Fuji is foetsie !
Dinsdag 31 mei 2016
Matsumoto onder de bakkende zon. In het kasteel krijg ik twee gidsen die goed hun best doen en schrik hebben dat ik al te veel weet voor hen. Ik heb wel de geschiedenis van Japan gelezen, maar niet ingestudeerd. Ik wil zien om zo de geschiedenis voor mij zichtbaar te maken en beter te onthouden en te begrijpen. Dat is mijn aloude techniek.
Van het kasteel uit de 14 eeuw blijft alleen een paviljoen over. De rest is afgebrand. Niet door oorlogen maar gewoon door twee branden. Een dure grap. Maar het paviljoen dat over blijft en de erbij horende tuin zijn echt mooi. Niet wit deze keer, maar wel bruin. Met hetzelfde houten geraamte - een meccano - als in Himeji. Aan de zware balken van het gebinte kan je zien je dat ze stevig zijn door geplooid als gevolg van de aardbevingen door de eeuwen heen.
Vanaf de top heb je trouwens een fraai zicht op de Japanse Alpen.
Na het kasteel bezocht ik de oudste basischool van Japan. Een mooi gebouw dat ook diende voor volwassenenonderwijs en culturele activiteiten. Japanse schoolboeken werden fraai geïllustreerd. Ik heb vroeger al gemerkt dat zij tegenwoordig werkschriften gebruiken, net zoals bij ons.
En het bureau van de directeur bevond zich in de leraarskamer. Dat was tevens de muziekklas.
Groot is deze stad niet. Dus kan ik de trein nemen naar Nikko. Dat wordt vaak overstappen. Zo kom ik laat aan in Nikko en zonder reservatie. Dit zorgt er voor dat ik een middenklasse hotel eindig waar ik te veel betaal voor wat het waard is. Ik ben teleurgesteld en niet zeker als Nikko wel de moeite waard is. We zien morgen wel !
Woensdag 1 juni 2016
Een hele dag in Nikko onder de stralende zon. Eerst wat cash geld zoeken. Zoals gezegd moet je hiervoor niet naar de bank maar naar de supermarkt 7-11.
Ik heb het elders uitgeprobeerd maar noch bij de post, noch bij de banken lukt dit voor vreemde bankkkaarten. In deze supermarkt kan je trouwens ook lekkere koffie, gebak en hapklare frituurproducten kopen. En belangrijk, het is de plaats waar je je afval kwijt kan. Dat is echt een probleem in Japan. Er zijn zeer weinig vuilnisbakken. Dat komt door eeuwig durende discussies over wie verantwoordelijk is voor het ophalen en het verwerken van het afval. Voor huizen, ziekenhuizen, bedrijven enz... is dat goed afgesproken. Maar over de publieke ruimte, daar is men niet uit. Dat zorgt er voor dat elke Japanner geacht wordt zijn afval mee naar huis te nemen. Probleem voor de toeristen natuurlijk ! Te meer je hier veel afval produceert in de vorm verpakkingen. Bij dit soort supermarkten, die je overal vindt, staan altijd vuilnisbakken. Sorteren is hier ver gevorderd maar niet zo ver als in Vlaanderen. Papier wordt blijkbaar niet apart verwerkt. Voor de rest is het hetzelfde.
In dit verband moet ik, na 52 landen, toch toegeven dat ik Japan het meest ontwikkelde land vind dat ik ooit bezocht. Ik bedoel hiermee op de meeste vlakken. Milieu is er één van maar ook de technologische ontwikkeling (daar staan ze ver voor). Ook op het vlak van groene ruimte scoren ze verre van slecht, gelet op de bevolkingsdichtheid. De omgang van mensen onderling is volgens mij meer beschaafd. Natuurlijk is dit een homogene ethnologische groep - die ook angstvallig bewaakt wordt, met een kleiner wordende bevolking als gevolg. Maar er is ook geen te groot verschil tussen rijk en arm zichtbaar. En op het vlak van kunsten scoren ze opvallend creatief. De efficiënte organisatie van diensten is opvallend. De vertalingen ten behoeve van toeristen op de meeste plaatsen ook. Zo kan ik nog verder gaan. Ik wil dus zeggen dat gemiddeld dit het meest ontwikkelde land is naar mijn mening. Niet dat ze op elk vlak in detail voor staan.
Na een hele uitleg bij de toeristische dienst van deze kleine stad ben ik op weg. Te voet naat de "tempelberg". Het is een lage berg met zeer oude en grote bomen waarin tientalen tempels gehuivest zijn. Bijna allemaal vermengen ze Shinto met boeddhisme. Ze zijn allemaal vermiljoenkleurig. Allemaal dateren ze uit de Edo-periode van 1600 tot 1868.
Ze werden vaak gebouwd door shoguns. Dat zijn de militaire gouverneurs uit die tijd.
Ik vind het steeds vreemder dat ik geen gebouwen vind die ouder zijn dan de 14e eeuw. Ik vermoed, en vroeg als dit het gevolg is van het gebruik van hout. Maar de twee gidsen in Matsumoto begrepen mijn opmerking toen niet.
Het is vandaag een mooi bezoek geworden. Alleen spijtig dat er een grootschalige restauratie aan de gang is in verschillende tempels. Vermits deze nog duurt tot 2020 zou ik nog lang moeten wachten. Er is er zelfs één bij, de grootste, die men helemaal uit elkaar heeft gehaald zoals een meccano. Nu is men hem weer in elkaar aan het steken. Dat kan je nu zien van bovenaf en van op de zijkant. Dat is pas houtbewerking, want je moet de oude technieken gebruiken met weinig nagels (die waren toen zeer duur, net zoals in Europa).
Na enkele uren neem ik de bus naar het meer. Dat ligt op een uur rijden. Wat ik niet wist is dat het een uur berg op is. Daar aangekomen blijkt het koud en nu schijnt de zon nog. Het zal nog slechter worden en ik ben hier in korte broek en in T-shirt. Voor het eerst sinds lang heb ik het koud. Ik zal er een kleine valling aan over houden.
Eerst naar de waterval. Die valt 97 meter diep vanuit het meer. Bij de laatste stralen van de zon schiet ik enkele opvallende plaatjes. En dan naar het meer hogerop. Ik wilde hier een hele wandeling maken maar het wordt gaandeweg kouder door de snijdende wind bij de ondergaande zon. Dus wordt het maar een kleine toer.
Dan met de bus naar Nikko. In het hostel dat ik vanmorgen gevonden heb kan ik mij opwarmen. Ik kook pasta. Ja, dat gebeurt meer in Japan. Daarna spelen we gezelschapspelen (Jenga en Sumo) met de andere gasten tot wanneer we verplicht moeten gaan slapen van de eigenares.
De australische oudere gaste was intussen zat van de rode wijn uit de supermarkt en aan het lachen met de japanse - en koreaanse - gewoonte om binnenshuis steeds je schoenen te moeten uitdoen en pantoffels te moeten aantrekken. Daar bovenop zijn er verschillende regels voor verschillende plaatsen in het huis. En deze eigenares kijkt wel erg goed toe op de uitvoering van deze regels.
Donderdag 2 juni 2016
Ik mag niet klagen wat betreft de daginvulling tijdens deze reis. Maar vandaag voel ik aan als een bijzondere dag. Vanuit Nikko reis ik de hele vroege ochtend en voormiddag door een natuurreservaat met een klein treintje op het enige spoortje. Het landschap is zo indrukwekkend dat ik deze reis plaats in het rijtje van ”historische” treinreizen. Daartoe behoren de reis van Urgench naar Samarkand en de reis in Turkije van Erzurum naar Kars. Ｄeze van vandaag is even mooi en zal ik niet vergeten. Er is niet veel volk want hier wonen weinig mensen. Buitenlandse toeristen komen bijna nooit hoger dan Nikko. Dat komt door de kernramp van Fukushima. Ik moet zeggen dat de gevaarlijke centrale dichter bij Koriyama ligt (op 60 km. van deze stad) dan bij Fukushima. Ｍaar de hele wereld kent Fukushima. Dat is de naam van de hoofdstad van deze prefectuur. Toch kom ik niet in aanraking met de veiligheidsperimeter. Een geigerteller heb ik niet bij. Ik zal het dus misschien pas merken binnen enkele jaren. In ieder geval, in Ouchi Juku zijn veel oudere japanse toeristen op daguitstap, die er helemaal niet ongelukkig uitzien.
Ouchi Juku is het reisdoel van vandaag. Ｄat is een soort Bokrijk in een zeer natuurlijke omgeving. Gisteren was ik jaloers op Bart uit Rotterdam en de Australische blonde dame. Ze hadden een grote bruine slang gezien van zeer dichtbij en apen. Dat zijn die fameuze apen die warme baden nemen in de winter : De japanse makkak. En ik zie nooit geen dieren ! Ik ben kwaad op mezelf dat ik niet oplettend genoeg ben en niet genoeg in natuurparken wandel.
Vandaag werd ik echter enigzins vergoed want ik zag een grote en en klein tanuki en... twee copulerende salamanders.
Klik op de onderstaande links om de apen te zien en de tanuki.
http://travel.spotcoolstuff.com/japan/jigokudani-monkey-hot-springs
Ik heb inderdaad de indruk dat in de japanse natuurreservaten heel veel dieren wonen. De bossen zien er hier rijk uit met verschillende lagen. Het is er stil. Dat wil zeggen : je hoort er geen mechanische voorwerpen en geen mensen. Alleen de wind en de vogels en hier en daar afdalend water. Dat zorgde er voor dat ik direct na mijn aankomst weer eens een zalig dutje kon maken onder de japanse hoge dennen. Na een langere wandeling in de bossen eindig ik mijn bezoek aan Ouchi Juku met koffie en het uitproberen van de lokale patisserie.
Ergens ontmoet ik Moto uit Osaka. We eindigen op dezelfde bus. Omdat de busbegeleidster mij zeer goed gezind is en Moto al eens in Antwerpen is geweest - het Kyoto van België hoor ik hem vertellen aan de begeleidster - maakt de groene oldtimerbus een omweg langs de mooie plekken van de streek. We zijn toch de enige reizigers. Zo rijden we langs een 950 jaar oude boom, een bron waar je van kan drinken en die een lang leven belooft en langs mooie uitzichten. Moto stapt uit aan een mooi stationnetje onder de bomen. Hij is hobbyfotograaf en maakt plaatjes op de oude manier. Daarvoor kwam hij voor drie dagen naar deze streek. Later ontmoeten we elkaar weer in de trein. Hij neemt mij deze keer mee naar Inawashiro. Dat is een mooi meer hier dicht bij. Hij droomde er al lang van om eens hier te komen. Hij heeft het voorbereid en weet precies waar en hoe we moeten gaan. Gemakkelijk !
Zo eindigen we s'avonds laat in Koriyama. Daar kan ik niet in zijn hotel slapen want volgeboekt. Dus maar alleen op zoek, wat er toe leidde dat ik weer niet goed eindig in die zin dat ik te veel betaal.
Omdat ik hongerig ben en hier niemand Engels spreekt eindig ik een bar waar ik rijst met varkensvlees en saus eet. Hier vragen ze mij schoorvoetend waarom ik naar hier kom. Ik antwoord eerlijk en ze zijn blij. Fukushima heb ik niet uitgesproken ! Ik ben eigenlijk meer geïnteresseerd in Mr. Bean op groot scherm omdat ik echt moe ben. Na een dure rekening ga ik slapen want morgen moet ik er weer vroeg uit.
Vreemde stad : Koriyama. Zou dat door de kernramp komen dat alles van buitenaf moet komen ? Toch is het hier allesbehalve arm en onbevolkt. Voor het eerst merk ik een grote druk bezochte prostitutiewijk in Japan.
Vrijdag 3 juni 2016
Vanuit het slechte hotel in Koriyama gaat het het vroeg met de shinkansen over Fukushima naar het noorden van het eiland Honshu. Ik dacht dat ik niet zo ver zou kunnen geraken maar deze trein blijft indrukwekkend. Na Morioka rijdt hij heel traag van oost naar west door de heuvelrug die de ruggegraat van Japan vormt. Hier is hij echter al weer laag. In het noorden is het niet kouder maar aan de bossen te zien is het een noord-Europees klimaat met koude winters.
Kakunodate is een dorp. De mensen zijn er niet zo rijk als in het centrum van het land maar hier is het leven zoet en traag. Kakunodate is bekend omwille van zijn oude houten woningen, maar vooral omwille van zijn japanse kerselaars die hier zeer goed groeien. Van april tot begin mei bloeien zij en geven ze de wereldberoemde beelden weer. Hoewel je dat ook in andere steedjes van de streek kan zien. Maar niet lager in Japan. Ik vond er een goedkoop hotel via de toeristische dienst. Hier moet ik niet sukkelen. Ik merk al langer dat hoe verder van het centrum naar het zuiden of naar het noorden, hoe meer toegankelijk de prijzen zijn.
Dus beginnen we maar met een wandeling onder de kersenbomen. Twee kilometer wandelen op een pad onder twee rijen bomen langs een ondiepe rivier met reigers. Nu staan de bomen in vrucht. Geen wit-roze bloemen dus. Omdat ik er van geniet doe ik het langs de beide kanten van de stroom.
Daarna naar het oude centrum. Eerst een lokale patisserie met een zeer mooi vieruurtje, Het ziet er mooier uit dan het lekker is maar goed ik klaag niet.
Dan een oud samoeraihuis bezocht. Het is eigenlijk een complex van huizen. Hier wordt de feodaliteit eens goed uitgelegd. Het belangrijkste verschil met de Europese feodaliteit is dat je hier maar leenman kon zijn van één leenheer.
Na het afschaffen van het feodale systeem in 1868 werd deze samoerai verkozen tot burgemeester van het dorp. Precies West-Vlaanderen !
Nadien nog een wandeling gemaakt door de wijk omdat de hele wijk dergelijke kleinere huizen vertoont en je kan in de meesten zo binnen in de tuin of in het huis. Bijna altijd zijn ze nog bewoond. Hier zijn de tuinen mooi. Met zorg geplaatste rotsblokken, mos (en dus geen gras), zorgvuldig uitgekozen bomen die intussen zeer groot zijn. Dat allemaal onder de ondergaande zonnestralen. Niet slecht !
De avond breng ik door in de lokale onzen. Weeral zeer heet water. Sinds kort heb ik geleerd hoe je een japans bad moet nemen. Omdat het water op natuurlijke wijze zo heet is mag je er niet te lang in blijven (5 a 10 minuten). Je koelt dan af onder een douche en dan ga je terug.
In het hotel vind ik een reigids die mij heel wat bijleert over Japan. Zo vliegt de avond voorbij in dit stille dorp.
Zaterdag 4 juni 2016
Vanmorgen bezocht ik een ander samoeraihuis dat twee eeuwen oud is met een gids. Dat wil zeggen : de gids toont een blad met engelstalige zinnen en slaat ze om wanneer ik ze gelezen heb. Zo kan het dus ook !
Na dit huis heb ik toch beslist om essentiële olie te kopen van de sakuraboom. Dat is de japanse kerselaar. De geur is uitzonderlijk lekker maar de prijs mag er ook wezen. Dit vind en vond ik echter nergens anders en dus doen we dat maar. Daarnaast had ik gisteren al geurstokjes gekocht met de zelfde geur en homeperfume op deze basis en ook sterke lokale dennenolie en (post)kaarten. Om dat allemaal te kunnen stockeren heb ik mijn chinese schoenen achter gelaten in het hotel in Kakunodate. Ze doen pijn en ze zijn beiden doorboord en vormen dus geen groot verlies. Ook de handdoek uit Shiraz in Iran moet er aan geloven. Hij is versleten en gisteren heb ik in de lokale onzen een nieuw exemplaar gekregen met japanse opschriften. Zo kan het gewicht er weer door.
Al besteed ik in de shinkansen veel tijd om wederom het papier te sorteren. Opmerkelijk : in Japan krijg ik zo veel folders. Veel meer dan in alle andere landen. Ik kan niet alles houden. Dus lezen en weggooien of stukken uitknippen. Ik kreeg twee dagen geleden twee hele mooie affiches van de toeristische dienst van Kakunodate waardoor ik weer een rol heb waar de andere kleine posters in kunnen gedraaid worden.
Zo vliegen de 4 uren van Kakunodate naar Tokyo om. Nu met de metro naar het zelfde hostel dat ik vorige week al gereserveerd heb. Een gevoel van thuiskomen en ze herkennen mij. Al is het hier steeds zeer druk. Een zeer goed draaiende handelszaak, dat Grids Akihabara hostel !
Om te beginnen, de was !
Zondag 5 juni 2016
Terug in Tokyo begint met lang uitslapen. Ik heb de afgelopen twee weken heel veel gereisd om zo veel mogelijk uit de Japan railpass te halen. Dat betekende steeds vroeg opstaan en zeer gevulde en gevarieerde dagen. Dat vermoeit !
Nu alleen opletten dat ik niet verval in lang uitslapen. In Japan is dat geen goed idee. Er is zeer veel te zien. Bovendien reis ik met het openbaar vervoer waar dagtickets of driedaagse passen schering en inslag zijn. Je gebruikt ze dus best. Japan is nu eenmaal geen goedkoop land. Doch je kan het wel zeer leefbaar maken door op dergelijke dingen te letten.
Hier raad ik iedereen aan om op voorhand een slaapplaats te boeken. Japanners zijn het zo maar binnen vallen echt niet gewoon. Het heeft meestal als gevolg dat de interessante slaapplaatsen, wat betreft prijs-kwaliteitverhouding volgeboekt zijn wanneer je er aan komt. Je kan dan op zoek gaan naar een andere plek. En elke keer eindigt dit in een duurder hotel uit de middenklasse dat zijn geld niet waard blijkt te zijn. Zo kaapt Viva hotel in Nikko de pluim van slechtste hotel van de hele reis. De guesthouses zijn, wat betreft comfort, veel beter uitgerust. En vooral ze zijn gezelliger. Je ontmoet er allelei mensen die je niet zou aanspreken in een hotel. Je leert er ook allerlei tips kennen.
Vandaag vertrekt het via de markt in onze straat. Een ontbijt met kleine droge sardientjes aan een stalletje ??? Met de metro gaat het dan naar Miraikan. Om daar te geraken moet ik wel overstappen op de "new transit" line. Dat is een wel zeer hoge metro. De zichten van hieruit mogen er wezen. Tokyo is een hypermoderne stad. Dat komt door de aardbeving van 1923 die de stad plat legde. Op het einde van de tweede wereldoorlog werd de stad onophoudelijk gebombardeerd door de Amerikanen, wat het zelfde gevolg had.
Ik blijf het vreemd vinden. Deze stad ligt in het gebied Kanto. Dat is het, seismologisch, meest actieve gebied van Japan. En al deze torens blijven staan ???
Het is een stad van wereldformaat. Dat komt door het aan elkaar groeien van Tokyo, Yokohama, Kawasaki en vele andere steden. 30 miljoen mensen wonen hier. En je ziet ook dat de industriële merken het niet ver zijn gaan zoeken.
Miraikan is één van de twee musea voor techniek en innovatie. Zoals steeds bespreken ze niet alles maar enkele items. Dat heb ik vroeger al geschreven en zoals gezegd met uitzondering van het Deutsches Museum in München. Niettemin heb ik de indruk dat hier meer geavanceerde technieken worden uitgelegd. Velen onder hen kende ik niet.
Japan is wereldleider op het vlak van printers en kopieerapparaten. Dat merk je hier. De uitleg en de didactische opstellingen over druktechnieken zijn zeer goed. Ik leerde bij voorbeeld dat printplaten drukken niets anders is dat een meer gevorderde druktechiek. Ik leerde ook ongekende aspecten van inktjetprinters. Je kan er goed mee op oneffenheden drukken. Je kunt er ook uiterst klein doch correct mee printen. Ik leerde tevens voor de eerst keer iets over de hedendaagse drukinkten. Hoe ze gemaakt worden. En dat deze inkten ook gebruikt worden om sommige LED-schermen mee te drukken was totaal nieuw voor mij.
Ik leerde ook dat men in Japan door een "serendipity" heeft ontdekt dat plastiek onder bepaalde voorwaarden elektriciteit kan geleiden. Een serendipity is een wetenschappelijke term die wijst op een mislukte proefneming die leidt tot een nieuw inzicht.
Indien plastiek stroom kan geleiden dan kan je OLED's maken. Er staat een mooi voorbeeld waarbij een plastiek plaatje licht uitstraalt, dat op zijn beurt een plantje goed doet groeien.
En ook plastieken zonnecellen die wel degelijk werken op dezelfde basis. Ze zijn fijner dan de huidige generatie zonnepanelen. Het is bijna een film. Dat houdt heel wat mogelijkheden in.
De uitleg over quantumcomputers was ook zeer goed. Vooral de 3 didactische opstellingen bleken leerrijk.
Niet alles was even goed. Het laboratorium op een chip werkte niet naar behoren en was niet goed uitgelegd. Het kan ook zijn dat de vele kleine jongens, die hier vandaag op bezoek zijn, de installaties hebben ontwricht door er op te kruipen en er aan trekken.
Ik denk dat Paro, de gekende emorobot, vandaag een slechte dag achter de rug heeft. Ik zag een meisje zelfs aan zijn staart trekken.
Ach ja, het bezoek begon met een show van de robot Asimo. Hij is jonger dan Pepper en kan dus beter lopen, huppelen op een been en correct shotten. Maar babbelen, daar is Pepper gewoon veel beter in.
In ieder geval ik ga morgen terug want er zijn minstens 2 experimenten waar ik nog aan wil deelnemen. Vandaag nam ik deel aan het volgende experiment. Hoe wil je dat de wereld er op 5 juni 2066 er uit ziet ? Ik koos voor een meer egalitaire wereld. Bad luck ! Mijn wereld crasht in 2036 als gevolg van de individuele hebzucht en de individuele onwetendheid.
Na het crashen van mijn uitgestippelde route voor de wereld op de tijdslijn op de reuzecomputer kreeg ik een mail met tekst en uitleg.
Kortom : ze hebben mij weer moeten buiten zetten. En spijtig genoeg is buiten intussen ook het motortreffen van de japanse Harley Davidson club net gedaan.
Ik dronk wel "spacecider". Een van de japanse ontwikkelingen voor ISS. Naast rijst met zalmsmaak en andere oosterse smaken en sauzen. Ze hebben intussen wel al heel wat keus, daar in de ruimte !
Hoog met de "new transit" en dan met de metro onder de grond ga ik dan maar naar Tokyo Tower. Dat is de gekende vermiljoenkleurige eifeltoren van de stad. Van hieruit heb je een fraai uitzicht. Ik ben te laat voor de zonsondergang maar ik kan nog enkele minuten genieten van het uitzicht op de vulkaan Fuji in het zuidwesten van de stad. Je kunt niet missen. Hij is duidelijk de hoogste en zijn vorm is herkenbaar.
Er hangt wel smog boven de stad. Dat hadden ze mij al verteld. Maar na de chinese steden vind ik dat dit zeer goed mee valt, zeker gelet op het feit dat dit een zeer grote stad is.
Het is dus weer lang op de metro zitten, zoals in Seoul. Elke dag moet ik mijn foto's kritisch evalueren op de camera. Dat doe ik onderweg. Anders zijn het er gewoon te veel om op te laden. Ik heb intussen geleerd dat veel reizigers dit als avondtaak hebben. Dat probleem heeft Moto met zijn klassieke techniek niet.
Maandag 6 juni 2016
Terug met volle moed naar het Miraikan. Daar blijkt het experiment - internet visualiseren - al volgeboekt. Vandaag zijn het scholen die op bezoek zijn die de oorzaak zijn. Toch kan ik het even uitproberen, na een sukkelgezicht te hebben getrokken.
De proefneming met betrekking tot supergeleiders, daar kon ik wel aan deelnemen en zelfs met vertaling door een welwillende gids. Hij kende Technopolis in Mechelen goed want ze hebben daar vorig jaar mee samen gewerkt. Hij wil er eens naartoe.
Interessant, en vooral, nu ken ik ook de toepassingen van de zero-weerstand elektrische geleiders.
De proef met de seismograaf was van een andere orde. Je moet hard op de grond stampen om de registratie te zien. Ik hoop dat niet alle seismografen in Japan zo gevoelig zijn. Ik veroorzaak hier best een stevige aardbeving, als ik het scherm mag geloven.
De rest zijn bezoeken aan allerlei opstellingen over allerlei wetenschappelijke onderwerpen.
De dag eindigde met een interessante 3D film op groot halfrond scherm over de stand van zaken in het fysicaonderzoek naar het superkleine en het supergrote. Ik heb bijgeleerd dat er 17 elementen zijn in atomen die alles vormen. En ik weet nu wat de "string theory" is. En dat er hierbij 6 dimensies horen, boven de gekende drie dimensies.
Dinsdag 7 juni 2016
Een dag vol bijgeloof. Daar ik laat ben opgestaan trek ik traag op gang. Ik vind eindelijk een restaurant met sushi tegen goede prijzen. Een echt japanse tent onder de arcades van een metrolijn. Het worden twee soorten rauwe tonijn op rijst, rauwe marlijn op rijst, rauwe makreel in azijn op rijst, rauwe octopus op rijst, gerolde eieren op rijst, zee-egel op rijst omhuld met algen, Kelp tussen twee dikke lagen rauwe haringeitjes op rijst, unagi (de beroemde gestoomde japanse paling) op rijst, rauwe garnaal op rijst. Dat alles met gestoomde mosterd en miso soep. Hoe langer ik reis hoe meer ik de verhouding prijs-kwaliteit zelden in verhouding vind. Opnieuw, prijszetting is duidelijk geen exacte wetenschap.
In de Asakusa tempel, die ik niet veel soeps vind maar waar wel zeer veel toeristen zijn, probeer ik mijn toekomst maar eens te laten voorspellen. Daar ik niet weet hoe het moet trek ik een blaadje uit een van de honderden laden die klaar staan. De voorspelling blijkt uitzonderlijk goed te zijn. Daarna leer ik pas hoe het moet. Ik moet eerst een stokje laten vallen uit een ijzeren bus, die ik moest schudden. Dit stokje heeft een nummer 5 dat dan een lade voorstelt. ik heb wel moeten zoeken want de cijfers worden geschreven in aziatische karakters. Dus hulp van een chinese familie gekregen ! Deze keer blijkt de voorspelling uiterst slecht. Zo slecht dat ik ze niet eens mag mee nemen naar huis maar moet ophangen aan een touwtje in het zicht van de tempel. Daar hangt hij nu nog. Waw, dat ziet er niet goed uit !
Na "sembei" te hebben gekocht (de zeer lokale crackers) trek ik met de metro naar Ueno. Ik heb gelezen dat de voorspellingen in deze tempel meer betrouwbaar zijn dan die in Senso-Ji tempel in Asakusa. Daar, onder het afdak van de Kannon-do tempel, staat een robot die jouw toekomst voorspelt.
Het is waar. Het is een robotarm in leeuw-draakoutfit die een wenskaart uit zijn lade haalt en dan aan jou geeft. Deze keer is de voorspelling uiterst goed. Kan niet beter ! Dank je wel Shishimai Omikuji.
Gelukkig trek ik verder in het park. Zo gelukkig dat ik een groepje jongeren voorstel om hun groepsfoto te trekken enz.
Het "Tokyo national museum" in de buurt gaat sluiten. Dat wordt dus terug komen. Na een wandeling in de winkelstraten in de buurt ga ik naar het uilencafé in Tshukishima. Dat blijkt net gesloten en bovendien moet ik reserveren. Dat probeer ik vrijdag uit, indien ik een reservatie kan bemachtigen.
De anime die ik al dagen zorgvuldig heb uitgezocht blijkt in Akihabara niet verkocht te worden in ondertitelde DVD, enkel in Blue-ray maar dat toestel heb ik niet. Geen centen uitgegeven dus.
Ik heb intussen gelezen dat er voor de kust van Tokyo een eilandje is waar ze cameliaolie maken. Daar Oshima met de fastferry op bijna twee uren varen ligt in de stille oceaan en buiten mijn geplande mijn route zal ik maar eens rondneuzen op Internet.
Ik heb in de lijst een link toegevoegd naar een mooi liedje dat ik vandaag hoorde van de japanse zanger Kaguyahime. Luister maar eens.
Woensdag 8 juni 2016
Het uilencafé, dat is vandaag gelukt. In Tokyo zijn vele kroegen met dieren als thema. Zo zijn er poezencafé's, konijnenkroegen, apentapkasten,... Ik koos voor het uilencafé. Nu ja, verwacht hier geen japanse whisky. Het drankje bleek aardbeienmelk en echt veel keus was er niet.
Het is er klein en daarom moet je ter plaatse een plekje reserveren. Ik hoefde maar 20 minuten te wachten en ik kon er in. Je mag de uilen op je hoofd zetten, je schouders of op je handen dragen. Enkel op de kop strelen of op de rug. En ik die dacht dat dit nachtvogels waren. Blijkbaar zijn ze zoals katten wanneer deze gevoederd worden. Dan slapen ze pas om middernacht.
Ze hebben wel de gewoonte om ziektes of zwaktes te verbergen. Daarom is er wel vaker één die een dag vrij heeft en niet geaaid mag worden. Want eenmaal ziek zijn ze zeer moeilijk te genezen. Dus wanneer ze er moe uit zien worden ze met rust gelaten.
De kleine uilen staan op rekken langs de ene kant en de grote langs de andere kant. Er zijn er meer dan genoeg. Alleen niet vies zijn van kak of plas op de kleren. Dat kan je ze niet afleren. Verder zijn ze zeer tam. Een uilenbezoek duurt een uurtje. Dan even rust voor de vogels en dan komt een ander groep binnen (ongeveer 6 of 7 man). Het café is maar een halve dag open en zelfs niet elke dag. Er speelt zachte muziek (en de TV staat aan ?). Het is er halfdonker, doch gezellig versierd in het thema.
De uilen worden in Japan gekweekt. Ze zij mooi. Van zo dicht bij zag ik ze nog nooit. Vooral de 360 graden draaiende kop blijf ik indrukwekkend vinden. Zou ik ook wel willen kunnen.
Ook de cameliaolie uit Oshima heb ik gevonden en gekocht in een winkel van de Tokyu-keten in hartje Tokyo. Ze ruikt wel lang niet zo sterk als ik dacht en vooral, ze is veel goedkoper en de glazen flessen aanzienlijk groter. Blijkbaar is het een goed idee om deze olie als fondueolie te gebruiken voor groenten en vis. ... Dat was niet mijn bedoeling...
De dag rond ik af aan de andere kant van de grote stad in de wijk Shinjuku. Een ware uitgangswijk met veel volk. Blij dat ik hier niet slaap. Andere toeristen willen dit precies wel heb ik gehoord. Ieder zijn meug.
Het leukste vond ik de grote groep blije meisjes van 16 die angstvallig aan het wachten waren op een release van een nieuw lied van een metalgroep "Old codex". Blijkbaar treedt die ergens in de stad op en wordt dit optreden live getoond op de enorme LED-schermen op de gevel van een groot warenhuis. Hierop hebben de meisjes, met T-shirts van hun helden, op gewacht. Ze zingen goed mee in het Japans. Ondertussen raast het verkeer verder en rijden de treinen tussen de flatgebouwen met duizenden neons. Toch een aparte stad, Tokyo !
Donderdag 9 juni 2016
Een bezoekdag aan het Tokyo National museum in Ueno. Het is vandaag drukkend warm en bewolkt. ik vraag mij soms af indien ik niet beter terug naar het noorden zou gaan. Dat advies heb ik vroeger al gekregen. Naar het zuiden wordt het steeds warmer en is het vochtig in dit seizoen.
Het museum gaat over keramiek, zwaarden en uitrustingen, beeldhouwkunst, schilderkunst, calligrafie, smeedkunst, lakwerk, geschiedenis enz. Voor mij blijven de "netsu" bij. Dat zijn de zeer kleine beeldjes uit ivoor, steen of hout. Oorspronkelijk waren het houdertjes voor pillen en tabak die je aan de gordel droeg. In de 19e euw werd dit een aparte kunsttak door de grote interesse uit het Westen. Hier verdween de interesse met de modernisering onder de Meiji maar er was een nieuwe markt ontstaan en dus werkten ze de techniek verder uit. Later kwam de lokale interesse wel terug.
Ook het verhaal van de japanse 16e jarige ambassadeur in Venetië was opvallend. Hij werd geschilderd door Tintoretto en dat blijkt meteen het enige olieverfschilderij van de man. Dat is althans wat ze hier vertellen want ik heb zijn werk goed bekeken in Venetië en ik ben daar niet zo zeker van.
Het schilderij is in ieder geval nog niet zo lang geleden opgedoken en het reisverhaal van deze mensen is precies neergeschreven zodat een japanse reis in Portugal, Spanje en Italië in de 16e eeuw vanuit japans perspectief verteld wordt. Er was zelfs een bezoek bij de paus bij. Eens iets anders !
De late namiddag breng ik door in Shibuya, een shoppingwijk met veel optredens.
Bij de toeristische dienst waren ze even in de war omdat ik niet geïnteresseerd was in shoppen.
Wederom kijken veel jonge Japanners naar één of andere popster die een publiekstreffen organiseert met zijn fans. En aan de andere kant van de straat doen oudere japanners het zelfde met hun ster, wachtend bij de ingang van een kelder.
Maar deze grote mensenmassa's en de lange metroreizen vermoeien mij.
Intussen heb ik een idee van wat Tokyo is. Morgen ga ik naar Tsukuba. Al wordt reizen vanaf nu duur want ik heb geen Japan railpass meer en kan geen enkele afslag meer krijgen. Het zal dus gedaan zijn met shashimi of sushi te eten. Rijstballen worden het.
Vrijdag 10 juni 2016
Tsukuba ligt op een dik uur rijden van Akihabara, met een snelle trein. Het ligt op het einde van de randstad van Tokyo. Tsukuba is een universiteitsstad waar JAXA zich is komen vestigen in 1972. JAXA staat voor "Japan aerospace exploration agency". Het japans ruimtevaartagentschap.
Rond deze onderzoeksorganisatie zijn zich zeer veel andere onderzoeksinstituten komen vestigen. Vandaag zijn er meer dan 300 wetenschappelijke instituten en wetenschappelijk bedrijven actief in deze kleine stad. Het heeft echt een sfeer van een grote moderne universiteitscampus. JAXA is actief over heel Japan. Maar hier ligt het hoofdkwartier. Hier kan je zien wat ze doen in een klein doch goed museum. Je ziet nagemaakte en originele stukken van ISS. Het japanse stuk is vandaag het grootste onderdeel van het internationaal ruimtestation. Ook de vele Japanse inbrengen in het ruimteonderzoek worden goed voorgesteld. Ze blinken hier bij voorbeeld uit in onbemand transport en verschillende satellieten boven de Stille Oceaan (o.a. voor typisch aziatische problemen maar ook om Internet overal en altijd beschikbaar te maken, zelfs na aardbevingen). Het japanse lab van ISS maakte indruk op mij want het heeft zo veel onontgonnen mogelijkheden voor onderzoek in de open ruimte.
Er staan ook verschillende raketten opgesteld, verspreid over de stad, wat een vreemd zicht vormt, zo tussen de rustige doch niet zo hoge flatgebouwen.
Ik weet intussen hoe ik de lanceerplaats voor de raketten zelf kan bezoeken en waar het precies ligt. Dat wilde ik weten voor binnen enkele weken.
Terug op de toeristische dienst waren ze weer verwonderd dat ik zo lang ben blijven plakken. Ik kom dus morgen terug om de deeltjesversneller te bezoeken en de tentoonstelling over geologie en platentektoniek. Want op dat vlak is Japan wel een uitzonderlijk geval.
Het leuke hier is dat je elke dag de verschillende vakgroepen van de universiteit kunt bezoeken als buitenstaander. Vele instituten hebben gewoon een tentoonstellingshal over hun werk in hun gebouw. Dat is een goed idee. En het spreekt de mensen blijkbaar aan. Je kunt hier gewoon dagen vertoeven en ik merk dat anderen dit ook doen. Ondertussen moet je ook slapen en eten.
Tsukuba is ook het mekka van de robots. Je kunt dus de stad bezoeken met een "Segway" (vandaag te duur dus dat doe ik nu niet). Onderweg merk je vaak andere robots. Pepper is hier ook aanwezig, net zoals op zo veel andere plaatsen. Maar hier dient hij niet om de restaurantgasten te verwelkomen en hun het menu voor te stellen.
In een andere wijk van Tsukuba is er in een mooi shoppingcentra een grote winkel voor robots van het merk "Cyberdyne". Dat is een merk dat robots maakt die mensen met knieproblemen of gewrichtsproblemen helpen door middel van een soort gerobotiseerd wit plastieken harnas. Ik vond dit een vreemd zicht, zo tussen de kledingwinkels en de verzorgingsproducten. Cyberdyne Studio is gevestigd in de wijk Kenkyu-Gakuen van Tsukuba en deze showroom is gewoon haar uithangbord. Er zijn ook schattige robotjes bij voor jonge meisjes, precies botsauto's uit de jaren '60. En Roomba wekt hier ook nog steeds verwondering.
Ach ja, voorheen heb ik nog de Tsukuba expo center bezocht. Weeral een wetenschappelijk museum met vele verschillende experimenten. Daar was ik niet zo tevreden over omdat de tijd drong en er te veel alleen in het Japans uitgelegd werd.
Ik heb dus beslist om nog maar een dag langer te blijven in het hostel in Tokyo. Zoals elke avond reserveer ik dit meer dan een nacht op voorhand.
Zaterdag 11 juni 2016
Terug naar Tsukuba voor een laatste bezoek aan deze stad van de wetenschap. Vandaag wil ik meer weten over de geologie en de platentektoniek. Dit is een "hot item" in Japan. Elk jaar zijn er aardbevingen. Komt daar nog bij de vulkanen en de overal aanwezige warmwaterbronnen.
Genoeg argumenten om dit interessante iets grotere museum in de faculteit te bezoeken. Meestal in het Japans maar ook vaak ondertiteld zodat ik toch een en ander opstak. Nu weet ik ook dat Hakone, waar ik morgen naartoe ga om de berg Fuji te bezichtigen, zijn eigen actieve vulkaan heeft.
Ik blijf ook verbaasd hoe dicht ik bij de subductiezone ben. Dat is de lange lijn op de aardbol waar de platen, waarop de continenten liggen, onder elkaar schuiven. Dat is net in het oosten van Tokyo. Tja, ik geef toe. Ik ben bang mee te schuiven onder een andere tektonische plaat. Maar dat is nog nooit gebeurd (vermoed ik). Mischien zijn er wel al lijken mee geschoven ?
In ieder geval, de dagelijkse uiting van subductie, aan deze kant van de aardbol, is de grote vulkanische activiteit en de dagelijkse uiterst kleine aardbevingen. Ik heb er nog geen gevoeld.
De namiddag eindig ik in het "National Institute of advanced science and technology" er recht tegenover. Ook hier zeer interessant en omwille van het sluitingsuur hebben ze mij moeten buiten zetten. Maar ik krijg wel een hele bundel uitleg mee over hun uitvindingen.
Ik ben er steeds meer verbaasd over hoe "cutting edge" ontdekkingen zo maar te leren kennen zijn voor elke leek. Je moet er alleen wat moeite voor doen. In Japan is het dus net zo, zoals in bijna alle andere landen, dat mensen gewoon trots zijn op hun werk en dat willen laten zien aan anderen. Van dit fenomeen heb ik al zo vaak gebruik gemaakt om bij te leren over vele disciplines.
Een paar voorbeelden van de veel grotere tentoonstelling vind je op de foto's. Ikzelf zal eens de website http://songle.jp uitproberen. Dat is een van de vele dingen die ik zal doen wanneer ik thuis ben. Het is een nieuwe vorm van muziek beleven. Ik weet nu al dat ik geen tijd zal hebben om alles van deze reis uit te werken en verteren.
Na een maaltijd in het lokale shoppingcenter terug naar Tokyo voor mijn laatste avond. Ik moet de was uithalen die ik vanmorgen in de machine van het hostel heb gestoken. Hij moet nog drogen in de droogkast.
Zondag 12 juni 2016
Een lange reis door Tokyo van noord naar zuid brengt mij naar Shinjuku. Hier de trein nemen naar Odawara. Nu is het gedaan met de hoge snelheidstrein. Het worden goedkope boemels. Na bijna twee uren op de vlakte bereiken we de bergen. Dat is de oostelijke uitloper van de Japanse Alpen. Nu de bergen in met een kleine trein tot in Hakone. Van hieruit zou ik Fuji moeten zien. Omdat dat niet zo blijkt te zijn moet ik even nadenken hoe ik dat moet aanpakken. Dat doe ik in de onzen van het zeer goede K hostel in Hakone. Dus wordt het een rustige avond gevuld met babbelen met de gasten en koken.
Maandag 13 juni 2016
Vanmorgen vroeg zag het weer er heel slecht uit. Niettemin kocht ik een Hakone freepass. Hiermee kan je elk openbaar vervoermiddel gebruiken rond de vulkaan van Hakone en Fuji gedurende twee dagen.
Ik dacht eerst dat je de wereldbekende vulkaan, die het icoon van Japan is, van hieruit zo kon zien maar dat blijkt niet zo. Daarom blijf ik hier langer. Nee, het wordt je niet simpel gemaakt in Japan. Daarom heb je hier meer tijd nodig dan je denkt.
Machtab en ik vertrokken dus met de bus. Na een wandeling en patisserie in een sjieke tearoom gaat het met een oud-nieuw galjoen op het meer van Ashi. Nog altijd kunnen we Fuji niet zien maar het klaart al wat op. Na deze rustige tocht, zodat mijn reisgenoot niet zeeziek wordt, gaat het met verschillende kabelliften hogerop op de vulkaan van Hakone. Tot wanneer onze route geblokkeerd wordt door te veel gasontsnappingen uit de vulkaan. Hier hangt een sterke zwavelgeur. Van hieruit zouden we een prachtig zicht moeten hebben op Fuji maar vandaag dus niet. Dan maar naar beneden om de bus te nemen en dan de tandradtrein naar Gora. Van hieruit terug naar Hakone Yumoto. Tijd voor een onzen in het hostel.
De avond brengen we door met de essentiële oliën te ruiken en te koken.
Dinsdag 14 juni 2016
Ik probeerde alleen opnieuw naar het meer Ashi te gaan in een nieuwe poging Fuji te zien.
Het bleek nog altijd bewolkt. Na wat te hebben rond gewandeld ga ik met de bus naar beneden. In Hakone Yumoto neem ik de trein naar Odawara. En dan de Shinkansen naar Kyoto. Een folieke want ik was bang gemaakt door de reisduur die een andere reiziger met de bus diende af te leggen om in Kyoto te geraken (10 uren). Ik heb een slaapplaats gereserveerd moet je weten. Dus wordt het een reis met de snelle trein die toch een dikke drie uren duurt.
Van op de trein ben je nog dichter bij de Fuji. Maar dat mocht ook niet baten. Het zicht is potdicht. Dus bereid ik maar Kyoto voor aan de hand van de reisgids. Daar zal ik blijkbaar verschillende dagen voor nodig hebben. Kyoto is gedurende meer dan 1000 jaren de hoofdstad van dit land geweest. De keizers zijn in vele perioden gewoon machteloos geweest ten opzichte van de shoguns. Niettemin bouwden zij vele paleizen en nog veel meer tempels.
De shoguns wilden niet onderdoen en bouwden dus ook allerlei gebouwen in deze stad, al lag het centrum van hun macht vaak elders. Het zal een bezoek wijk per wijk worden.
Het hostel blijkt dicht bij het station maar hiervoor krijg ik toch hulp van een japanse die begrip heeft voor hun weg zoekende reizigers. Ze kent waarschijnlijk het gevoel van het blokje om te lopen. Dat is iets wat ik ook meer zal doen met verloren reizigers in Antwerpen.
Woensdag 15 juni 2016
Daar ik zeer goed geslapen heb in K's hostel, dank zij de airconditioning die ook de vochtigheidsgraad regelt vertrek ik laat na een "all you can eat" ontbijt en een babbel met de barman. Het noordwesten van de stad staat op het programma met bus nummer 205.
De gouden tempel is de meest bekende bezienswaardigheid van de stad. Het is een kleine boeddhistische tempel die je niet kan betreden want hij ligt op een eiland. De drie verdiepingen vertegenwoordigen telkens een andere tijd. Onderaan de 14e eeuw, de samoerai-stijl. Daaboven de gouden stijl uit de Edo tijd (17e eeuw) en daarbovenop de gouden chinese invloed die hier van alle tijden is. Helemaal bovenaan prijkt de grote gouden Feniks.
Japanners zullen het niet graag horen maar volgens mij is het zo dat China wel degelijk de moedercultuur is van de hele noordelijke Aziatische streek. In bijna alle eeuwen voor 1600 is haar invloed goed zichtbaar. Tussen 1600 en 1868 isoleerde Japan zich volledig van de rest van de wereld. Pas nadien verscheen duidelijk de westerse invloed.
De gouden tempel was mooi en ongezien maar voor mij blijft voor al de Zen tuin van Ryoan-gi bij. Dit is de ultieme Zen tuin. Nu ik wat meer over Zen weet zal ik nooit meer zeggen dat ik Zen ben. Dat wilde volgens mij zeggen : sereen. Dat is eigelijk fout want Zen betekent : reductie tot de essentie !
Zen komt ook uit centraal-China. Het is een boeddhistische sekte die daar Shin heet (als ik mij goed herinner). Maar ze kwam vooral tot bloei in Japan. Dat is logisch want reductie tot de essentie is een geschikte leer voor oorlogslui. Als je leven bestaat uit leven en dood ben je niet geïnteresseerd in franjes en nuances. Samoeraikrijgers omarmden dus de Zen leer.
In de tuin van deze kleine tempel begrijp je snel wat reductie tot de essentie betekent. Er liggen, op enkele tientallen vierkante meters, enkele rotsen omgeven door een beetje, zorgvuldig uitgekozen, mos. Het geheel ligt in een zee van grind dat eveneens zorgvuldig, en volgens een patroon, gerakeld werd.
Volgens mij eilanden in een oceaan die de wereld voorstelt. Maar ik heb ergens gelezen dat het een tijger is (en haar jong) die een rivier door waden. Eerlijk gezegd, ik zie het niet.
Nu, mijn interesse voor geurtjes en smaken zullen wel maken dat ik niet Zen kan zijn en er dus niet veel van begrijp. Toch vind ik het mooi. De muren rondom de rotstuin vertonen ook patronen maar dat is ongewild omdat ze ingesmeerd werden met olie en die wordt uitgezweet door het leem in oncontroleerbare patronen.
Iedereen kijkt toe maar weinigen merken op dat de mooie, bekende, sakuraboom achter de kleine muur eigenlijk dood is. Om mij hiervan te verzekeren vraag ik het na en het blijkt zo. Een stuk van hun monument heeft het begeven !
Ook de rest van dit groot domein is eigenlijk uitzonderlijk mooi. Hier zie ik veel meer variatie in Japanse tuinen dan ik tot nu al vermoedde.
30 minuten de andere kant opwandelen naar het hart van de Zen leer. Dat zijn 24 ommuurde tempeltjes waar deze studie nu nog steeds wordt uitgevoerd. Dat wil zeggen dat je maar enkele tempeltjes kan betreden. Precies een hele religieuze stad in een veel grotere stad. Het sluitingsuur is er alweer en ik kan maar af en toe binnen piepen.
Daar ik van hostel moet veranderen door reservatiezorgen doe ik dat maar eerst. Het tweede hostel is veel kleiner en minder goed uitgerust maar veel rustiger en alles wat ik nodig heb is er.
Hier kan ik drie nachten blijven. Na wat rust blijkt het badhuis gesloten. Na een maaltijd "Okonomiyaki" (de zelf te bakken omelet) ga ik maar met de bus naar Gion.
Ik heb al zo veel enthousiaste (vrouwelijke???) reizigers horen vertellen over de geisha's dat ik er ook wel eens één wil zien. Ik vind het vreemd dat ik uit mijn zetel wil komen en de bus nemen om een afzuipster te zien. In Antwerpen moet ik niet veel kroegen aflopen om er één tegen te komen en hier neem ik er de bus voor ! Maar goed, dat is nu eenmaal de groepsdruk.
Wel, ik heb er één gezien in een geel gewaad met wit-groene bloemenmotiven, versierde stokken in haar weelderige zwarte haren, een volledige witte maquillage en opvallende groene oorbellen.
Maar bovenal, ze zag er gelukkig uit. Ik zag ze thuis al vaker op foto's doch steeds met een ernstige blik. Maar die van mij leek gelukkig. Een foto kon ik niet maken want ik was een vitrine aan het fotograferen en ze ze liep mij net voorbij.
Vragen om te poseren, dat doet blijkbaar niemand. Zo veel toeristen proberen wel heimelijk kiekjes te schieten of te filmen.
15 juni, in het hostel nog even bellen naar Devi want het is haar verjaardag.
Donderdag 16 juni 2016
Een druilerige dag vandaag. Zeg maar een kletsnatte dag. De lange plastieken regenjas die ik als afscheidsgeschenk kreeg van een collega komt dezer dagen wel meer van pas.
Vandaag begint het met een bezoek aan een japanse kapper, trouw blijvend aan mijn traditie om een kapper uit te proberen in elk land. Hier verschilt alleen het feit dat hij mij eerst in een natte handdoek wikkelt om de haren nat te maken. Aangenaam maar het haar was al nat van de regen ! Hij werkt erg nauwgezet en dat weet ik te waarderen.
Nadien een ontbijt bij een franse broodjeszaak. Ze hebben het hier voor alles wat met Frankrijk te maken heeft. Of ten minste voor wat past in hun ideaalbeeld van dit land. De prijzen zijn wel telkens "chique" in dergelijke plaatsen.
Met de bus naar het oosten van de stad. De hele dag wordt gespendeerd aan tempelbezoeken. Van zuid naar noord. Ze zijn niet allemaal even mooi hoor, maar wel telkens anders. Ik vind het vreemd dat de meeste toeristen zich niet bevinden in de mooiste tempels. Zelfs niet de vele japanse reizigers. De 80-20 regel blijft geldig, zoals overal ter wereld. 80 procent van de toeristen bezoekt 20 procent van de toeristische plaatsen.
Op de foto's zie je enkel deze die ik mooi vind. Vandaag had ik het voor Shoren-in. Gebouwd door de Tendai boeddhistische sekte. Deze school stond in de gratie van de opeenvolgende keizers vanaf de 13e eeuw. Het is er aan te zien. Deze tempel is fijner, harmonieuzer en meer afgewerkt in detail. Verschillende keizers en prinsen kwamen zich hier scholen. Kalligrafie was één van hun speerpunten. Op een bepaald ogenblik genoten ze ook hulp van de shoguns. Maar niet altijd.
Vooral de tuin is hier uitzonderlijk rustgevend en mooi.
Er zijn hier zo veel elkaar beconcurrerende tempels dat het niet ongewoon was dat ze elkaars grondgebied afsnoepten door gewoon een nieuwe muur te bouwen. Ja, de tempels zijn ommuurd en er naast begint onmiddellijk het grondgebied van een andere tempel die door een andere boeddhistische leer werd neergepoot. Een vreemd zicht. Want het gaat zo voort gedurende kilometers. En ik heb nog niet eens alles gezien in deze buurt.
Druipnat en na het algemene sluitingsuur van de tempels (dat ik te vroeg vind) zoek ik maar het internetcafé op. Hier probeer ik nu eens de douche uit vooraleer de PC te bepotelen want ik ben doorweekt. Je krijgt een mandje met een grote badhandoek en een haardroger. Zeepdispensers vind je altijd in elke douche in 3 varianten. De haardroger gebruik ik om de kleren te drogen. Ik heb toch geen haar meer.
Vrijdag 17 juni 2016
Een tweede dag in het oosten van de stad. Nu de noordzijde. Ik heb gelezen, en goeds gehoord, over het wandelpad der filosofen. Dat is een enkele kilometers lange wandeling langs een kleine rivier onder de bomen. Onderweg zijn er veel tempels waar je binnen kunt. De 2 Italiaanse toeristen verlaat ik al snel omdat ze de eerste tempel willen bezoeken die mij veel te druk is.
Langs het wandelpad is er niet veel volk en daar kan ik koffie drinken onder bomen. In een winkel vind ik een mooie grote kartonnen huls versierd met kledijstof van de geisha's. Ik let op met emotionele koopjes en dus laat ik hem liggen. Verderop zie ik een mooie houtdruktekening in kleur. Om de zelfde reden laat ik hem liggen. Maar ik denk er wel aan om beide te kopen. Andere potentiële koopwaren vervliegen in de loop van de namiddag tijdens de bezoeken aan Honen-in en vooral Eikan-do.
Vooral de laatste is een pareltje dat weinig bezocht wordt. Weer andere Zen-tuinen, nu vermengd met andere soorten tuinen. Ook de enige scheef kijkende boeddha ter wereld, want het beeld werd eeuwen geleden mens en wandelde weg en keek om naar een monnik (mikaere Amida).
Zo zijn hier de boeddhisten ontstaan die tot 60.000 keer per dag "nembutsu" opzeggen. Zo bereik je de verlichting. Ja, dat geloof ik !
Ik maakte mij de bedenking. Hoe denk je na over tuinarchitectuur en bijpassende tempels als je dat zo vaak moet opzeggen.
Na nog lang wandelen kom ik aan waar ik gisteren geëindigd ben. Daar het begint te schemeren en vooral te regenen wandel ik snel terug naar de winkels. Ik heb beslist en koop ze allebei en niets anders. De dames van de prentenwinkel zijn zo blij dat ze mij nog een hele resem postkaarten schenken.
Nu heb ik in de rugzak niets meer over om weg te gooien ! Het gaat er gelukkig allemaal in, al is het weer zwaarder.
In mijn wijk is er een zeer gewoon badhuis. Veel mensen uit de wijk met kinderen. Ze hebben er zelfs een groen broebelbad. Het blijkt olijf en rijstgras te zijn die het water kleuren. Een gearomatiseerd bad, dat heb ik nog niet veel meegemaakt.
In een sauna is het niet gezond om snel van het naar koud te gaan en omgekeerd.
Je krijgt er hartkloppingen van. Wel, dat kan ik bevestigen !
Daar lig ik dan, lam naar het baseball te kijken op TV in de mannenkleedkamer. Deze sport is zeer populair in dit land. Ik vind er niets aan maar de zender veranderen, dat zal ik niet doen. Ze kijken allemaal te aandachtig toe.
Opeens duikt een zeer sterk getatoeerde man op. Zelfs de berg fuji is om zijn zij getatoeeerd. Opvallend is dat de tatoeages zo zijn geplaatst dat je niets kunt zien onder dagelijkse kledij (armen, keel, borst en kuiten).
Zo dicht opeengepakte tatoeages en zo oerjapanse motieven, dat is het merkteken van de Yakuza, de japanse maffia ! Ik dacht echter dat zij verboden werden in badhuizen. Hij heeft volgens mij niet zo een dodende blik in zijn ogen. Misschien een "wanna be". Doch ik twijfel hieraan.
Hieronder kan je zien wat ik bedoel want ja, ik ging hem niet vragen om hem te mogen fotograferen.
Zaterdag 18 juni 2016
He, vandaag is het droog. Maar nu is het te heet. Ik spreek af met een Franse hostelgenoot om samen Arashiyama te bezoeken. Dat lukt tot aan het station van Kyoto. We hadden daarna afgesproken om in het bamboowoud weer samen te komen omdat hij met de trein reist (JR pass) en ik met de lijnbus. Dat mislukt dus. Hij komt niet opdagen, of is iets anders gaan bezoeken ! Daar wacht ik dan meer dan een uur lang op de brug onder een boom. Uiteindelijk ga ik maar alleen. Ik denk niet dat hij mij voor is want dan zou ik hem tijdens de namiddag moeten hebben gezien.
Een bamboowoud, ik heb er al veel gezien ! Deze bamboo's zijn echter uitzonderlijk hoog en dik. Het wandelpad onder de lange groene stengels met een fijn bladerdak veroorzaken mooie beelden. Hier is dan ook veel volk en lawaai. Eerst naar het huis van een bekende japanse acteur uit de tijd van de stomme film. Want daar, in de tuin, is bijna niemand. Je hebt er mooie uitzichten over de stad en de dicht beboste heuvels buiten de stad.
Na dit bezoek krijgen de bezoekers matcha thee aangeboden en hier leer je hoe je hem moet opkloppen om de groene schuim te verwekken.
Verder op de wandeling dagen verschillende tempels op die ik niet bezoek. Er is er maar één die ik wil zien, de laatste.
Het is een begraafplaats voor armen uit de 10-15e eeuw. Grafstenen zonder naam. De stenen werden op de heuvels verspreid. Een eeuw geleden werden ze verzameld en hier samengevoegd rond een kleine boeddha in een fijne pagode. Dat geeft een mooi beeld, omdat ze naar zijn wijsheden luisteren in de hemel, dicht opeengepakt. Dat vind ik een mooi beeld.
Hier hoort een mooi bamboobos bij, waar bijna niemand is. Zo zie ik mijn tweede slang tijdens deze reis. Deze was bruin-grijs en zo'n dikke 50 cm. lang.
Natuurlijk, bamboo hebben ze graag. Er is in een bamboosbos altijd en dikke beige humuslaag van de gevallen blaadjes waarin ze kunnen sluipen. Toch maar opletten. Later vertelt een chinese jongeman mij dat deze waarschijnlijk ongevaarlijk is maar dat ik moet opletten. De eerste slang was net gevangen in de zoutwoestijn in Kashan, maar deze hier is vrij en bewoog zich snel voort, zoals een slang dat hoort te doen.
Op het wandelpad tussen de huizen kocht ik wierook met bamboogeur en Yuzu crèmeparfum. Yuzu is een soort zoete citroen. Ik vermoed dat ik hem enkele dagen geleden heb geproefd in Hakone. Het is een opvallend kleine sinaasappel die er uit ziet als een gele citroen. Daar vertaalden ze hem als "new summer orange". Ik vermoed echter dat de vertaling niet helemaal correct was.
De namiddag eindigt terug aan de brug waar ik de bus neem naar mijn hostel. Doodmoe neem ik mijn bagage en ga ik op zoek naar mijn nieuw hostel. Dat lukt niet zo goed.
Het is te zeggen, ik was er maar een japanse wilde mij persé helpen en dus liepen we drie of vier keer het blokje om terug op de zelfde plek te geraken waar we gestart waren. Intussen was ze zelfs haar Iphone gaan halen. Het was gewoon daar waar we gestart waren. Te moe om nog iets te doen ga ik douchen en de krant lezen op de telefoon. Ik begon toch maar te zeuren. Ze had er zelfs begrip voor, al had ze zelf de hele zaterdag gewerkt (met airconditioning).
Zondag 19 juni 2016
Het is weer druipnat. Dat is zo omdat de tweede helft van juni het enige regenseizoen is in Japan. Dus ga ik voor een rustige voormiddag startend met een traag ontbijt. In mijn nieuw hostel hebben we een moderne eetzaal met zicht op een mooie tempel aan de overkant van de straat. En naast mij staat een mooie kleine bonsai, een soort mini berk.
Naar het paleis van shogun Tokugawa Leyasu uit 1600. Het is een praalpaleis waar je elke voetstap hoort kraken op de houten vloer. Dat is met opzet gedaan om sluipende mensen te horen afkomen. Van wantrouwen gesproken ! En dan zit het hele paleiscomplex nog vol geheime kamers voor zijn lijfwachten. De schuifbare wanden zijn wel mooi. Ik begin al een aantal stijlen te herkennen in japanse wandschilderkunst. Zo schilderde men niet altijd Matsubomen en werden ze op een bepaald ogenblik zelfs dikker.
Nog iets wat ik heb geleerd is dat er nooit geen tijgers zijn geweest in Japan (behalve in de hedendaagse zoo). Maar men schilderde ze zo vaak. Een exotisch tintje uit vervlogen tijden. Verder veel papieren wanden die licht door laten en overal open kunnen. De tuin was inderdaad mooi en weer anders. Dit keer stugger, met hogere opeengestapelde rotsblokken.
De shoguns wilden uitpakken tegenover de keizer die hier wat verder zijn paleis had. Dat blijkt echter niet zo indrukwekkend te zijn. Politiek machtsvertoon dus.
Daar het nog vroeg is neem ik de tijd om met de bus naar Fushimi Inari te gaan in het zuiden. Dat is het meest bekende schrijn in Japan.
Fushimi Inari is ontstaan in de 9e eeuw. De tempel op zich is mooi doch ik heb er al zo veel gezien. Maar hier moet je komen om de meer dan 1.320.000 Tori's af te wandelen over een afstand van 4 km.
Over de hele berg hebben ze paden aangelegd overkoepeld door zo veel vermiljoenkleurige Tori's. Je kunt er zelf ook één laten plaatsen. Dat deden en doen blijkbaar veel particulieren, bedrijven,... Aan ene kant zijn ze beschreven. Aan de andere kant niet. Wat twee keer een ander zicht geeft.
Op de eerste paden zijn er veel bezoekers maar hoger op ben je vaak bijna alleen. Dat is goed om foto's te maken. De paden worden af en toe onderbroken om plaats te maken voor een klein schrijn. Hierop leggen de mensen dan kleine modeltori's. Modelbouw avant la lettre zeg maar ! Het geheel was toegewijd aan de goden van de Sake en de rijst ! Kortom de oogst.
Het is in dit land niet abnormaal dat alcohol wordt gelinkt aan de goden. Het blijkt een communicatiemiddel tussen mensen en goden. Sake wordt gemaakt van gegiste rijst. Niet slecht, maar ik zal echt niet ten onder gaan aan een levercirrose !
Opvallend in Fushimi Inari zijn de duizenden vossen. Vossen worden in Japan in ere gehouden omdat ze de mensen in "bezit" kunnen nemen. Dat doen ze door onder de vingernagels binnen te dringen.
De stenen vossen worden vaak versierd met stoffen sjaals of heuse vestjes. En ze hebben meestal een sleutel in hun muil. Dat is de sleutel van de graanschuur. En zo zijn we weer bij de oogst.
De dag eindig ik in het bekende popeye mediacafé. Na een douche koop ik voor 518 euro via Internet een vlucht van Taipei in Taiwan naar Brussel met Hainan Airlines op 1 augustus 2016. Ik maak dus een einde aan deze uitzonderlijke reis op 2 augustus 2016.
Eerst nog zien hoe dat allemaal zal verlopen want van Taiwan naar Beijing vliegen en dan overstappen op een vlucht naar Brussel zonder visum zou moeten kunnen maar ik wil dat eerst zien. "Direct transit" noemen ze dat !
Ik moet in de terminal 2 in Beijing Capital International Airport blijven gedurende 8 uren. Dat is de vermalijde terminal die ik zo goed ken van het hondje. Daar zitten die vossen voor iets tussen. Ik voel het !
Maandag 20 juni 2016
De laatste dag in Kyoto, die gebruiken we om een daguitstap te maken naar Nara.
De oudste hoofdstad van het land. Je moet hier komen om de enorme boeddha te zien in het grootste houten gebouw ter wereld. Dan moet je weten dat het origineel gebouw nog een derde groter was. Maar ja, afgebrand, zoals gewoonlijk.
Nara is ook bekend omwille van de duizenden herten die overal in en rond de kleine stad rondlopen. Ze schooien koekjes af. Volgens mij zijn er te veel en overal liggen keutels en soms stinkt het. Maar iedereen is blij en dus gaat dat ook.
Na de boeddha gaat het door een mooi bos langs een heuvel en verschillende andere tempels uit de 8e eeuw. Mooi hoor, met die honderden stenen lantaarns.
Omdat de tempels zo oud zijn zie je duidelijk het verschil met die van Kyoto.
Op het einde van de namiddag ga ik terug naar Kyoto want ik heb nog heel wat te doen.
Een ticket kopen voor morgen naar de Iya vallei op het eiland Shikoku. Dat wordt zes uren in de trein en 6 keer overstappen.
De hele dag heb ik geleefd op drie koffiekoeken van het hostel en drie sinaasappelen. Dat heeft allemaal een reden. Ik ga voor het unieke Kobe vlees. Ik heb gehoord dat je dat hier kunt uitproberen. In Europa is dat buiten prijs. Er worden, sinds kort runderen geëxporteerd. Maar niet meer dan maar duizend per jaar voor de hele wereld.
In vervlogen tijden werd dit vlees voorbehouden aan japanse keizers en aan de shoguns (tja, ook machtspelletjes gaan door de maag).
De runderen worden gekweekt in de streek rond Kobe, uit een wel beschermd ras. Kalverende koeien worden niet geslacht. Er is een streng dieet voorzien van 900 dagen op basis van zorgvuldig uitgekozen rijstgrassen. De dieren worden door de kweker gemasseerd !!! Er zijn nog heel wat regels maar dat is het allemaal niet.
Ik heb gehoord dat de kwekers gedichten voorlezen aan hun opgroeiende dieren !!! Dat deed het hem.
Wel, het was een klein fijn stuk vlees met rijst, sojasaus, wasabi en mosterd en miso en granenthee. Maar ik moet zeggen : het was uitzonderlijk zacht vlees. Kobe verschilt van andere soorten rundsvlees doordat het vlees gespikkeld is zoals poedersuiker op een rode bessencoulis. Zo ziet het vlees er "gemarmerd" uit. Stippels vet op het rode vlees. De smaak blijft ook zeer lang in de mond hangen.
Het vasten was de moeite waard, al was de prijs van de maaltijd de duurste maaltijd van de hele reis. Niettemin veel goedkoper dan een gelijkaardige vleesmaaltijd in Europa (en daar heb ik nog nooit dit vlees gezien). Het was de fransman uit Versailles die mij hier, enkele dagen geleden, attent op maakte. Die zullen het wel weten.
Jean
geniet er nog van.