ik wilde eigenlijk terug wandelen naar Naxi family over het hoge wandelpad - maar door hoog te blijven na het bamboowoud .

Ik moet nu wel tot beneden langs de verkeerde kant van de grote kloof en waterval (de douche was boven nog klein maar nu !!!) en dan terug naar boven langs de andere kant. Beneden bij Tina`s guesthouse aan de grote en hoge betonnen brug ben ik gewoon te moe en neem ik de bus, na een Coca- Cola.

Daarna moet ik nog een uur naar boven om bij `Naxi family guesthouse` terecht te komen. Moe geraak ik er. Zegt de eigenares nog : `you are so fast`. Dat had ze nu niet moeten zeggen, zie.

Vanavond verzet ik geen poot meer. Een douche met op zonnewarmte verwarmd water zal mij deugd doen. Het werkt zeer goed : er komt wel niet zo heel veel water uit. Maar over de hitte heb ik geen klachten, integendeel.

Wederom een lekkere maaltijd en praten met andere wandelaars, die hier komen eten maar niet blijven slapen. Ik ben vanavond alleen op deze plek.

Maandag 29 februari 2016

Ik wil hier niet weg (een extra dag op de kalender toch) en daarom schrijf ik de blog bij bij Naxi family guesthouse na het ontbijt onder een bloeiende boom op de patio. Ze hebben een oude PC onder het overdekt terras - met veel stof op. Maar hij doet het. Het is een zonnige dag, hoewel de twaalf toppen occasionele wolkenbanden te verduren krijgen. Zalige voormiddag ! Later op de dag zal ik, zwaar geladen, over de eenvoudige weg naar Qiaotou wandelen om van daaruit de bus te nemen naar Lijiang. Dat is 75 km. ver en er zouden veel bussen zijn. Het zou ook mooi zijn, volgens wat ik hoor. In ieder geval, Lijiang is het meest zuidelijke punt van Shangri-La, dus nog een dag genieten. Van daaruit gaat het morgen naar Kunming voor mijn papierwinkel.

Dinsdag 1 maart 2016

Een slenterdag in Lijiang onder de stralende zon. De hele oude stad is beschermd door de UNESCO en ziet er uit als een chinees Brugge. Je moet entree betalen (een ticket geldt voor 50 dagen???) maar daarvoor krijg je overal kraakzuivere kanaaltjes waar je door ziet. Alle kraaknette huizen (meestal toeristische winkels of hotelletjes) zien er uit als Ikebana bloemenwinkels. Gewoon mooi en groot hoor. Maar het beste vond ik de openbare toiletten. Telkens precies een viersterrenhotel en gratis. Dat was voor mij een belevenis in het op dat vlak normaal vuile China. Moegeslenterd ga ik, na het ophalen van de zware bagage, naar de bus in de eveneens mooie nieuwe stad op mensenmaat. Ik heb nog tijd voor een hotpot, maar niet zo lekker als die uit Chongqing.

Woensdag 2 maart 2016

Wat een zware dag ! De hele nacht in de bus doorgebracht op een `sleeperbus`op de snelweg. Dat ging goed en ik viel in slaap. Vanmorgen iets voor 7u00 aangekomen in Kunming. Het busstation `west` ligt ver van alles. Dus wilden de taxichauffeurs mij niet voeren. In de vertrekhal, die elders lag, kreeg ik een chinese vertaling van de plek waar ik naartoe moest. Een taxichauffeur bracht mij er nu wel naartoe na een lang rit. Daar aangekomen bleek dat ik op de `Kunming highway administration' terecht gekomen ben. Het `Public Security Bureau is 2 jaren geleden verhuisd. 

Een vriendelijke ingenieur wegenbouw die Engels spreekt omdat ze in Kenia en Mali heeft gewerkt aan wegenbouw hielp mij in een andere taxi naar het juiste adres. Daar aangekomen heb ik nog niet de tijd om te bekomen of ik krijg al een nee op mijn vraag tot visumverlenging. En dan de schuld steken op de collega`s van Langzhou. Vond ik flauw ! Kortom, ik moet binnen de drie dagen China verlaten. Met de trein kan niet, dat is te ver. Een vliegtuig dus !

Op naar de luchthaven ! Ik heb zeker 1,5 uur naar de juiste bus er naartoe moeten zoeken. Onderweg bedenk ik dat ik ook naar Vietnam kan gaan. Dat ligt hier dichtbij en ik kan er met de bus naartoe. Maar heb ik daarvoor een visum nodig ? Dat weet ik niet op dit moment. Indien ja, dan lukt deze optie niet meer tijdig.

In de luchthaven neem ik het zekere voor het onzekere en koop de vlucht naar Hong Kong voor morgen namiddag met `China Eastern Airlines`. 1214 Yuan, dat valt best mee. Nu klaart het gemoed weer op. Vervuiling ja (en nog geen vliegtuig aangeraakt na 28000 km.) ! Maar als ik over tijd blijf dan betaal ik dagelijks een boete van 500 Dollar.

Terug ploeteren naar de stad, maar nu weer in een andere wijk. Nu een slaapplaats zoeken, wat niet gemakkelijk was want de kaart was verkeerd gemaakt en de eerste slaapplaats was ondertussen een bouwwerf.

Een dik twee jaar oude reisgids is al echt te oud voor dit land. Zo snel gaat het hier allemaal.

Uiteindelijk gelukt in de mooie buurt van Kunming, rond het meer. Een opgewekte grote chinese stad waar het leven relax is. Dat mag ook eens. Chinese muzikanten en zoveel dansende mensen tijdens de namiddag in het park. En de watervogels (eenden ? met een rode bek ?) , die het symbool van de stad vormen, vliegen in perfecte cirkels rakelings langs ons heen. Zo veel ! Maar ik vraag mij af waar ze bij valavond allemaal naartoe waren. Vreemd.

Er zijn weer veel onbekende fruitsoorten die ik proef. Ik zit nu op de rand van de tropen, precies op 25 N.B.

Dan schoenen kopen want de mensen staren mij steeds meer aan. Er zijn veel verschillende gaten in de schoenen ontstaan na zo veel wandelingen. Dat is ook gelukt en de prijs, 25 dollar voor een stevige wandelschoen, is ook meer dan okay. Je moet wel geen grote merken kopen want dan betaal je regelmatig even veel als bij ons. Passende T-shirts vond ik niet. Alle winkels verkopen bijna het zelfde. Er is veel minder keuze dan bij ons. Dat zal een overblijfsel zijn van de blauwe kiel en de blauwe pet. Iedereen doet het zelfde aan. Relatief weinig `kledingindividualisme`. Dan nog een 1000 jaar oude tempel gevonden, die intussen dicht was. Maar vooral zeer veel onbekende chinese wierook gevonden (groene thee, "love grass", origineel sandalhout,...). Nu ben ik gewoon moe !

En er zijn muggen. Dat is nieuw ! Ik dacht eerst dat het vlooien waren.