Triest in de high tech !

Dinsdag 12 april 2016

Een dag vol spanning. Ik kijk veel naar en voel veel aan het beestje want ik weet niet wat er zal gebeuren. Daar gaan we dan met een klein hartje. Met de metro naar de luchthaven terminal 3 met de pink in zijn muiltje. Ik ben op tijd vertrokken en nog wat extra geld uit de muur getrokken voor als het misloopt. Maar toch staat er enorm veel volk in de luchthaven. Check-in verloopt vlot, Het hondje slaapt in mijn broekzak. Ze zeggen zelfs niets over de oliën. Dan naar de securitycheck voor passagiers.

Om geen problemen te hebben ontdoe ik mij al op voorhand van de aansteker en zelfs van de in een hotel gevonden stekjes. De papfles had ik al in de check-in mee gegeven omdat die er zeker niet door komt (te groot). De emigratie lukt voorbeeldig. Het is sowieso de laatste dag dat ik hier mag zijn.

Dan de fouille. Hier loopt het mis ! De jongen die mij fouilleert ziet het hondje wel en gebaart mij te zwijgen en gewoon mee te doen. Ik steek mijn hand uit om hem het zakje te tonen maar daar steekt de puppy zijn kop buiten terwijl ik op een trede sta waarop ik gefouilleerd wordt en mij draai .

Ik ben gewoon veel te eerlijk want zo ziet zijn overste mij en vooral goed de kop van het beestje uit de broekzak. Ai, dat loopt verkeerd ! Hij neemt het hondje mee naar een andere balie. Mij handbagage is okay en ik moet mee.

De twee dames willen mij wel het hondje laten meenemen. Daarom bellen ze naar de luchthavenmaatschappij ASIANA als het mag. Nagelbijten !

Daar komt een jongeman aan in een bordeaux pak met wit hemd en een regenboogkleurige das. Zeer afgeborsteld ! Hij is van de maatschappij en belt naar iemand. Nee, het mag niet ! Alleen als het beest geregistreerd is ! Hoe kan ik een gevonden hond registreren in een taal die ik niet beheers aan een reisagentschap in Tangu waar niemand Engels spreekt ???

Wat nu ? De hond is in een luchthavenbak voor mij en heeft er intussen in geplast. Ik schrijf dan maar met de krop in de keel neer - op hun terechte vraag - hoe ze zijn papfles moet bereiden. Ze vragen mij waar de papfles is. Denk je nu echt dat ik hier een papfles kan meenemen ??? Ze geven mij hun e-mail. Een ervan is weer zo`n QQ nummer waar ik steeds mee sukkel.

Ik moet door ! Met opkomende tranen in de ogen stap ik opeens weg en ben ik net op tijd in dat ellendig vliegtuig van deze ellendige maatschappij.

De twee zagen het wel. De vrouwen hadden een goed hart maar het waren die twee mannen die de boel hebben verpest. De dames hebben mij beloofd dat ze hem niet zullen doden en dat ze een oplossing zullen vinden voor hem.

Al weten ze zeer goed, en zeiden ze ook, dat het beter zou zijn dat hij met mij mee komt. Ze proberen nog te zeggen dat ik niet binnen zou geraken in Zuid-Korea. Maar nu weet ik dat dat wel zou gelukt zijn, al was het langs de veterinaire controle. Nee, het is China dat tegenwerkte voor een hondje waar één van hun inwoners zelf niet van wilde, en dat waarschijnlijk al overleden was, indien ik niet toevallig voorbij zou zijn gekomen, die avond in Pingyao.

In het vliegtuig hebben ze mij aan de nooddeur gezet. Dat wil zeggen dat je de andere passagiers moet helpen evacueren in noodgeval en dat je dus speciale richtlijnen moet lezen. Dat doe ik maar ik kan echt niet sypathiek zijn. De vlucht verloopt over land en na Dalian vliegen we over zee naar Incheon. We vliegen duidelijk niet over Noord-Korea. De landing verloopt goed, na bijna 2 uren, en we komen aan in wat een van de mooiste en de beste luchthavens ter wereld zou zijn. Het ziet er allemaal knap uit maar het kan mij nu allemaal niet deren.

Immigratie : goed voor drie maanden ! Dat ziet en zegt de robot in het Frans. Je moet je wijsvingers op een scanner plaatsen en kijken in de camera. Hij spreekt Frans omdat hij mijn ingescand paspoort heeft gelezen. De minister-president moest het weten !!!

Dan nog meer high tech met een toilet met zo veel koppen dat ik maar niet vind wat de spoeling is. Later zal ik zien dat dit gemeengoed is. Ik zal hier toch eens hulp moeten vragen om naar het toilet te gaan ?

Dan een bus. Omdat ik zo weemoedig ben loopt het eigenlijk mis. Ik eindig met hulp in een koffiebar naast de metro. Hier is geen staatscontrole op het Internet, wat vele toepassingen weer mogelijk maakt op de smartphone. Zo vind ik wel een hostel op booking.com. Maar het blijkt zeer ver en vooral, ik moet bijna terug naar de luchthaven. Uiteindelijk vind ik het in woonwijk Vivali op een van de eilanden.

Het blijkt gewoon en appartement te zijn waar een jongen woont met zijn moeder. Ik krijg een kamer die er goed uit ziet en koekjes en koude koreaanse thee. Het is bijna middernacht.

Woensdag 13 april 2016

Niet goed geslapen maar toch lang. De eigenares van het appartement waarin `Incheon international Dana guesthouse` gevestigd is wekt mij. Ze wil mij een ontbijt aanbieden maar het is al 11 uur. Moeder en zoon zullen weldra eten ruik ik. En ik wil ze niet storen. Het appartement waarin 4 bedden ter beschikking staan is op de 14e verdieping van een woontoren. Het is zonnig maar er is mist. Dit is geen smog maar wel zeemist. Incheon ligt pal aan de Gele zee. Voor haar kust liggen zeer veel eilandjes. Naar beneden, een koffie in het winkeltje van de woontorenwijk (met het van de eigenares gekregen chocoladekoekje) en dan met de bus 307 naar Chinatown.

Niet dat ik daar nu zo veel zin in heb maar dit is nu eenmaal het centrum van Incheon. Onderweg rijden we over opgespoten land waarop ze fabrieken hebben gezet in een soort streng bewaakte zone. Het is één van de befaamde economische zones. Vrijhavens, niet onderworpen aan de lokale wetten en belastingen vermoed ik. Maar dit is maar een klein deel van de waarheid. Er zijn veel andere gewone industriewijken waar TV- en koelkastenmaker "LG" allerlei waren fabriceert en "Hyundai steel" autoonderdelen maakt. Ja, Incheon is duidelijk een industriestad met een haven.

Incheon maakt eigenlijk deel uit van een grote bewoonde zone die zich uitstrekt ver over Seoul enerzijds en de zee anderzijds. Het is een ware randstad en zo ziet het er eigenlijk ook uit. Hier overheerst lage bebouwing, in tegenstelling tot China.

Het transport duurt dus elke keer lang : metro gevolgd door bussen. Vrijwel niemand spreek hier Engels. Het is al even erg als in het uiterste westen van China.

De taal, het Koreaans, klinkt duidelijk anders dan het Mandarijns (meer `ree` klanken). De karakters zien er ook anders uit. In China weet ik dat je elk karakter schrijft van boven naar beneden. Je plaatst dan de verschillende karakters naast elkaar van links naar rechts. Hier heb ik de indruk dat je ze maakt te beginnen van rechts naar links (maar zeker niet van bovenaf). Je leest ze, vermoed ik, van links naar rechts.

In Chinatown vind ik een motel dank zij het toeristisch bureau naast het station. `White motel` heet het. Pas uren na datum heb ik door dat het een `rendezvous`-hotel is. Ah, daarom hebben ze blauwe lichtjes boven het bed en is de badkamer versierd met een vrijend paar op het mat glasraam. Er hangt aan de ingang van het motel, waar de autos binnen rijden, een touwengordijn, halfhoog. Nu begrijp ik dat dat dient om niet te zien wie uit de auto stapt. Tja, de andere hotels waren blijkbaar verder en duurder en er zijn er niet zo veel in deze industriestad. Uren na het inchecken zie ik dat er verschillende prijzen zijn. Opnieuw blijkt dat de goedkopere prijs maar voor enkele uurtjes is. Nu begrijp ik ook waarom het Internet niet zo goed werkt maar er wel een enorm groot TV scherm staat en een te grote badkamer. Het Internet en de aanwezige PC zijn in casu niet belangrijk.

Nu een bezoek aan het drukke Chinatown met een `fairytale village` ernaast, dat ook druk bezocht wordt en waar ik een koffie drink. Ah ja, het is waar, in Japan hebben ze het ook zo voor uitgebeelde sprookjes (Peter Pan, sneeuwwitje en de zeven dwergen,...), Je kunt je o.a. laten fotograferen naast een plastieken hond tussen rood-witte reuzepaddestoelen en bomen. Dat vond ik maar niets !

Op naar boven. Dat is Yayu park met zijn wel heel mooi bloeiende bomen, allemaal in het wit, Magnolia`s, maar nog veel meer kerselaars. In het midden staat een standbeeld van generaal Douglas Mac Arthur. Incheon is bekend omwille van de landing van 70000 soldaten vanuit 260 schepen onder zijn commando in juni 1950. Daar ligt de oorzaak van de huidige tweedeling van Noord- en Zuid-Korea. Het communisme wordt, volgens mij, op het opschrift wel in een heel slecht daglicht geplaatst. Opvallend is de ets in brons die een kopie is van een wereldberoemde zwart-wit foto waarbij de generaal, omringd door soldaten, door het zeewater het strand bereikt.

Er is veel volk in dit park en een muzikant zingt mooi klinkende liedjes in het Koreaans met gitaar. Anderen spelen GO of andere chinese bordspelen. De mensen komen tijdens deze zonnige lentedag duidelijk genieten van de bloemenpracht op deze heuvel boven de haven.

Ik probeer dan naar het museum te gaan m.b.t. deze landing maar dat lukt mij niet want het ligt ver. Maar vooral ik maak een fout bij het overstappen op een bus. Daardoor eindig ik veel te ver aan een grote brug boven een wad, in Dongmak. Ik ben te moe. Het zal voor morgen zijn, als ik centen vind want de bankkaart aan de praat krijgen, dat is weeral een probleem in een nieuw land.

Ik eet nog wel opgerolde rijst in algen met visblokjes en blokjes ham en maïs. Het wordt dan gesneden in die zwart-witte ronde schijfjes uit Japan waarvan ik de naam vergeten ben. Dit zie je in ieder geval echt niet in China.

Terug naar mijn rendezvous motel waar ik uitrust. Vele uren later nog even gepaneerde kip in kaas en honing gaan eten naast de deur en dan bloggen.

Donderdag 14 april 2016

Met de metro en de taxi naar de landingsplek. Die blijkt gesloten omwille van verlof ! Verdorie. Het park er rond stelt heel wat wapentuig uit deze tijd ten toon. O.a. de eerste raketten. Dat wil zeggen 6 jaar na de tweede wereldoorlog, als was hun doeltreffendheid nog niet erg hoog.

Naar het muziekcafé er recht tegenover. Hier voel ik mij goed en er is veel licht. Na een uurtje ga ik te voet terug naar het metrostation. Nu met de metro verder naar de vismarkt Soraepogu in Incheon. Dat ligt echt ver maar ik kan het iedereen aanraden. Wanneer ik zou kunnen denken dat ik na Hong Kong alle `diersoorten' uit deze zeeën heb gezien dan weet ik nu dat helemaal niet zo is. De markt heeft sfeer en ze ligt net aan de vissersbootjes (met veel meeuwen) op een zeearm die opdroogt bij eb (het getijdenverschil bedraagt hier maar liefst 7 meter).

Hier zal ik toch eten hoor. Temeer ze hier gefrituurde krab hebben waar ik al in Hong Kong zin in had maar daar vond ik het te duur. Natuurlijk krijg ik niet uitgelegd wat ik wil en ik krijg ik twee grote porties met enerzijds verschillende schaaldieren in terryakideeg en anderzijds soorten gebraden sardienen. Er is wasabipasta bij. Ik nader duidelijk Japan.

Maar het ergste was dat ik een fles neem uit de koelkast die dan zware bambooalcohol blijkt. Soju is een soort afgezwakte wodka. Het past wel bij dit eten maar toch drink ik er niet te veel van. Net zoals in Japan moet je hier op een kussen zitten want de tafel is maar 35 cm hoog. In de tent zijn ze verbaasd dat ik mijn schoenen niet afdoe bij het binnen komen. Ze lachen er mee en komen mij er dan op wijzen. Dat zal ik toch moeten leren want het is hier echt overal een vereiste. Uiteindelijk viel ook de prijs reuze mee.

Ik verhuis tijdens deze late namiddag naar Seoul hostel. Dat ligt meer centraal. De ontvangst is vriendelijk, al is het hostel rudimentair. Maar goed, stillaan geraak ik er aan gewend en ook aan de wijk die wel alles heeft wat ik nodig heb.

Vrijdag 15 april 2016

Vanmorgen naar de nabije post geweest om de schilderijen op te sturen naar Blankenberge samen met de oliën, wierook, postkaarten, CD,.. Samen net geen 4 kg., maar deze keer komt dat vooral door de grote kartonnen doos. Volgens de vriendelijke en behulpzame baliebediende zal het een maand duren omwille van het nog niet optimaal functioneren van de Brusselse luchthaven. Anders was het 2 weken. Ook centen gevonden in een automaat die nu wel internationaal verbonden is.

He, het weeral middag. Met de metro voor de derde keer naar de landingsplek in Incheon. Nu is het museum wel open. Ik wilde echt meer weten over deze oorlog  die duurde van 9 juni 1950 tot en met juli 1953. De landing in Incheon vond plaats op 15 september 1950. Op 31 januari 1951 kwamen 3430 Belgische soldaten naar hier. Meer dan 300 zijn overleden. Tel daar nog bij 400 gewonden. Deze soldaten waren niet hier actief maar aan de zogenaamde 38e parallel. Dat is de gedemilitariseeerde zone tussen Noord-korea en Zuid-Korea. Nu is dit nog de grens en ze ligt op zo`n 70 km van hier in het noorden. De gevechten waren zo hevig omdat, op nieuwjaar 1951, de chinese troepen Noord-Korea kwamen steunen.  Na het bezoek dankt Yoon Ok België, via mij, voor zijn steun aan de Koreaanse bevolking. Het raakt mij. We hebben het over de aanslagen, de school, en de landingsplek die nu bijna geen strand meer is maar - aanzienlijk - is vervangen door beton zoals hij het terecht stelt. Er zijn zelfs twee lange viaducten op zee.

Ach, terug naar mijn geliefd muziekcafé recht tegenover het museum. Omdat ze mij al kennen krijg ik nu zelfs extra zoetigheden.

Sinds gisteren heb ik nogal veel mailverkeer met de veiligheidsdienst van Beijing Capital International Airport. Niet altijd even vriendelijk hoor !

Zoals steeds eindigt het ermee dat het hun probleem niet is maar dat van `perfoming department`. Een klassieke truc in China die ik vroeger al in mijn voordeel heb gebruikt. Nu speelt hij in mijn nadeel. De luchtvaartmaatschappij Asiana heb ik ook aangeschreven, maar die antwoorden niet. Dat probeer ik nogmaals want ik heb het formulier niet volledig ingevuld omdat ik niet alle gegevens mee had.

Terug in de wijk rond het metrostation Sindorim. Nu ga ik eens kijken naar die producten van Samsung in een van hun vele winkels. Samsung smartphones, zoals de mijne, komen tenslotte uit zuid Seoul.

S`avonds nog eens de andere kant op waar ik een super lekkere (volledige) barbequekip eet op een bedje gebraden rijst met dik zout en pikante curry. Als je de kans krijgt om een koreaanse barbecue uit proberen : NIET LATEN LIGGEN ! Ik had er al over gehoord en gelezen en het is echt goed.

Met mijn kamergenoten in het hostel heb ik nu minder contact. Ik heb er nu niet zo veel zin in maar vooral, Koreanen zijn geen Chinezen. Ze zijn stiller en meer terug getrokken. Meer 'noordelijk' zou ik zeggen. Ik word nog wel uitgenodigd voor een bierfestival maar ik vind het gewoon veel te ver. Ik heb rust nodig dezer dagen.

Zaterdag 16 april 2016

Ik ben nog aan het bekomen van China (o.a. waar ik omwille van de visa steeds snel moest zijn). Nu neem ik rust en blijf ik wat op de zelfde plek in Seoul. Ik slaap, leerde gisteravond hoe ik Audible moet gebruiken. Dan downloaden op de smartphone van mijn eerste luiterboek : "L`ecume des jours" van Boris Vian. Ik luisterde al inslapend naar een hoofdstuk . Het is precies als de radio in de jaren `50. Toen moest je op een vast uur gaan luisteren naar een hoorspel. Nu kies ik zelf het moment en zelf het thema (wel voor 13 euro). "L`ecume des jours" gaat over de liefde en over jazz. Leuk is dat de ontwikkelaars af en toe een streepje jazz ertussen voegen. De "voorlezer" is goed en heeft een rustige stem.

Maar mijn sereniteit werd verstoord door het te hard naar boven trekken aan de flosdraad tijdens flossen. Ik brak een klein stukje van een tand achteraan. Tijd om na te gaan als mijn Europ Assistance ziekteverzekering doet wat ze moet doen. Je moet ze contacteren en dan mailen ze bij welke tandarts je je moet aanbieden. Dat hebben ze gedaan en ze komen tussen na het ziekenfonds voor een maximum van 250 euro. Zo veel zal het wel niet zijn. Dat probeer ik maandag uit. Het is eigenlijk helemaal niet erg maar ik wil vermijden dat ik naar de tandarts moet in Rusland. En vermits ik toch rustdagen inlas doe ik het maar hier. Al goed dat ik dat niet mee maakte in China. Dan wil een mens al eens goed doen.

Vanmiddag met de metro naar een paleisje uit de 15e eeuw van een dynastie hier in Korea. Duidelijk een klein koninkrijk. Toch vind ik het vreemd dat het uitgebreid houten paleis blijft staan. De muren zijn uit papier of uit fijn plaaster.

Het park er rond schijnt zeer mooi te zijn maar daar kon ik nu niet meer in. Morgen kan dat wel met een geleid bezoek. Het is lente en dan wil ik wel eens zo een mooie tuin uit deze streken zien.

Ik heb nog een leuk gesprek met een oudere opgewekte man die hier zijn dochter komt bezoeken. Hij  woont in het zuiden en nodigt mij uit in zijn stadje. Dat zal ik doen. Hij kent Bernard Olivier en heeft hem al verschillende keren ontmoet want tegenwoordig komt die hier wandelen op een eiland in de Gele zee.

Na een bibimap terug naar het hostel waar ik in de H&M duik om een broek te kopen. De was doet zijn werk niet meer goed en ik ben al maanden te mager voor één van mijn drie broeken. Voor de prijs moet ik het niet laten. Het zijn solden en Zuid-Korea mag dan wel duurder zijn dan China. Het is nog altijd 1/3 goedkoper dan België.

Ik geraak er niet uit en laat de verkoopster dan maar kiezen. Het is okay. Tijd om te bloggen, te mailen met Europ Assistance enz... Ik heb 4 video`s opgeladen en twee linken gelegd. De link naar het liedje Kowloon Hong Kong doet het nu weer - want via You Tube - en ik heb nog een toepasselijk liedje van Emilia toegevoegd.

Zondag 17 april 2016

Een zonnige dag die grijs begon. Eenmaal terug in het park aangekomen straalt de zon. Omdat ik tot 2u30 moet wachten voor een engelstalig geleid bezoek dood ik de tijd op het terras van de koffiebar met een prachtig uitzicht. Wist je trouwens dat koffie hier zeer populair is. Koffie is in het Koreaans `Yang Tang Guk`, wat zoveel betekent als `soep uit het westen`. Het kwam Korea binnen via Incheon wanneer het Joseon-dynastie aan de macht kwam. Dat is op het einde van de 14e eeuw.

Maar deze keer drink ik eens aziatische abrikozenthee. Ook zeer lekker. Ik moet wat minder koffie drinken zodat ik tijdig kan gaan slapen. Maar ja, er is er nu in overvloed. Het geleid bezoek vond ik mooi. Vooral de vele paviljoenen tussen de kleine bergjes, meestal langs aangelegd water zijn ongezien voor mij. Hier gebeurden wel veel intriges (zelfs een vergiftiging van een jonge koning die de corruptie aanpakte in 1828). Daarmee werd trouwens het begin van het einde ingeluid voor deze 700 jaar oude dynastie . Enkele jaren later volgde de annexatie door Japan. Dat was al niet meer de eerste keer.

Opvallend is ook weer het `plantritueel`. De koningen planten jaarlijks in de lente ceremonieel rijst omdat deze gemeenschap zo afhankelijk was van de landbouw. Dat ben ik ook al in China tegen gekomen. Hier is er ook een speciaal veldje voor, naast een paviljoen met rieten dak.

Zoals ik zei moest ik wachten, dus download ik mijn eerste stripverhaal, gratis, op de smartphone via de eveneens opgeladen app `comixology`. Weeral iets geleerd zie ! Eens zien als dat ook lukt met Kiekeboe want nu is het amerikaanse science fiction. Maar het leest helemaal niet onaangenaam en de keuze is groot.

Ik maakte ook een kleine wandeling in de buurt en gluurde eens binnen in een kerk. Ongelooflijk hoeveel (vaak gloednieuwe) kerken er hier zijn in alle wijken in deze randstad. Ik zag trouwens tot nu toe geen enkele andere godsdienst . Deze keer was er een ontmoeting aan de gang dus heb ik ze niet gestoord. Nu weet ik nog niet als het protestanten zijn of katholieken.

Na het park naar een ander bezienswaardigheid iets verderop met de metro. Ze hebben hier een snelweg, die dwars door de stad liep, afgebroken en vervangen door een aangebracht sierkanaal. Beeld je de Louisalaan in zonder steenweg maar met watervallen in de plaats van de tunnels. Interessant perspectief.

Om de hoek is het grote paleis dat ik één dezer dagen zal bezoeken. Er is ook de amerikaanse ambassade. Zoals overal ziet die er uit als een versterkte burcht met hier wel uitzonderlijk veel politie voor de deur.

Het plein er voor is de plek waar de burgers hun ongenoegen kunnen uiten. Er is een actie van Samsungwerknemers tegen `Samsung semiconductor` omdat nogal veel mensen overleden zijn aan allerlei soorten kankers of leukemie. Toch niet zomaar een Samsung Galaxy S7 kopen ! Die is hier een klein beetje goedkoper dan bij ons.

Een beetje verderop is een zeer actieve actie aan de gang om een parlementair onderzoek te eisen naar aanleiding van een scheepsramp in 2014 (Sewol) waarbij veel leerlingen tijdens een uitstap zijn overleden. Blijkbaar hindert het ministerie van visserij en de kustwacht het sereen onderzoek volgens de actievoerders. Deze petitie teken ik en ik krijg een embleempje (Het anti-aidssymbool maar dan in het geel wat hier wedergeboorte en het tekentje hoop betekent).

Tijd om terug te keren naar mijn wijk. Dat is meer dan een uur ver. Dus ondertussen nog een luikse wafel met walnoten en een koffie.

Maandag 18 april 2016

Ik moest naar de tandarts maar het is er niet van gekomen. Een beetje een verloren dag want dan probeerde ik maar naar Mujido te gaan om naar het strand te gaan. Dat is een eiland voor de luchthaven. Maar zelf dat lukt niet want er blijkt geen ferry meer te zijn wanneer ik aankom in de luchthaven (ligt er zo goed als naast). Dan maar wat zoeken naar dollars uit de ATM voor later (wat niet lukt) en mijn reis plannen. Want ik kan toch niet eeuwig in Seoul blijven. Alleen : nu heb ik geen reisgids voor Korea en dus moet ik het via Internet doen, wat meer tijd kost. Maar goed stilaan kristalliseert zich een plan in mijn hoofd. Het weer is intussen weer barslecht geworden. Hier sta ik dan in de regen met mijn sandalen. Het weer verandert hier verbazend snel van stralende zon naar harde regen en wind.

Dinsdag 19 april 2016

Ik heb vandaag niet veel plannen want ik weet niet hoe lang het zal duren bij de tandarts. Na wat zoeken vind ik haar. Het is een praktijk en ze willen mij inderdaad helpen. Blijkt dat er eigenlijk een gouden vulling in moet maar daarvoor moet ik terug keren. Ik vraag dan maar een voorlopige vulling. Dat doet ze voor een spotprijs (30000 Zuid-Koreaanse WON of ongeveer 20 euro) maar ze is niet zeker als de voorlopige vulling het zal houden tot in augustus. Verdorie, dat is onder de franchise van de verzekeraar. Ik moet blijkbaar ook niet te lang wachten om opnieuw naar de paradontoloog te gaan. Maar er zijn op dit moment geen carriës .

Daar ik niet te laat buiten ben ga ik nog even naar de paleizenbuurt. Die blijken vandaag dicht, dan maar wat rondlopen in de wijk Isam er naast. Ik koop er mij een broek die aanzienlijk lichter weegt dan mijn riem in een mooie groene kleur. Blijkbaar traditionele mannenklederdracht. Dat is dan ook een land waar de muren uit papier worden gemaakt. Dat past dus wel samen.

Ik heb van een kunstenaar in het hostel horen spreken over Gangnam. Eens gaan kijken, al is het ver. Gelukkig kan ik nu naar het luisterboek luisteren in de metro.

Dat blijkt een hippe wijk te zijn. Het zegt je waarschijnlijk niets maar je kent wel het liedje `Gangam style`. Dat is dus hier. Ik heb er een link over aangelegd in de daartoe voorziene ruimte. Ik eet er noedels. Daar had ik zin in.

In Gangnam vind ik dan een volautomatische massagezaak. Het is eigenlijk de hoofdmassagemachine die ik wil proberen maar ik moet eerst door de massagezetel. Futuristisch, dat wel ! Eerst door een blauwe straal in een cel met twee glazen deuren die mij zou moeten desinfecteren. Wanneer ik vraag of dit efficiënt is twijfelt de baliebediende toch ook. Let op, indien dit effectief werkt dan open ik meteen een hostel aan onklopbare prijzen want dan heb ik geen water meer nodig (geen douche of bad meer nodig).

Terug naar het hostel met de metro wat weer ver is.

Woendag 20 april 2016

Heel goed nieuws ontvangen deze morgen ! De koreaanse luchtvaartmaatschappij ASIANA heeft mij laten weten dat het hondje in leven is en is mee genomen naar huis door een man van `safety inspection` van Beijing Capital International Airport. Hij zou het goed stellen.

Het heeft mij heel wat moeite gekost om dat te weten te komen. Ik contacteerde de veiligheidsdiensten van de luchthaven (en ook apart haar ambtenaren) zoals reeds gezegd. Maar ook de luchtvaartmaatschappij zelf, die heeft moeten zoeken omwille van het werken in shifts. En dan nog de belgische ambassade in Seoul geprobeerd.

Nu nog proberen mijn e-mail te geven aan deze goede man zodat hij mij van tijd tot tijd foto`s kan opsturen. Ik hoop natuurlijk dat hij Engels kent. We zullen zien. In ieder geval als hij op 19 april 2016 nog leefde dat is dat al heel wat sinds 5 april. Dan zal  het hondje het wel halen. Ik voelde mij zo opgelucht dat ik een gebed voorlas op het zonnige dakterras van het hostel. Ik heb er gisteren een gekregen van iemand op straat (gebeurt veel). Blijkbaar een Evangelisch gebed in het Engels. In ieder geval : ik had er plezier in. Dat heb ik in geen 25 jaar gedaan. Maar mijn geluk kan dan ook niet op. De rest van de dag was ik goed gezind. En ik maak voortaan reclame voor ASIANA.

Ik bezocht daarna Gyeongbokgung. Het eerste en belangrijkste paleis van de Joseon-dynatie uit de 14e eeuw maar heropgebouwd want verwoest door de Japanse soldaten tijdens WOII.

Het was niet zo mooi als dat uit de vorige dagen maar het muziekoptreden met traditionele instrumenten en de straat erachter die is heropgebouwd zoals de grootouders hier leefden vond ik wel goed.

Terug naar Sindorim om het resultaat van het tandartsbezoek mee te delen aan de verzekeraar en wat bankzaken te regelen na een koreaanse barbecue. Hemm, ik red een hondje, maar intussen heb ik toch al meer dan 2 gebraden kippen gegeten en 2 koteletten en spekjes op de barbecue.

Morgen ga ik naar Hahoe, een dorpje in het oosten in de buurt van Andong.

Donderdag 21 april 2016

Een lange metrorit naar het verkeerde treinstation, gevolgd door nog een metrorit naar het juiste treinstation. Gevolgd door een nog veel langere dieseltreinrit van Seoul naar Andong.

Maar ik ben blij dat ik uit de metrotunnels ben. Ik smacht naar licht en lucht en wil niet meer als een mol uren onder de grond reizen - of slapen met uiterst kleine raampjes. Ik omarm de stadsvlucht.

Het landschap ziet er uit als de Ardennen. Nee, beter, als de Vogezen en het Zwarte Woud. Maar dan geen dennen of sparren, alleen maar loofbomen. Het blijft de hele tijd zo. Kleine bergen en af en toe kleine vlaktes waar aan lanbouw wordt gedaan. Akkers, geen vee. En vrij vochtige grond.

Zo kom ik aan in Andong na een aantal hoofdstukken uit het luisterboek. Een zeer klein stadje dat mij aanstaat, al is er weinig te zien. Omdat er maar vier winkelstraten zijn ben ik snel rond en dat vind ik meer dan okay. Een hotel vinden is hier makkelijk. Geen hostel maar een echt hotel.  Morgen met de stadbus naar Hahoe, 10 km. verderop. Daar kan je, naar ik verneem, niet slapen.

Vrijag 22 april 2016

Hahoe is een soort Koreaans Bokrijk met alleen maar rieten daken. Het mooie eraan is dat ze niet alleen het dorp hebben beschermd zoals het was in de 16e eeuw maar ook alle bergflanken er rond. Het dorpje ligt aan een rivier die hier een S-vormige bocht maakt.

Op één van deze heuvels werden westrijden gedichten gehouden tegen de tijd. Het was iets met drijvend vuurwerk. Het moet wel knap geweest zijn. In de lucht is er veel lawaai van Amerikaanse straaljagers. Hier dicht bij is duidelijk een militaire luchthaven. Toch slaap ik hier op de berm van een dijk onder de wilgen. Voor mij een strand en een rivier die dieper is dan je zou denken en vooral snel stroomt, al zie je dat niet. Het is maar omdat ik deze oversteek met een veerpontje maak dat ik merk hoeveel moeite de motor heeft. Vanop de heuvel vind ik het nog mooier. Hahoe is duidelijk een plek voor uitstappen voor de jongste kinderen van basisscholen. Er zijn minstens twee verschillende klassen vandaag. Zij picknicken. Ik eet kimchi, een pannekoek op basis van ei, aardappel, ui en pijpajuin.

Pas rond sluitingstijd ga ik terug naar Andong waar ik nu wel het massagetoestel uitprobeer voor vermoeide voeten. Dat bevindt zich in mijn hotelkamer en ik krijg het aan de praat. Ook het dowloaden van een eerste volledig stripverhaal op de smartphone lukt. Al vind ik steeds meer dat kijken naar die verlichte schermpjes de ogen vermoeid. Wat wil je, ik kijk er steeds meer naar. Ik ben steeds meer `INN` denk ik dan maar.

Nog een bibimbap gegeten, ze worden steeds royaler in hun bordjes die er bij horen. Nu was er zelfs gedroogde en gesuikerde vishuid bij. Het smaakt als chips.

Zaterdag 23 april 2016

De ochtend begint in Andong met het wachten op de enige trein die pas vertrekt om 11u47. Sinds gisteren heb ik veel last van pollenallergie. Gelukkig heb ik de nodige medicijnen bij. Het is dan ook vollop lente en ik ben in kleinstedelijke gebieden met veel bossen en opvallend kleine akkers. Ik begrijp steeds beter dat dit inderdaad een arm land moet zijn geweest voor de komst van de bekende Zuid-Koreaanse industrie in de jaren `70 van de vorige eeuw.

Deze namiddag aangekomen in met Gyeongju met een gewone trein (het lijkt wel een boemel na al deze HST`s). Ik heb twee nachten niet zo goed geslapen en dus ben ik moe. Een middagdutje dringt zich wel op. Zo ben ik ook vergeten de elektronische sleutel terug te geven aan de receptie in Andong. Ah ja, ze zullen hem wel vinden in de kamer.

Maar eer ik een hostel vind in Gyeongju duurt het wel even. Booking.com komt hier goed van pas. Ik blijf verbaasd hoeveel hotels er hier in Korea zijn voor enkele uurtjes. Ze maken zelfs opvallend openlijke en opzichtige reclame.

Na de rustpauze is het al later wanneer ik weer buiten kom. Babbelen met Jung Buseup gevolgd door een snelle hap op de nachtmarkt. In deze nachtmarkten, die je overal in Azië vind, kan je s`avonds tot - ik denk- middernacht eten. Veel terriyakidegen die ik uitprobeer en ik vind ook een eenzame pitta bij een Pakistaan.  De pittabakker is wel zeer vriendelijk maar de pitta is niet lekker. Zijn loempia`s daarintegen wel.

Zondag 24 april 2016

Jung Buseup vergezelt mij op dit bezoek aan Gyeongju. Ik heb hem gisteravond ontmoet in het mooie Doo-baki guesthouse waar ik nu ben. Deze guesthouse wordt opengehouden door een zeer ervaren `wereldmotorreiziger` en dat zie je overal. Hij lijkt wel streng op zijn plek te zijn - veeleisend is een beter woord.

Jung leeft in Seoul en is hier 25 jaar geleden geweest op schoolreis. Hij werkt in de administratie van een kliniek voor plastische chirurgie in Seoul. Daar komen vooral Chinezen naartoe. Jung en zijn collega`s hebben dan ook 10 dergelijke centra opgezet in China. Blijkbaar is Korea zeer bekend op het gebied van plastische chirurgie en komen dokters uit heel Azië hier in de leer.

Gyeongju blijkt een van de belangrijkste historische steden van Korea te zijn. Van hieruit verenigde de Silla dynastie rond 500 de drie koninkrijkjes die al bestonden van voor het begin van onze tijdsrekening. Deze stad is zo hoofdstad van Korea geworden gedurende meer dan 700 jaren onder de naam Seorabeol. Toen woonden hier meer dan een miljoen mensen in een vergevorderde maatschappij. Dit is te vergelijken met Changan (nu Xi`an) in China of met het antieke Rome. Ik wist niet dat er buiten Changan nog miljoenensteden waren in Azië in die tijd.

Nog een stad die met de grond gelijk werd gemaakt door de Mongoolse ruiterhordes van Gengiz Khan in de 12e eeuw. Ook over Korea heerste hij dus vanuit zijn nieuwe hoofdstad Beijing. Maar hier zijn de Mongolen precies niet lang gebleven want in de 13e eeuw duikt de lokale Joseon-dynastie op in het zuidwesten van Korea. Hierover later meer. In Gyeongju is er wel meer overgbleven en er is ook wel een en ander heropgebouwd in de toemalige stijl.

Vandaag moet ik niet veel nadenken want ik volg gewoon Jung. We gaan naar de Bulguksa tempel. Een boeddhistische tempel die wel zeer mooi is. Rond 700 was boeddhisme hier zeer belangrijk (net zoals in China) en te zien aan de geloofsijver van de huidige bezoekers is het niet helemaal vergeten. Veel chinese bezoekers vandaag. Overal worden veelkleurige lampionnen opgehangen. Ergens in mei is het de verjaardag van Sakyamuni, de huidige boeddha. Vandaar ! De tempel draait om hem en zoals gewoonlijk rond de vorige en de toekomstige boedha. En de vrouwelijke botishiva met de ontelbare armen die ik al zo vaak ben tegen gekomen - met haar moeilijke naam die ik vroeger al heb "uitgespeld", doch wat nu niet meer lukt - ontbreekt ook hier niet.

Na een lekker en uitgebreid koreaans middagmaal dat Jung uitkoos gaan we met de bus naar een hoger gelegen punt kijken naar een mooi boeddhabeeld in een grot `Seokguram`. Het beeld is van zeer goede kwaliteit. De Japanners hebben geprobeerd om het mee te nemen tijdens WOII maar dat is niet gelukt. Voor de rest geniet ik van de wandeling onder de bomen en het weids uitzicht. Je zou de zee moeten zien maar dat lukt niet vandaag want er hangt en vage mist over de zee. Voor de rest is het uiterst zonnig. Blijkbaar zijn de zomers zeer warm in Korea en de winters zeer koud.

We keren terug met twee bussen naar de stad. Jung moet vanavond laat thuis zijn in Seoul want ze moeten thuis een gebedscermonie houden ter ere van de -overleden ?- grootouders (met fruit maar ik heb niet begrepen waarom). Hier gidst hij mij wel verkeerd en zo eindigen we in de tropische serre van Gyeongju. Ze is best mooi (twee andere zijn nog in aanbouw). Men wil duidelijk van deze stad een toeristisch oord maken voor de streek. Ik denk dat dat zal lukken en zelfs zonder de sfeer van deze historische stad te breken.

Na hem te hebben vergezeld naar de avondlijke bus scheiden onze wegen. We hebben e-mailadressen uitgewisseld. Ik schrijf de mijne op papier. Hij vind dit zo oubollig ! Ik heb al vaak deze reactie gekregen. Daar gaat mijn INN-gevoel !!! Nee, hij wil dat ik het noteer in zijn smartphone wat ik dan maar doe. De zijne krijg ik mijn notitieboekje. Het is dan ook een oud boekje en ik wil het gebruiken waarvoor het gemaakt werd. Ik ben nog steeds niet zo overtuigd dat het bijhouden van adressen in de smartphone zo efficient is, en nog minder als je het over langere tijd bekijkt.

Te voet ga ik ver naar een meer, `Wolji` genaamd, waar drie paviljoenen staan die heropgebouwd werden. Het zijn overblijfselen van wat een zeer mooi houten paleis moet zijn geweest in de 7e eeuw.

In ieder geval : het meer is prachtig want het beeldt eigenlijk de kusten van Korea uit met de vele kleine eilandjes. En er zijn veel verborgen hoekjes. Je kon maar van één plek een volledig zicht hebben. Natuurlijk van de belangrijkste loge in het voormalig paleis (dat diende als onvangstpaleis voor vreemde hoge gasten). Op basis van de elektronische reconstructie moet het uitzonderlijk mooi en uniek in opbouw geweest zijn. Nog niets in die aard gezien.

Terug langs het sterrenkundig observatorium uit de 7e eeuw gebouwd door de, tot dan toe, eerste koreaanse koningin. In landbouwgemeenschappen was het van belang te weten wanneer je moet planten en oogsten en dus volgde men hiervoor de sterrenhemel. Rond deze toren staan vele eivormige tumuli, graven van edelen uit die tijd. Ook hier nog veel te onderzoeken.

Maandag 25 april 2016

Deze morgen een geleid bezoek aan industrieel Ulsan voorbereid voor volgende week. Na oefeningen en en wasbeurt blijkt het buiten een zeer zonnige dag. Tijd om voor een namiddag naar de zee te gaan met de bus .

Na 33.000 km. landmassa komt er wel eens een eind aan de twee continenten. Hier dus !  Kijkend over de Japanse zee (ook oostelijke zee genoemd) vind ik hem opvallend rustig. Ik geniet met volle teugen van de frisse algen en zeegeur.

Voor de kust nog enkele zeer kleine rotseilandjes waar niets op groeit maar eigenlijk is hij onmiddellijk is zeer diep. Een goede natuurlijke haven waar Ulsan van gebruikt heeft gemaakt om nu de grootste scheepswerf ter wereld te worden. Maar dat is voor later. Hier op deze plek zie ik geen industrie. Hier groeien veel algen die de inwoners dan te drogen leggen op rekken die je overal ziet.

De kust heeft hier een eigenaardige geologische vorm. Het lijken wel rechthoekige (granieten) balken op elkaar gestapeld op hun langste zijde. Duidelijk van vulkanische oorsprong. Langs een wandelpad geniet ik van een korte wandeling tussen twee badplaatsjes. Het water is wel opvallend koud. Ik ben hier maar op de hoogte van Zuid-spanje maar het zeewater is koud. Duidelijk geen golfstroom in deze zee, die wel rechtsreeks uitgeeft op de Noordelijke stillle oceaan en Siberië.

Wanneer het begint te schemeren eet ik een vismaaltijd in het authentiek visserdorpje op een verhoogd terras -boven de kleine vismijn- met zeer breed uitzicht op de open zee en het haventje. Idyllisch, dat wel ! Op enkele kilometer, achter mij, staat er wel een kerncentrale (Wolseong) maar daar kijk ik niet naar.

Natuurlijk mis ik de bus omdat ik aan de verkeerde kant van de weg sta. De volgende is de laatste naar Gyeongju. Wanneer de nacht is ingevallen koelt het snel af. Deze bus mis ik gelukkig niet. Een mooie dag achter de rug.

Dinsdag 26 april 2016

Ik blijf in Gyeongju vandaag om de laatste grote sites te bezoeken. Dat zijn de tumuli - waar blijkt dat je alleen kan door lopen in een groot groen park. De meeste tijd besteed ik in het nationaal museum. Dat is interessant omdat het goed de geschiedenis van Silla uitlegt. Ik kom met het gevoel buiten dat ik het nog weet en goed begrepen heb. Volgens mij een teken dat het goed is uitgelegd.  Ook de vondsten uit de tumuli mogen er zijn. Silla was wel zeer rijk van de 6e tot de 8e eeuw. Het was beroemd om zijn goud en dat werd zelfs neergeschreven in Japan.

Na het museum ontmoet ik Marcel. Eeen duitse student (bruggen)bouwkundig ingenieur die net zijn bachelor heeft afgewerkt en nu 6 maanden reist en ondertussen naar het voetbal in Frankrijk zal gaan kijken. Er zijn blijkbaar belangrijke matchen op komst.

Zoals vele ingenieurs denkt hij snel, vooral als het op getallen aankomt en hij pikt precies wel snel dingen op over de koreaanse taal. We spreken af om s`avonds samen te gaan eten. In wandel nog verder naar de mooie houten brug uit de Sillaperiode die ze hier aan het heropbouwen zijn. En naar de confuciaanse wijk.

En uiteindelijk naar het oude fort waarrond men nog vollop aan het opgraven is. Na een gesprek met twee oudere Franse toeristen is het etenstijd. Blijkbaar heeft Marcel zijn roommate Eric meegenomen. Dat is handig want hij is Koreaans en weet dus waar en wat we kunnen eten. We eindigen de avond met bierflessen en chips in hun hostel. En met de lokale koekjes met rode bonenpastei die ze hier brood noemen. Ik heb de laatste maanden al zo veel rode bonenpastei gegeten maar ze kunnen er wel nog bij. Het gesprek vlot goed. Later moet ik naar huis want mijn hostel sluit onherroepelijk om middernacht. Morgen ga ik naar Seoul. Nu probeer ik eens de HST te nemen. Maar waar, dat zie ik morgen wel.

Woensdag 27 april 2016

Een reisdag onder de `pletsende` regen. Mijn nieuwe chinese schoen vertoont al een gaatje dat vrij veel water doorlaat en ook de binnenzool blijkt van slechte kwaliteit.

Ik neem de expressbus omdat ik dan niet ver moest lopen. Dat blijkt vrij snel en comfortabel. Tijdens een enige korte pauze moet de chauffeur mij nog uit het rokersafdak komen halen of hij was weg zonder mij en met mijn rugzak. Ik had niet begrepen hoe lang de pauze duurde. Ik dacht 30 minuten en het bleken er nog geen 10 te zijn.

In de late namiddag komen we aan in Seoul-oost waar het droog is. Dat wil gewoon zeggen dat ik nog een lange metrorit voor de boeg heb. Aangekomen in hostel Seoul heb ik ergens wel een `thuisgevoel`.

Donderdag 28 april 2016

Een zonnige dag die begint met turnoefeningen op het dakterras in een stadcentrum.  Na een mandaat te hebben geschreven voor de hostelhouder vertrek ik met de metro naar Suwon. Ik heb een afspraak om 16u00 voor een geleid bezoek aan het Samsung Innovation Museum. Dat ligt in Suwon in het zuiden van de randstad Seoul. Suwon wordt bijgenaamd `Samsung city` want alles ademt hier dit merk uit. Het ziet er uit als een zeer moderne kraaknette bazaar van elektronicafabriekjes (zonder rook) en onderzoekscentra. Het is groot hoor.

Het SIM ligt tussen de twee onderzoekstorens naar telefoontoepassingen en een toren voor televisieonderzoek (Samsung is al 10 jaar lang de grootste TV-producent). Dan is er nog een toren die onderzoek doet naar telefonienetwerken. Dat is maar de onmiddellijke buurt. Je ziet hier alleen maar Aziaten werken. Later zal ik een filmpje zien over de producten van de toekomst. Vreemd genoeg zijn het blanke mensen en een zwarte man die in dit filmpje de Samsung producten gebruiken. De producten gaan dus vooral naar het westen maar de financiële tegenwaarde vloeit naar het oosten.

Mijn tweede grote interesse zijn de techniekmusea, instituten, bedrijven,... Kortom : hoe een technisch voorwerp werkt ! Een plek die ik niet wilde missen.

Vandaag wordt het een geleid bezoek maar ik merk al snel dat ik beter zaterdag terug kom om elke zaal rustig en begrijpend te bezoeken.

Vaststelling van statische elektriciteit in de 6e eeuw VC door amber te polijsten met pels. Ontwikkeling van elektriciteit in het 17e eeuwse Europa, de eerste huishoudelijke automatiseringen in Amerika in de 20e eeuw. De ontwikkeling van elektromagnetische golven, de ontwikkeling van radio en TV in de VS en in Engeland. De eerste mobiele telefoons in militaire toepassingen in de VS. Het belang van Nokia in de integratie van internet en telefoons en hun uitvinding van SMS. De eerste GPS in de telefoon in de VS,...

Dan de laatste producten van Samsung. Het bezoekt eindigt met de film over de toekomstige producten. Ik onthoud nu vooral de fles die zeewater onmiddellijk omtovert tot drinkwater. De oplaadbare auto zonder draad of verbinding over een korte afstand vanuit de grond. En de kledij die informatie doorgeeft aan de ouders over de lichaamsgesteldheid van hun tienerdochter op een verre plek.

Terug met de lange metrorit. In het hostel is de brief uit België aangekomen met de nieuwe VISA-kaart (door de zorgen van DHL in nog geen twee dagen). Hij ligt op mijn bed te wachten.

Nog een babbel met Sung, een chinese student numerieke analyse in Tokyo en dan eten onder het hostel waar altijd een zeer goed verzorgde zwarte hond voor de deur op straat rust, voor zijn eigen houten huisje. Wanneer er geen eters zijn is hij in het klein restaurant maar tijdens de eettijden rust hij op straat aan een lijn.

Vrijdag 29 april 2016

Vandaag eerst een lange gesprek met Sung Chan Kim. Hij doet de poets in het guesthouse. Hij is eigelijk jurist die er voor gekozen heeft of beeldende kustenaar te zijn en muzikant. Kim is de familienaam. Zo veel mensen heten hier Kim. Dat komt omdat ze allemaal uit de Sillastam komen. Zelfs de noord-koreaanse dictator heeft de zelfde naam en is dus van de zelfde stam.

Sung Chans` kunstenaarsnaam is `l`argile chromatique`. Daar hecht hij veel belang aan.

Na een zonnige wandeling langs de brede rivier Hangang wordt het hoog tijd voor een jingjilbang. Ik weet het : het klink als een orgie !

Het betekent `heet stenen huis`. Het is een soort sauna maar dan veel droger. Je zit precies in een pizzaoven. De jingjilbangs zijn zeer populair in Korea. Ze zijn 24 uur per dag open en je kunt er van alles doen. Naast vele baden op vele temperaturen en nog meer soorten soorten sauna`s komen ze hier slapen op de vloer. En op alle soorten plaatsen in dit gebouw. Je komt in gezinsverband. Je kunt slapen in stenen piramides, wat ik nu eens uitprobeer. Ik vond dit onzin maar ik moet zeggen dat het een heel verlichtend dutje was van een half uur dat zo om was. Zou er dan toch iets waar zijn van die piramideslaap ? Ik kan het bijna niet geloven.

In deze jingjilbang (dragonhill spa is bekend geworden in het westen door CNN) is er zelfs een groot lunapark en een PC-ruimte voor gamers. Er is een selfservice-restaurant en verschillende snackbars. Er zijn verschillende verdiepingen voor de geslachten en gemeenschappelijke plaatsen. Er is een kapper die ik uitprobeer, trouw aan mijn traditie om er één uit te proberen in elk land. Deze kapper heeft duidelijk last met mijn kaalhoofdigheid. Hij laat het middenstuk lang staan en scheert de rest kort. Nee, dan zie dat er binnen drie weken uit als de hanekam van een punker zonder haargel !

In zijn kappersdoos zitten meer scheerapparaten dan scharen (2 machines voor haren, 1 voor neusharen, 1 voor oorharen). Tja, het is en blijft Zuid-Korea !

Na de `knipbeurt` die eigenlijk een `tondeuzebeurt` is, zet hij mij - ongevraagd - pruiken op. Eerst een typische aziatische pikzwarte mannenhaardos die hij snel wisselt voor één met krullen. Dat zal er volgens hem westers uitzien. Ik vind dat ik er uitzie als een Joods-duitstalige auteur uit de tijd rond 1900 in Praag, Budapest of Wenen. Nee, het trekt er niet op. Dan vond ik zelfs de aziatische pruik beter. Maar laat maar zo.

Je krijgt hier een uniformpje om rond te lopen in dit complex. Een grijze T-shirt en een dito korte broek. Je kunt ook massages doen en ander behandelingen maar daar niets nieuws onder de zon.

Ik heb hier `persimon vinegar` leren drinken. Een drankje dat eigenlijk aangelengde, donkerrode, azijn is. Persimon vertaald zich in het Nederlands als dadelpruim (=sharonfruit). Samen kan je je iets bij voorstellen maar dan met ijsblokken. Niet slecht hoor. Ik blijf verbaasd hoeveel azijn ze hier inslikken in allelei soorten toepassingen. Ongezien !

Het is laat wanneer ik weer in mijn hostel terug ben. De was is al droog.

Zaterdag 30 april 2016

Zoals gezegd ging ik vandaag terug naar Samsung Innovation Museum. Met dit keer de ferme bedoeling om alleen aandacht te besteden aan de uitleg en voorstelling van de IC (integrated circuit).

Met goede moed en volle overtuiging begin ik er aan.  Na een namiddag studeren en uitproberen heb ik nu wel opnieuw door hoe je een computerchip moet maken maar er blijven nog steeds gaten over.

Het is toch elke keer hetzelfde ! Ik moet blijkbaar de wereld rond reizen om puzzelstukje na puzzelstukje te begrijpen hoe dat ding precies werkt.

Hier in Suwon leggen ze goed uit wat een halfgeleider is - phosfor of borium geleid goed met silicium of germanium onder welbepaalde omstandigheden. Maar wat die omstandigheden zijn begrijp ik nog niet helemaal goed, toegepast op dit object (temperatuur, licht). Hoe dit dan op atomair niveau gebeurt begrijp ik wel goed.

De productie van de computerchip is goed voorgesteld voor leken. Maar hier liggen de gaten op het niveau van de werking van de IC.

Dat is dan weer goed uitgelegd in het computermuseum van Padderborn. Mijn onbegrip ligt in het feit hoe de 0 en de 1 gevoed wordt in de chip (is er een verschil bij de inkom van de chip) en hoe bijv. een optelling gebeurt. Want er moeten gegevens in het geheugen worden opgeslagen tijdens de optelling en teruggehaald. Ook begrijp ik niet hoe gegevens door de IC vloeien, rekening houdend met dit geheugen. En waar de uitkomst van elke enkelvoudige handeling uit de IC uitkomt en welke stappen ze moeten ondergaan vooraleer voorgesteld te worden op het scherm.

Hier ontbreekt volgens mij het `Von Neuman`principe, want als ik mij goed herinner is een IC een computer op een chip. Dat was wel goed uitgelegd in Padderborn, aan de hand van een PC die de informatie liet vloeien door elk hardware-onderdeel op een scherm.

Het voordeel van dergelijke musea, boven een boek, is de digitale voorstelling die het begrijpbaar maakt voor dummies.

Maar goed. Hier is de voorstelling van de werking van hedendaagse TV`s zeer goed voorgesteld. Het verschil tussen LCD-schermen, LED-schermen (nu OLED) en plasmaschermen is intussen duidelijk in mijn geheugen gegrift.

Iets anders wat hier zeer duidelijk was voorgesteld zijn de elektromagnetische golven die worden gebruikt voor de hedendaagse telefoons - en het verschil in frequentie tussen radio- en TVgolven en mobiele telefonie.

Ook het productieproces van een smartphone is hier, voor de eerste keer, zeer duidelijk voorgesteld in verschillende stappen door een smartphone uit elkaar te halen. Eigenlijk vind ik het te eenvoudig. Het zal wel iets ingewikkelder zijn dan hoe ik het nu begrijp. Het wordt getoond door middel van filmfragmenten bij elke stap.

Ik zal dus mijn zoektocht naar het volledig begrip van de computerchip moeten verder zetten. Voor dit terug naar Europa (Padderborn, München, Parijs) of misschien eens naar het belangrijkste computermuseum ter wereld gaan, in Moutain View in de buurt van San Francisco. Daar zal ik bij gelegenheid ook eens mijn licht moeten opsteken .

Terug met de metro waar ik gedurende de hele rit alle stukjes weer bij elkaar poog te steken. Geen zin om nu mijn geest te verwarren met mijn aangenaam luisterboek. Multitasken kan ik niet goed.

Na een maaltijd in de de wijk Yeongdungpo waar ik nu eens die penisachtige dieren van enkele dagen geleden eet in een soort soep met een ander onbekend zeedier (deze zien er uit als 3 cm. grote menselijke hersenen). Niet slecht die lullen, al zaten er in mijn portie, volgens mij, veel eitjes.

Ah ja, ik weet nu eindelijk wat hier een apotheek is. Ik vond er Cetirizine want ik heb veel last van hooikoorts en mijn vooraadje is op. Een apotheek lijkt hier verdacht veel op een drogist. Het is eigenlijk een mengeling van beide met een apotheekgedeelte achteraan. Vreemd, onkruidverdelger verkopen samen met medicijnen in één winkel (maar wel in een andere afdeling met een echte apotheker).

Morgen ga ik de westkust afreizen. Ik verlaat Seoul, al weet ik nog niet of ik of ik hier al dan niet terug kom.

Zondag 1 mei 2016

Een langere reisdag waarbij ik vooral in slaap val in de bus van Seoul naar Boryeong.  Ik heb mijn papje toch al op. Paprestaurants zijn eigenlijk populair in dit land en ik lust het ook wel.

Ik ben blij weer uit de grootstedelijke omgeving te zijn. Aangekomen in Boryeong ruik je al de zee en de zon straalt. Nu naar het strand. Het lijkt wel op Westende of op Domburg of zelfs een beetje op Scheveningen. Het is nu wel rustig op zondagavond. Hier geen hostels dus maar een motel waar ik afslag krijg in dit `laagseizoen`. Maar buitenshuis eten doe ik niet want daarvoor zijn de prijzen voor visbarbeques te overdreven. Dus maar brood met kaasschelletjes en knackworstjes en rijstkoeken. Op TV speelt `Planet of the apes` uit 2001. Het goede aan koreaanse TV is dat je altijd een film vindt die je kunt volgen want ze worden ondertiteld en ze spelen vaak een westerse film. Er zijn zeer veel zenders en dus vind je wel altijd iets.

Maandag 2 mei 2016

Het ziet er vandaag niet goed uit. Het weer begint wel zeer goed zodat ik in korte broek kan lopen op het strand. Er is nog minder volk dan gisteren. Het gevoel `badplaatsen in de lente, voor het seizoen` ken ik goed genoeg.

Ik had als bedoeling de modderbaden uit te proberen. Daarvoor is dit oord bekend. Er is hier, midden juli, een groot modderfestival - dat 19 jaar geleden uit de grond gestampt werd om de helende werking van modder te benadrukken. Maar buiten dit internationaal evenement werken de moddertoepassingen blijkbaar niet (ook niet in het mud skin care center).

Ook mijn andere bezoeksreden valt blijkbaar in het water. Iets ten zuiden, op Munchangpo strand, is er een soort natuurlijke modderdoorgang over open zee naar een eiland. Stel je het voor als de doortocht van Mozes door de Rode zee.

Het probleem is dat dit afhankelijk is van eb en vloed en dat het zelfs dan nog niet steeds gaat. De volgende mogelijkheid om te waden over de Gele zee is op 6 mei tussen 10u00 en 12.00. Dat zal zo zijn voor 4 opeenvolgende dagen met lichte verschuivingen. Daarna is het niet meer mogelijk voor de volgende 2 maanden. Maar ik heb een afpraak aan de andere kant van het land op 4 mei.

Dus wandel ik maar langs de dijk naar het haventje iets verder op. Onderweg heb ik tweemaal een zeer aangenaam ongedwongen gesprek met Sung-Hee Kim. Zij houdt de koffiebarak open met zicht over de weide zee in een kleine baai. Ze leeft in Incheon en werkt daar in een bank. Tijdens haar verlof komt ze haar moeder helpen in het ouderlijk huis achter de koffiestand (mama is nu naar de kapper).

Ondertussen tekent ze en luistert ze naar muziek van Norah jones, light jazz en Abba. Bij mijn tweede bezoek, op de terugweg, krijg ik ferme korting op de koffie en ongevraagd snoep en een van haar kleine tekeningen.

Ik heb tijd want het is hard beginnen regenen. Ik kon zelfs turnen onder een houten pagode op een kleine heuvel. Blijkbaar kan het hier hard stormen met aanzienlijk schade leer ik uit haar jeugdervaringen. Dat zullen wel de hurricanes zijn waar ik hier al over heb horen spreken. Daardoor was ze als kind bang van de zee.

Ik kan morgen reizen naar Ulsan, leer ik in het toeristisch bureau. Dat is dwars door het land van west naar oost.

Dinsdag 3 mei 2016

Het waait en het regent, zoals het aan de kust hard kan waaien en regenen. Er is springtij. Ja, er zijn duidelijk getijden in de Gele zee. Niet zo veel als bij ons heb ik de indruk en een vloedbeweging duurt hier 9 uren in plaats van 6.

De bushalte is een open hok aan een open plein net voor de dijk. Je kunt je voorstellen dat ik daar weg gewaaid word. Bus 100 komt er aan. Op naar het centrum van het stadje in het binnenland. Daar moet ik lang wachten op een bus naar Daejong. Ik heb dus tijd om de slotcombinatie nogmaals uit te proberen van het slotje dat ik per ongeluk heb mee genomen uit Seoul. Maar ik ken de code niet meer. Er zijn maar 999 combinaties mogelijk. Ik zal het dus wel vinden. In de bus naar Daejong vind ik het effectief. Maar wat moet ik er nu mee ? Het is 2 uur rijden naar Daejong omdat het kleine wegen zijn, bergop. We klimmen op de heuvelruggen die de ruggegraat van dit land vormen. Ik ben nog altijd verbaasd hoe het hier zo groen kan zijn (en met zo veel rivieren) terwijl we maar ter hoogte van Zuid-Spanje verblijven.

Vanuit Daejong heb ik anderhalf uur later aansluiting naar Ulsan. Nog een 32 GB geheugenkaart gekocht voor de camera. Ik wist niet dat ze 32 gigabit en 64 gigabit hadden in micro SD - dat is het smartphoneformaat (met een adaptor).  64 GB had ik nog nooit gezien. Het is nochtans al mijn 6e kaart, en de 5e die ik onderweg koop. De opslagcapaciteit is intussen gestegen van 4 GB naar 32 GB want 4 is snel `opgefotografeerd`.

Ik vond een editie van de `Korea Times`. Dat is een koreaanse papieren krant die gedrukt wordt in het Engels. Niet slecht. Nu weet ik ten minste dat Noord-korea morgen waarschijnlijk een atoombom laat ontploffen op een slordige 1000 km. van hier.

Zo kom ik dan aan in het fel verlicht centrum van Ulsan waar het al pikkedonker is. Nu met de stadsbus naar `KTX train station`. Maar dat blijkt een uur ver te zijn. Het is de TGV die Frankrijk hier in grote aantallen verkocht.

Want het is aan dit station dat ik morgenochtend om 9u30 moet zijn voor mijn industrietoer van de stad. Deze toer blijkt toch aanzienlijk langer te duren dan ik gevreesd had. Goed nieuws dus want dus iets grondiger.

Een slaapplaats op deze verlaten plek aan de afslag van een autosnelweg vind gelukkig ik in S`motel. Wat is dat voor een oord zeg ? Kijk maar eens naar de foto`s ! Maar goed : wel waar voor 60000 WON. Dat is iets minder dan 50 euro. Er is er nog zo één iets verderop maar verder niets. Nu ik het over autosnelwegen heb nog dit. Diesel kost hier een dikke 0,90 eurocent per liter. In China was dat 80 eurocent.

Oh ja, hier is het droog maar het waait hard. Nu is het de Japanse zee die tekeer gaat.