Een nieuw jaar, een nieuwe reis

Maandag 8 februari 2016

Ik heb eindelijk begrepen dat het gebed, dat de gelovigen hier elke dag voor de tempels afhandelen, de `zonnegroet` is. Ik heb de bewegingen geobserveerd en ja, dat is het !

Een wandeldag op deze eerste dag van het nieuwe jaar. Ik heb mijn oude gewoonte weer opgepakt om te vertrekken met een grote geplastificeerde juten zak. Tijdens de afdaling raap ik dan plastic flessen op. Beneden zijn er veel vuilnisbakken voor recycleerbaar afval. Maar er ligt veel waar de mensen gaan. Dat is gelukkig niet erg ver in de natuur. Hoe hoger hoe properder. Beneden deponeer ik dan alles in de juiste ton. Er zijn er veel maar sorteren lukt nog niet goed. En ze gooien veel, zo maar, weg. Twee keer al kreeg ik een goedkeurende blik van Tibetanen. Hopelijk krijg ik volgelingen. Ik zie hier wel elke dag volledige vuilniskarren omgekieperd worden op rustige plekken in de stad. Er zijn dan, elke dag, mensen die deze hopen sorteren. Zo bereik je natuurlijk resultaten. Dit zag ik trouwens ook al in Istanbul.

In plaats van goden en heiligen allerhande te eren die leefden in de tijd voor de uitvinding van het plastic zouden ze allen beter hun leer updaten en het respect voor het eigen leefmilieu daarin opnemen ! Want spirituele leiders hebben invloed langs de Zijderoute.

Ik heb wel de indruk dat de armste gemeenschappen het minst respect hebben voor hun eigen omgeving. Iets wat ik ook al zag in Kurdistan en in Baku. Onwetendheid, armoede en misschien gebrek aan onderwijs / opvoeding. Er is een verband.

Toch heb ik genoten van de wandeling in het hooggebergte. Ik bleef lang zitten rond een schapenboerderij. Zo veel lammeren die mekkeren om hun moeder. En zo veel schapen die hun verloren lammeren zoeken in deze enorme vrije uitloop met veel gras. Ik dacht dat schapen lammeren in de lente ? Wanneer de zon verdwijnt achter de heuvels gaan ze allen vanzelf terug naar hun stal. De grote witte hond van de boerderij heeft geen werk en kan dus naar mij blaffen, al doet hij zelfs hiervoor niet veel moeite.

Ik heb tussen vele skeletten onderweg een mooie kleine gewelfde hoorn gevonden. Een souvenir.

s`avonds ben ik gaan eten in een islamitische eetgelegenheid. God zij dank de enigen die open zijn tijdens deze dagen.

Ik kreeg weeral een menukaart in het `Chinees`. Dat begrijp ik niet, dus liep ik naar de keuken om te wijzen wat ik wilde eten. Ik wees onderweg op wat zijn kinderen aten. Maar dat wilde baas allemaal niet. Hij kwam met zijn smartphone en vroeg via vertaalsoftware `wat wil je eten`. Ja zeg , dat probeer ik net duidelijk te maken !

En daarna vertaalde hij, Chinees-Engels, o.a. `noodle di[plomacy` en `beef stew noodle soup`. Het laatste ken ik dus vroeg ik het eerste. Hij fronste de wenkbrauwen.

Toen begreep ik dat zijn vertaalsoftware gewoon een elektronisch woordenboek is. `Noodle diplomacy` is een Amerikaans-Chinese politieke term van toenadering.

Het werd dus weeral `beef stew noodles` uit armoe. Toch maar altijd mijn reisgids mee nemen naar elke eetgelegenheid.

Dinsdag 9 februari 2016

Een laatste dag in Xiahe want ik kan toch niet weg. Dus een nieuwe wandeling in de bergen. Ik vind zowaar weeral twee mooiere horens. Ik zal de vorige later weggeven aan Sacha.

Woensdag 10 februari 2016

Een reisdag naar Hezuo. Dat lukt, maar daarna met de driewieler naar een ander busstation waar geen bus is in een dode stad. Waarom zijn er dan loketbedienden in dit busstation ?

Kortom, ik vind daar een gedeelde taxi naar Langmusi. Het wordt een mooie rit met een vriendelijke chauffeur. Hij zet mij en mijn medepassagier af in het bergdorp. Daar slenter ik wat rond want alle hostels die ik voor ogen had zijn dicht. Zo ontmoet ik op straat Alexandre, Sacha, Romane, Axel en Jordan. Zij hebben een hostel gereserveerd. Dus ik kan gewoon mee. Het blijkt niet erg comfortabel maar we hebben een dak. Dan bezoeken we het dorp en daarna praten we bij in een restaurantje. Het wordt leuk. S`avonds leren ze mij rami spelen. Het zijn uitwisselingstudenten van een Franse handelshogeschool die in Suzhou les volgen. Tijdens de verlofdagen reizen zij in deze streek.

Donderdag 11 februari 2016

Jordan is sportief dus neemt hij ons op sleeptouw naar de top van de rode rotsen boven het dorp. En dan ook nog om 7u00 vertrekken. Boven vermaken we ons met zijn witte drone. Dit toestel maakt een filmpje van ons, al lopend met een stok rond de stokkenhoop met wimpels. Hij zal het mij mailen via `We transfer'.

Omdat we al vroeg boven zijn lopen we het grootste deel van de kliffen af. Daar filmt hij zichelf met een hoofdcamera al lopend langs de rand van de hoge kliffen. Deze film wordt op afstand gestuurd door Alexandre met de smartphone. Er is hier veel wind. Ik doe dit niet.

Al afdalend ontmoeten we Axel en Romane die later zijn vertrokken.

Zij hebben net grote gieren boven hen gezien maar zij beweren bij hoog en bij laag dat het arenden zijn. Sacha discuteert hier over maar ik laat hen doen. Sacha neemt mij dit later glimlachend kwalijk.

In het dorp eten we weer rijst met eieren in de enige eetgelegenheid die open is. Ik schep voor hen de kans om een taxi te bemachtigen naar Xiahe voor morgenvroeg. Dat lukt omdat ik een chinees stel dat ik ontmoette in Xiahe opnieuw zie. Hun chauffeur wil Jordan, Axel, Romane, Alexandre en Sacha helpen aan een goede prijs. Weer een probleem minder.

Tijdens de namiddag bezoeken we de tempels van Langmusi en zien we pal boven ons een prachtige gier met zwart-witte vleugels in een mooi patroon. Waw, zo groot! Nu begrijp ik waar de Chinezen hun inspiratie halen voor hun vliegers. Je moet gewoon omhoog kijken. Vliegers zijn een specialiteit van Yunnan en Sichuan. Dat is dus voor later.

S`avonds kaarten zij maar ik val direct in slaap.

Vrijdag 12 februari 2016

Een dag alleen in Langusi, maar ik maak wel een prachtige wandeling tussen de hoge ravijnen. Ik ben helemaal alleen en zie korhoenderen en gieren. Ik volg het verijste stroompje tot wanneer het niet meer kan. Zo een gevarieerde wandeling heb ik nog niet gemaakt tijdens deze reis.

Daarna naar beneden en ook plastic flessen oprapen in mijn grote zak. Als ik terug aankom in het dorp  sneeuwt het hard - en er was al hagel. Vlug naar binnen en lezen op de warme elektrische mat. Ook turnen niet vergeten.

Sneeuw, dat is niet goed voor morgen !

Zaterdag 13 februari 2016

De dag begint vroeg met een lange wandeling onder de sneeuw van Langmusi naar de hoofdweg. Nu een uur wachten op de bus die niet komt. Dus krijg ik een lift voor 20 km. in een busje dat traag rijdt over de verijste weg. We glijden zowaar uit maar zonder schade. Hij zet mij af in een tibetaans dorp waarvan ik de naam nog niet ken. Hier is het lang wachten op een wagen. Uiteidelijk een taxi gevonden waar we de prijs kunnen delen. Ik ben verkleumd en dus gelukkig.

Ik kreeg wel warm water in een plasic fles van een mama die ook wacht met haar dochter. Ee goed idee in deze streken.

Zo rijden we de 100 km. naar Ruo Er Gai (=Zoige). Onderweg weeral koekjes gekregen.

Een kleine doodse stad op 3500 meter hoog. Ik eet er pikant waardoor ik het weer warm krijg. Nu verder als het kan. Er is pas een bus over twee dagen.

En geen taxi : dus liften. Ik krijg een lift op de rand van de stad. Die zet mij 18 km. verder af aan de ingang van een dorp dat blijkbaar luistert naar de naam Ban You. Hier wacht ik lang in de wind, onder de zon.

Maar niemand neemt mij mee. Ik krijg wel drie keer de kans om te blijven slapen en te eten maar de zon gaat nog niet onder en dus weiger ik beleefd.

Ten slotte komt Wang Qing Zhuo Ma mij oppikken met haar broer. Niet om te rijden maar om te eten en te overnachten.

Ik ben er zeker van dat ze van mijn aanwezigheid heeft gehoord in het dorp. Blijkbaar is het na 16.00 uur te laat om te liften en neemt niemand je nog mee. Dus eet ik tibetaanse momo, tsampa en dumplings naast de stoof die brandt op koeienvlaaien. Haar moeder doet niet anders dan aan haar kleine gebedsmolen draaien en bidden en ook even babbelen als haar vriendin komt. De mama is een zeer stille met een rode tibetaanse hoed. Blijkbaar een diepgelovige gemeenschap want alle huizen dragen hier vaandels die wijzen op het tibetaans boeddhistisch geloof. Er is wel wifi en TV.

S`avonds ga ik mee naar een familiefeest bij haar zus in een ander huis. Daar ben ik de eregast en het object van alle observaties.

Ik word na de vader eerst -en beter bediend- en zit op de beste plek, naast de gelijkaardige stoof.

Een familiefeest met een groot altaar, runderlederen wanden en allerlei onbekende etenswaren en drankjes op lage tafels. Koken gebeurt op de stoof.

Maar er is wel de nonkel die de grappen vertelt, de grootvader die in slaap valt en gewekt wordt door de grootmoeder die alles goedmoedig in het oog houdt. Er zijn de giechelende tienermeisjes die op de sociale media zitten. Er is de jonge tibetaanse monnik die wijs is. En de moeders, die zussen zijn van elkaar, gaan bij elkaar stil fezelen. Er is ook de tante die precies even goed zou passen in Peru, gezien haar kledij en haar uitzicht (dat had Jordan ook al opgemerkt). Niets nieuws dus, alleen in een ongelooflijke setting.

s`Nachts moet ik nog naar het toilet dat er niet is en dus val ik in een asseput in het pikkedonker waardoor ik een schaafwonde en een blauwe plek oploop. En dan komt de broer nog kijken. Goedbedoeld maar ongevraagd. Ik ben dan lastig door de pijn.

Och wat ben ik ondankbaar ! Ze hebben mij gered want hier is doodvriezen langs de kant van de weg geen fabel.

Ik slaap in een koude kamer met kleren aan maar slaap goed waardoor Wang Qing Zhuo Ma mij s`morgens moet wekken door de gordijnen open te doen.

Zondag 14 februari 2016

Wat een dag ! Wan Qing Zhuo Ma heef mij tussen 10 en 12 afgezet, na het ontbijt, langs de kant van de weg. Nu vond ik onder de sneeuw en de wolken snel een lift. Eerst in een kleine overvolle tibetaanse wagen en dan omiddellijk in een grote jeep van een chinees merk met een aangename `hanfamilie` op reis naar huis in Chengdu. Ik heb geluk, ze zetten mij af in Chuanzhusi. Dat is een lange rit op weg naar Jiuzhaigou.

Ze zijn wel heel lief, ze geven mij een waterfles en sigaretten en een aansteker en gooien een van hun 2 sleeën weg om plaats te maken voor mijn rugzak in de kofferbak. De 2 kinderen hebben dit laatste niet gezien. Wat zouden ze denken ?

Het is toch gevaarlijk liften op deze barre hoogvlakte want we rijden over 3840 meter hoog. In de wagen is de druk die van lager gelegen gebieden. Maar als we op bijna het hoogste punt uitstappen begin ik onmiddellijk te duizelen. Dat is een teken van hoogteziekte. Ik ben al wat gewoon dus kan ik er wel tegen (en ik weet wat ik dan moet doen). Je voelt ook de ijlere lucht die je sneller doet ademen.

Na deze top dalen we gelukkig snel tot in Chuanzhusi. Het is een vreemde gemeente tussen mooie besneeuwde bergen waar ik maar kort blijf. Ik heb zo gesukkeld op deze laatste 550 km. dat ik wil aankomen op mijn bestemming. Maar in deze gemeente zijn er zo veel winkels en stallen met wortels, zwammen, planten, vruchten en geuren die ik nog nooit heb gezien. Ik denk dat ik er nog eens stop op de terugweg.

Kortom ik kocht vandaag `wierook` van lotuswortel. Maar dat is maar één van de vele onbekenden. Er is ook Tsum sa, een wortel van een waterplant die je drinkt in heet water. 1 gram kost 436 Yuan (70 dollar). Het is een mooie wortelplant. Er was ook wierook op basis van bananen en die trok mij aan.

Omdat ik niets heb betaald tijdens de afgelopen 2 dagen schenk ik mij een taxirit voor de laatste 80 km. Er is hier een taxi en deze keer ben ik er blij om want er is weer geen bus. Wel onderhandelen om de prijs te halveren.

De chauffeur is wel een plantrekker hoor. De sneeuw achtervolgt mij al enkele dagen en dus is er politiepost onderweg die iedereen doet stoppen om sneeuwkettingen aan te leggen. De chauffeur doet er één aan één wiel. De agent ziet de rest niet. Dus rijden we verder. 500 meter ver, waar hij zijn ketting er af haalt en dan verder rijdt. Plantrekkers vind je duidelijk overal. Het is best gevaarlijk. We hebben op deze rit 3 pas uitgegleden wagens in de gracht zien liggen. De controle was dus nuttig. Maar de chauffeur vindt zeker dat dit de wagen vertraagt.

Onder de sneeuw komen we aan in Jiuzhaighou, een toeristische gemeente aan de rand van het gelijknamig nationaal park. Hier vind ik een koud hostel - maar ze zijn blijkbaar allemaal koud. Weeral verwarmen met een elektrisch deken en heet water. De douche is heet. Dus ok, want dat heb ik nodig.

S`avonds eet ik nog een lekker gerecht in een restaurant waar ik niet genoeg geld heb om te betalen. Dus gaat de eigenares mee naar mijn hostel om geld te halen. Omdat ik oprecht was krijg ik wel een korting. Het hostel ligt er dan ook recht tegenover.

Maandag 15 februari 2016

Jiuzhaigou is een park zoals Plivice in Kroatië maar dan "alpiner", hoger en dramatischer.

Het wordt gevormd door traag lopende rivieren die calciumcarbonaat afzetten. Dit geeft aanleiding tot vele mooie watervallen en vooral door en door, doorzichtig, diep blauw water.

Het is groot dus heb ik een ticket gekocht voor 2 dagen. Vandaag heb ik de oostelijke kant bezocht en de hoofdvallei. De zon was van de partij. Gelukkig ! Maar de sneeuw van de afgelopen dag heeft vele planken wandelpaden geblokkeerd waardoor ik vaak de bus moest nemen. Op het einde van de dag heb ik toch 15 km. aan een stuk kunnen wandelen op de beplankte paden. Hier is het overal zo net dat ik niets moet oprapen. Het is dan ook een topbestemming voor Chinezen. 2 miljoen bezoekers per jaar en dus zeer georganiseerd.

S`avonds ontmoet ik toevalig de familie van het hondje met de 4 schoenen en de blauw-gele jas, Entie. Zij hebben mij een rijkelijk maal aangeboden in het restaurant van gisteren. Ze komen uit Hangzhou. Morgen zie ik hen waarschijnlijk terug. Het tibetaans vuurwater was wel sterk.

Dinsdag 16 februari 2016

Een zonnige wandeldag die ik voel in de heupen. Ik ging met de bus tot `long lake` op 3110 meter en daalde dan tot 2430 meter. Maar over een afstand van 17 km. En ik moest mij haasten om de laatste bus op het aankomstpunt te kunnen nemen, op de vork van de twee valleien. Het ging over de geasfalteerde weg omdat er op het plankenpad te veel sneeuw en ijs lag en er veel planken stuk waren of weggehaald.

Vanochtend had ik al gemerkt dat het vanacht gesneeuwd heeft in het park. Dus daarom was het vannacht zo koud.

Toch genoot ik er echt van. Precies zoals in de film in Yellow Stone of een ander amerikaans park. Op het einde van de dag nog een moderne erg versierde boeddhistische tempel gezien die precies wel heel `science fiction` was. Ik heb ook een mooi tibetaans vlaggetje bemachtigd.

Ik waardeer tijdens wandelingen steeds meer het tibetaans gedroogd vlees met kruiden. Dat geeft meer energie dan snickers. Zeker in combinatie met fruit.

Morgen verlaat ik Jiuzhaigou maar ik weet nog niet waar ik stop. Hier zijn bussen maar naar waar dat is nog een vraag.

Woensdag 17 februari 2016

Ik ben in Jiuzhaigou gebleven en heb mijn verdere reis voorbereid.

Morgen om 8u00 vertrekt een bus naar Maerkang in het westen (weer op het hoog plateau). Van daaruit hoop ik verder te reizen ik naar het zuiden, naar Yunnan - wel meer dan 1000 km. tot in Shangri-la.

Ik vond ook de post en ik kon voor de eerste keer geld uit de muur halen met Maestro. In tegenstelling tot wat Dries zei kan het dus wel. Maar ik denk niet dat dit weid verspreid is. Het is bij de `China construction bank` waar ook een wisselkantoor was. De bank was dicht voor de feestdagen, dus moest ik het wel proberen. De daglimiet was wel klein en heeft niets te maken met de Belgische daglimiet.

Om dit allemaal te kunnen bereiken heb ik er wel een lange, bezwete, wandeling opzitten naar Zangzsa. Moe bezocht ik in de late namiddag nog het museum verbonden aan het nationaal park. Het is niet goed onderhouden (het oculair van verschillende microscopen was bv. verdwenen) maar de informatie was interessant. Zo kan ik nu eindelijk jaarringen van bomen lezen. Je moet een lichte band (snelle cellenopbouw in lente en zomer en een donkere band (tragere cellenopbouw in herfst en winter) optellen om een jaar te hebben.

Ik leerde ook de levenscyclus van het park kennen.

Het start allemaal met de erosie van leem van de hoge toppen door neerslag.

En ik leerde het fenomeen karst en zijn geologische geschiedenis kennen. Dat is scheikundige opbouw en afbraak van travertijn onder invloed van temperatuur van de afgezette leem, de druk op de geërodeerde leem, de PH waarde,...

Op die manier wordt ofwel travertijn opgebouwd rond biologisch materiaal en op de bodem van de meertjes om zo dammetjes te bouwen. Anderzijds kan het ook opgelost worden en zo verkleinen de dammetjes weer. De dammen vormen de basis van de vele watervallen en vertragen het water wat op zich weer leem laat inzinken. Zo gaat het proces eeuwig verder. Soms storten ze trouwens in.

Het zonlicht en de calciumcarbonaat zijn de oorzaak van de doorzichtigheid van het water.

En dan zijn er modderstromen. Om die tegen te gaan mag je hier geen hout kappen.

Een uniek ecosysteem dat indedaad familie is van Plivice en de typische chinese bergen rond Guilin (die ik later wil zien). Ik heb ook geleerd dat er in deze provincie meer dergelijke natuurfenomenen zijn.

Omdat het zo interessant was geraakte ik opgesloten in het bezoekerscentrum. Twee meisjes belden van buitenaf naar de verantwoordelijken van het park zodat een werknemer mij kon komen bevrijden uit het natuurkundig museum. Ze zijn wel niet komen kijken in het museum op het sluitingsuur. Vandaar!

En dan heb ik eindelijk geleerd waar je koffie kunt krijgen tegen een redelijke prijs. In de (kip)fastfoodketen Dicos. Hij smaakt net zo slecht als in de `Burger King` en in de `Mac Donalds` maar is gelukkig even groot en schuimend.

S`avonds had ik nog een leuk gesprek met Zhen Xiang (betekent vliegende vogel). Hij is een -getalenteerde- student Spaans aan de universiteit in deze provincie en is hier tijdens het verlof om zijn familie te helpen in het noedelrestaurantje.

Net nog een gesprek gehad met Tsang, die een onderzoeker materialenleer is en twee maanden verlof heeft genomen om zo zijn land te kunnen bezoeken.

Donderdag 18 februari 2016

Vroeg vertrokken en nog eens geld uit de muur kunnen halen op dezelfde plek. We klimmen vrij snel terug op het hoog plateau. De afslag bevond zich op het hoogste punt van enkele dagen geleden. Dat wil zeggen 3840 meter. En we blijven op het plateau rijden tussen 3500 en deze hoogte. Een totaal ander landschap waar de yaks heer en meester zijn. De polderachtige bodem ondervindt diepe erosie door de koude en de neerslag. Zo worden vele stroompjes in de hoogvlakte geschapen.

Ik eet niet want ik heb gisteren opnieuw gedroogd en gekruid yakvlees gekocht. Ik lust dat. Maar het ander pakje, dat is een ander verhaal. Ik dacht dat het paddestoelen waren maar het blijken pikante gemarineerde stukjes kip te zijn. Die lust ik helemaal niet. Dus maar mijn gedroogde pruimen eten.

Gisteren heb ik tussen het snoepgoed in het hostel nog twee kleine pakjes meegenomen, denkend dat het snoepgoed was. Het blijkt vis op olie met paprika`s. De hele bus kijkt onmiddellijk in mijn richting omwille van de sterke geurontwikkeling. Gedroogde `makreel` op olie op 3800 meter is niet meteen de juiste combinatie. Ik vind het niet lekker tussen de suikerwaren.

Ja, ik voeg mij bij het cliché dat je in China veel kans hebt dat je iets vastgrijpt waarvan de inhoud niet is wat je denkt.

Ook het laatste pakje blijkt geen snoepgoed maar een miniskule portie rundsvlees.Ik probeer het niet meer uit en stop het weg.

Na een middagpauze op een plek waar ik de naam niet van ken rijden we verder. Nu ontwikkelen de stroompjes zich tot een bergriviertje. En we komen stap voor stap in een vallei terecht die ik twee dagen zal volgen. Indrukwekkend hoe zo een klein riviertje zo een diepe vallei kan graven. Na de tweede dag is er wel een hoogteverschil van bijna 2 km.

S`avonds kom ik in Ma`erkang terecht waar ik niet verder kan. Ik slaap in een duurder hotel (weeral zonder ontbijt), net naast het busstation zodat ik zeker op tijd ben morgen vroeg.

In de vallei is het nu wel aangenaam warm. ik eet er pikante tofu en ik kan zelfs op terras zitten. Het is de eerste keer sinds Kars in Turkije dat ik buiten kan zitten wanneer de nacht is gevallen. Er blaast een aangenaam windje door de vallei.

In de late namiddag kon ik nog door het grote dorp wandelen. De huizen zien er totaal anders uit dan op de hoogvlakte en anders dan wat ik tot nu toe heb gezien.

Ik vond ook een kwekerij van de befaamde leeuwenhonden. Ik drong binnen op hun terrein. Toen de eigenaars kwamen zeiden dat ik dat ik dit niet moest doen want ze bijten blijkbaar. In China zijn leeuwenhonden een hondensoort waar men veel geld voor geeft. Ze komen uit deze hoge gebieden. Ik zag ze ook al als waakhonden in Langmusi maar daar liepen ze los en durfde ik geen foto te maken. Je hebt ze in het zwart (meestal) maar ook in het bruin en vooral deze laatsten zijn gewild. In Jiuzhaigou zag ik zelfs een opgezette leeuwenhond voor een toeristische winkel / restaurant. De honden in Ma·erkang zijn niet gekamd en zien er dus wat slordig uit maar ze lijden geen honger. Dat is de reden waarom de eigenaars net aankwamen.

Vrijdag 19 februari 2016

Ik begrijp nu wat ze bedoelen als ze zeggen dat de wegen in het westen van de provincie Sichuan in erbarmelijke staat zijn. Regelmatig verandert de smalle weg onder de kliffen in een piste. Maar ik heb het liever zo. In het noorden van de Suomo rivier, die ik 2 dagen gevolgd heb, is men een moderne weg aan het bouwen. En dat is lelijk.

Het probleem is dat de rivierbedding op 2000 meter ligt en hoger. Maar de bergen naast de rivier zijn stijl en een of twee kilometer hoger. Er is zo goed als geen vallei. Dat wil zeggen dat ze ontelbare lange tunnels moeten graven als ze een brede weg willen. Dat doen ze in het noorden en in het uiterste zuiden maar het verwoest het uitzicht van de rivier en de vallei. Men graaft ook veel zand uit de bedding.

Dat is allemaal spijtig want het is een zeer mooie vallei met streekgebonden dorpen en veel wandelhangbruggetjes. Precies uit de stripverhalenreeks Aldebaran (die zich afspeelt op een vreemde planeet). Ik kon zelfs merken hoe de oude woningbouw verschilt in het noorden van de vallei ten opzichte van die in het zuiden. Er is ook veel terrassenbouw waar men groentjes en fruit probeert te kweken op zeer kleine perceeltjes.

In de vallei is het warmer. Vandaag zag ik voor de eerste keer cactusvijgen groeien. Een teken dat ik in een ander klimatologisch gebied ben aangekomen. Rond 19u00 las ik op een thermometer : 5 graden Celsius. Maar dat was weer hogerop。

Het transport verliep vandaag vlot maar traag. Maar nu ben ik verplicht te wachten tot zondag op de volgende bus. Kangding is een iets grotere stad (zoals Xiahe). Het is het ontmoetingspunt tussen de tibetaanse cultuur en de Hancultuur uit de lager gelegen gebieden. Nomale reizigers ontmoeten hier voor de eerste keer de tibetaanse wereld. ik heb het natuurlijk weer anders gedaan. Voor mij is de hancultuur eerder nieuw en niet de tibetaanse.

Ik ben in een aangenaam hostel terecht gekomen. Er is wel geen uitzicht. Deze waar ik naartoe wilde is dicht tot in maart.

Zaterdag 20 februari 2016

Een verplichte wandeldag in Kanding. Het is een aangename stad maar een waar tochtgat. Gelukkig zijn hier mooie wandelingen te maken. Ik kies er een uit waar ik een mooi uitzicht krijg op de steile bergomgeving. Kanding is niet zo een grote stad maar ligt diep tussen steile bergen. Vermits de stad zelf al op 2400 meter ligt is het niet zo moeilijk te stijgen tot 3200 meter, al gebeurt dit met de nodige rustpauzes. Tijdens het afdalen raap ik weeral plastic flessen op. Terug in de stad geraak ik in discussie met een straatveegster die wil dat ik alles in de zelfde ton gooi maar dat wil ik niet. Haar bedoeling is dat zij het achteraf sorteert. Maar dat lijkt mij een beetje stom omdat het al gesorteerd is. Maar goed, over deze tonnen is zij de baas. Ik heb deze keer wel 4 zakken meegesleurd en dus heeft zij veel werk.

Eenmaal verlicht ga ik terug naar `Himalaya coffee`. Eeen sjieke doch tibetaanse ·zigeunerachtige· tent die open gehouden wordt door Amerikanen. De uitbater beweert dat hij de beste koffie van de streek heeft. Bof ! Het is ook een plek waar goede doelen hun waren pogen te verkopen. Zo koop ik yakzeep met theearoma. Ik lees er ook een verhaal over `Starfish`. Dat is een lokaal-amerikaans project dat vrouwen uit de prostitutie poogt te halen door ze juwelen te laten maken en ze dan te verkopen op verschillende plaatsen, wat lukt. Deze voorwerpen zijn mooi maar ik kan er niets mee doen. Maar ik lees wel hun brochure. Hierin staat een mooi verhaal dat vertaald - en op herinnering - als volgt gaat. 

`Een kleine jongen en zijn grootvader wandelen op een strand. Zij zien duizenden aangespoelde zeesterren op het droge liggen. De jongen loopt er naartoe en begint ze nerveus terug in het zeewater te gooien. Zijn grootvader komt er aan en zegt hem dat dit toch geen verschil zal maken. Er liggen er zo velen op het droge. De kleine jongen reageert met de woorden : wel voor deze zal het dan toch verschil uitmaken.`

Mijn plastic flessen oprapen zie ik eigelijk in de zelfde zin, al gaat het niet om levende wezens en is mijn opzet veel minder ambitieus.

S`avonds spreek ik er nog met Laura, een Franse studente aardrijkskunde op weg naar Xining om daarenboven Chinees bij te leren. Het is te koud in ons hostel waardoor ze hier de avond komt doorbrengen in de warmte. Ik verlaat haar want ik zou nog iets willen eten voor alles dicht gaat.

Het is al te laat en dus wordt het staart met geschonken, en geschonken, zware alcohol in een café. Ik ben bij de dronkaards terecht gekomen. 3 goed gevulde glazen waarvan ik niet weet wat het is. Wel te veel voor mij en ik zal het nog enkele uren voelen. En dan zeggen dat ik weer om 5u00 moet opstaan om de bus te halen. Om te bekomen ga ik nog een koffie drinken bij Dico`s.

Het avondlijk vertier bestaat hier uit de dagelijkse gemeenschapelijke dans op het volksplein om 19u00. Voor mij de eerste keer.