De koreaanse accordeon

Woensdag 4 mei 2016

Wat een interessante dag in Ulsan ! Ik vreesde nog steeds dat het bezoek hier zou tegenslagen.  Dat deed het echter helemaal niet. Het was wel allemaal in het Koraans waardoor ik veel moet gemist hebben maar wat ik ik te zien kreeg is onvergetelijk.

Het begon met een bezoek aan het onderzoekscentrum van Hyundai in `autovalley`. Dat is een `bazaar` van autoonderdelenproducenten die zo dicht opeen zitten dat ze een dichte vallei vormen. Het onderzoekscentrum toonde mij niet veel nieuws.

Dan gingen we naar een plastiekspuiterij (Hangkuk). Dat vond ik interessant want dat had ik nog niet gezien. Hier worden mallen gemaakt waarin vervolgens autoonderdelen in kunstof worden gespoten onder druk. Er zijn wel 20 soorten kunststof. We kregen de toonzaal te zien met goede uitleg. We mochten niet in de fabriek zelf. Zoals veel vandaag is het geheim en dat is ook de reden waarom u bijna geen foto`s te zien krijgt.

Nu begrijp ik ten volle het belang van de dure studierichting `draaien en frezen`. Dat dient om de dure mallen te maken want elke mal kan maar een keer gebruikt worden om steeds het zelfde plastiek model te verkrijgen. Ik kreeg de prijs van een mal te horen maar ik kan het bijna niet geloven : 3 of 4 miljoen Won (350000 euro).

Vertaling kreeg ik in stukjes van Emily Sue Jung Koo : een celliste die hier met haar 2 kinderen komt omdat haar 14-jarige zoon voor zijn `Waldorf`school een paper over walvissen moet maken. Ulsan was een oord van de walvisvangst voor het verbod hierop. Nu kan je vooral dolfijnen zien. Voor walvissen moet je op hoge zee gaan en dat doen de toeristische schepen niet. Er is echter een groot museum en een onderzoekscentrum dat veel volk lokt.

Goed, zij combineerde dit met deze industrietoer. We aten samen in `Lotte` supermarkt. Na de middag gaan we naar een van de fabrieken van Hyundai.

Het gaat over fabriek nummer 3. De vijf fabrieken samen vormen de grootste autofabriek ter wereld op een aaneensluitend terrein. In die van ons wordt op dit moment het model Hyundai `Avante` gemaakt.

Wat mij aan deze lopende band verwonderd is dat hij trager loopt dan de twee autofabrieken die ik in Europa te zien kreeg. Dat waren `Opel Antwerpen` en een BMW fabriek in München.

Niettemin heeft deze fabriek 3 een zeer grote capaciteit en de wagens volgen dicht op één. Toch hebben de arbeiders rustig de tijd. Ze lopen zelfs voor op de band.  Ik vond ook dat de band zelf er `versleten` uitzag.

Toch produceren ze zeer veel en zou fabriek 3 zelfs de grootste productiecapaciteit ter wereld hebben (volgens hen).

Voor dit merk is het prijsargument doorslagvevend. Zo goedkoop mogelijk zo veel mogelijk produceren.

Ik weet dat de robotisering in andere afdelingen van deze fabriek 3 zeer ver is doorgedreven maar niet in deze afdeling omdat dit niet kan.

Ik heb niet de indruk dat de prijsconcurrentie hier op de kap van de arbeiders gebeurt . Ze wonen wel dicht bij de fabrieken in woontorens (zoals zo veel mensen hier). Maar van uitbuiting zie ik toch niets. Ik weet dat ze minder verlof hebben dan in Europa en waarschijnlijk liggen de lonen iets lager maar arm en uitgebuit zien ze er toch echt niet uit.

Het domein van Hyundai is zeer groot zodat het een stad op zich wordt. Er zijn vaak arbeiders aan het rusten net buiten de productieplaatsen. En op de wegen van dit grote domein is het overal zeer druk.

Hier kan ik niet dralen. Ik moet mee met het geleid bezoek. Alleen mag ik niet rustig kijken. Spijtig ! Ik krijg hier wel een brochure in het Engels zodat ik al heel wat meer begrijp.

Van hieruit gaan we naar de uitvoerhaven. Jaarlijks worden van hieruit 1100000 auto`s uitgevoerd. Aan de naam van de schepen te zien gaan ze naar Europa : EUKOR.

Eenmaal de autofabriek uit gaan we naar een ander schiereiland voor een bezoek aan de scheepswerf. De reden van mijn hele opzet.

Speciaal voor mij hebben ze ongevraagd een engelstalige gids geregeld. Ik voel mij vereerd. Enkele weken geleden zag ik in een koreaanse krant de Noorse premier die hier op bezoek kwam. Dat bracht mij op ideeën. Als premier kreeg zij een geleid bezoek door de grote baas van de scheepswerf.

Ik krijg een geleid bezoek van een zeer kundige mevrouw van iets boven mijn leeftijd. En ze legt het goed uit. Eerst in het museum van `Hyundai Heavy Industries`, want zo heet de scheepswerf.

Je moet weten dat HHI en Hyundai allemaal gesticht zijn door één man. Ik ben zijn naam vergeten maar ken wel zijn pennaam. Dat is Asan. Hij is oorspronkelijk uit wat nu Noord-Korea is gevlucht om hier te beginnen als knecht van een rijsthandelaar. Omdat hij zo trouw en naarstig was kreeg hij de rijsthandel bij het pensioen van zijn baas. En zo ging het van de ene handel naar de andere om te komen bij wat nu Hyundai is. Als ik het goed begrijp werken in Ulsan nu + 62000 mensen voor deze bedrijven waarvan er maar een aandeelhouder is. De kleinzoon van Asan. Die zal wel niet moeten werken.

HHI bezoeken we dan met de bus. Zeer indrukwekkend en dat vond iedereen te horen aan de `oaaah` en andere kreten van verwondering.

Nu begrijp ik wat ze bedoelen als ze zeggen dat een schip wordt gebouwd als een lego. Aan de hand van CAD/CAM-tekeningen bouw -las- je blokken van 10 meter op 5 op 5 volgens de tekening. Die blokken worden aan elkaar gemonteerd / gelast zodat het schip in opbouw er inderdaad uitziet als een lego-constructie.

In het MIPO-dokkengebied worden speciale schepen gebouwd. Nu zijn het allemaal gastankers van stuk voor stuk 300 meter lang. Er liggen er minstens 10 in opbouw in de dokken, of fonkelend van de `nieuwheid`.

De andere 4 dokkengebieden van dit schiereiland zien we niet tijdens ons bezoek. Maar ik kan het mij al inbeelden.

Veel plaats hebben ze niet meer in het MIPO-dok. Koreanen zijn bekend geworden in scheepsbouw door de snelheid van opbouw van een schip.

Ook de tegenwoordig grootste containerschepen ter wereld komen uit Korea maar dan van bij Deawoo Heavy Industries `om de hoek` aan de zuidkust. De scheepsbouw heeft nu financiële problemen hoor ik dagelijks in het lokale nieuws maar daar zie ik niets van hoor !

Elk blok wordt in grote hallen gebouwd zoals in de Antwerpse haven. In andere hallen komen staalplaten aan. Daar liggen grote aandrijfschroeven, Daar liggen aluminium koepels voor de gastankers. We zien enkele droogdokken. Hier ligt werk bij hopen voor lassers.

Voor we het pand verlaten moet ik nog mijn naam geven aan mijn gids wat ik met plezier doe. Het zal nog uren duren eer ik allemaal verwerkt krijg wat ik te zien kreeg.

En zo wordt ik gedropt in het centrum van de stad Ulsan.

Donderdag 5 mei 2016

Een reisdag van Ulsan naar Jeonju.

Ik ga met de bus van mijn gewoon hostel (ja, ik heb S`motel verlaten voor een veel goedkopere plek in het centrum van Ulsan). Aangekomen met de bus besef ik pas welke fout ik gisteren heb gemaakt. Ik zocht het adres van het hostel met `google maps` en dat lukte. Aangekomen met de bus las ik de kaart echter verkeerd en wandelde ik terug, bijna naar de plek waar ik de bus heb genomen. Met als resultaat dat ik de hele wandeling nog eens kon overdoen na een dure pizza in Pizzahut.

Het hostel bleek inderdaad dicht bij de bushalte van aankomst. Dat is heel stom van mij maar ik verzacht mijn stommiteit met het feit dat alles in het Koreaans geschreven stond op Google maps en dat ik de vertrekplaats gewoon niet herkende. Het lijkt dan ook New York daar in het centrum van Ulsan.

Die vreemde schrifttekens vormen voor mij in al deze landen de grootste hinderpaal voor het volwaardig gebruik van de GPS op de mobiele apparaten in deze steden.

Vandaag terug naar de westkust dus. Ik reis in dit land in de vorm van een accordeon. Gisteravond heb ik een ticket gekocht op aanraden van de vriendelijke mevrouw achter de balie van het busstation. Het zou druk worden. Dat is ook zo. De bus is volzet met jongeren. Tijdens reis slaap ik want ik heb weer niet zo goed geslapen. Ik vermoed dat ik meer gewoon ben aan slapen tijdens het reizen omdat ik al zo veel op de bus heb gezeten in het afgelopen jaar. Mijn natuurlijk biotoop lijkt het wel geworden.

Aangekomen in Jeonju vind ik geen slaapplek. Op aanraden van een eigenares van een volzet guesthouse in het oude centrum ga ik ver. Dat wil zeggen dat terug wandelen naar het busstation. In totaal heb ik geladen 8 km. gewandeld met een zwaarder wordende rugzak.

Ik vind een plekje in het motel dat ik als eerste zag. Ik had al intuïtie dat ik daar moest gaan. Nogmaals blijkt dat intuïtie toch zo vaak juist is. Bovendien valt de prijs reuze mee. Zelfs goedkoper dan andere hotels. Moe plof ik op het bed na een bibimbap (dat komt van hier).

Te moe om nog op te staan kijk ik naar een oude `Star Wars`. En ik slaag er eindelijk mijn `Google account` weer actief te krijgen. Dat heb ik nodig als ik ten volle de `apps` van `Google play` wil gebruiken. Ik begrijp steeds beter de strijd die de Europese Unie is begonnen tegen Google betreffende de koppeling `Google play`-smartphone. Ze hebben gelijk. Dat is misbruik van een de facto monopolie. Het is zelfs zo dat ik enkele dagen geleden gelezen heb in een lokale krant dat de koreaanse telecomautoriteiten hun eigen onderzoek gestart zijn na de eerste stoot de de E.U.. Ze wisten het wel maar er was een `grotere` nodig die hen voor ging.

Het enige wat niet lukt is mijn potloodstylo weer aan de praat krijgen. Die zit goed verstopt en ik schrijf zo graag in potlood. Dat ding kwam oorspronkelijk uit Japan. Misschien vind ik daar wel een nieuwe. Je weet wel : het is zo'n potlood dat werkt door er bovenaan op te drukken om zo meer koolstofstift te krijgen.

Vrijdag 6 mei 2016

Veruit de drukste toeritische plek die ik tot nu toe gezien heb. Dat is zo omdat ze een verlengd weekend hebben in dit land. Vandaag is het `childrens day` en dus hebben ze sinds gisteren verlof. Ook in Japan is dit zo en in China hebben ze verlof naar aanleiding van de dag van de arbeid op 1 mei.

Volgens mij zijn hier hier ook Chinezen. De Koreanen herken je omdat ze op traditionele plekken graag rond lopen in traditionele koreaanse kledij.

Beide geslachten doen dit graag. Opvallend is het hoedje dat de mannen dragen. Ik denk dat de hoeden van de Nederlanders uit de 17e eeuw een kopie zijn van deze hoeden. Ze worden hier uit zwart paardenhaar gemaakt. Tot halfweg de 19e eeuw waren mannen verplicht deze hoeden te dragen die kenmerkend zijn door hun te kleine `toren`. Op de link hieronder vind je een voorbeeld :

https://www.google.co.kr/search?q=korean+hat&espv=2&biw=1920&bih=979&source=lnms&tbm=isch&sa=X&ved=0ahUKEwjqopOKucXMAhUKGJQKHR6OABoQ_AUIBigB#imgrc=Oz8bhgR-L0sKjM%3A

Ook de vrouwen hebben hier soms hoeden maar die zien er uit als zuid-Chinese hoeden in riet die dan overtrokken zijn met stoffen met bloemenmotieven.

Wanneer de Koreanen geen traditionele kledij dragen dan kan je ze nog herkennen door hun overmatig gebruik van moderne sportkledij. De stretchstof is zeer populair. Bijna altijd zwart met oranje kunststof voor de knieen en kleurige sportschoenen. En de `Columbia sportswear' opvouwbare hoed hoort er meestal ook bij.

Jeonju is bekend omdat de dynastie Joseon van hier komt. Zij heerste van de 14e eeuw tot halfweg de 19e eeuw over het schiereiland. Hier is het stadje in de oude stijl heropgebouwd.

Maar door het massale toerisme is het veel van zijn charme kwijt.

Regelmatig kom ik Koreanen tegen die teleurgesteld zijn door een bezoek aan Parijs. Ik begreep pas later waarom. Het komt door de `fake` indruk van Montmartre of de Eifeltoren,.. Wat wil je : een kunstenaarswijk bezoeken uit de jaren `20 van de vorige eeuw waar dagelijks miljoenen toeristen komen. Dat kan niet anders. Ik haal dit verhaal aan om er op te wijzen dat Jeonju goed op weg is naar de zelfde bestemming. Maar ja, hier moeten ze niet zo veel voor betalen.

Er zijn zo veel mensen dat ik in de rij moet gaan staan om de katholieke kerk te bezoeken en het paleis Gyeonggijeon uit de 15e eeuw. Dat wil ik niet doen want het is zeer warm vandaag. Ik kom wel iets later terug. Ondertussen bezoek ik het cultureel festival waar ze papier maken. Papier van hier is bekend. Leuk zo voelen in de papierpulp in het water. Het is van de kindertijd geleden dat ik dat nog eens zag (Cheddar in Engeland denk ik).

Er is ook een mooie pottenbakkerstentoonstelling die ik voor een keer niet saai vind. Ik vind hem mooi en zou zelf een stuk willen kopen. Ware het gewicht er weer niet.

En nog beter : ik vind oliën. Nu is het pompelmoesolie en blauwe bessenolie en papierzeep gemaakt uit de moerbeiboom. Het lijkt wel de nuttigste boom van Azië.

Ik ben al een kilogram bij gekomen door te snoepen in de koffiebars. Moest ik alleen bij koreaans eten blijven ik zou niet bijkomen. Maar er is gewoon meer aanbod van vetrijk voedsel en dat merk ik al.

Zaterdag 7 mei 2016

Uit luiheid blijf ik er een dag langer. Ik stond gewoon te laat op. Het had wel een positief gevolg. Ik bezocht het papiermuseum van Jeongju. Dat ligt te midden een grote stinkende papierfabriek. Het museum is echter goed. `Hanji papier` is meer dan 1000 jaar oud en is cultureel erfgoed van het land geworden. Het wordt gemaakt op basis van moerbei.

Ik leerde dat papier is uitgevonden in China in 206 v.C. Maar pas in 105 v.C. werd het als schrijfpapier gebruikt. Daarvoor werd het gebruikt als inpakmateriaal. Dat wist ik niet ! Er waren natuurlijk nog vele andere weetjes die het allemaal samen de moeite waard maakten. Ze moesten mij dus weer buiten zetten.

Wel een lange wandeling in de zon tussen het motel en dit museum. In het restaurantje naast het motel heb ik intussen 3 van de 5 gerechten uitgeprobeerd.

Zondag 8 mei 2016

Een reisdag van Jeonju naar Mokpo. In deze stad is nu eens niets te zien. Ik had van Marcel gehoord dat je van hieruit dicht bij Wolchusan bent. Bij de toeristische dienst bleek dat ik beter 50 km. verder op ga naar Yeongam. Nu had ik eens op voorhand een hostel gevonden en had ik er mijn bagage achter gelaten. Dus gaan oppikken en met de bus naar Yeongam.

Een kleine dode stad waar ik uit armoe en vooral onwetendheid eet in de `GS25`. Dat is een soort `7-11` waar je hamburgers kunt kopen die je kan opwarmen in de microgolf ter plaatse. Hier leer ik de rijstdriehoeken eten die je ook zo opwarmt. Je hebt ze met krab of met ei en tomaat. Kortom het vult. S`avonds nog een amerikaanse avonturenfilm over een soort dinosaurussen die radioactiviteit opeten.

Maandag 9 mei 2016

Met de taxi naar de westelijke ingang van het natuurreservaat Wolchusan. Ik heb hier over horen spreken van Marcel die erg in zijn nopjes was over deze wandeling. Met goede moed begin ik er aan. Al snel merk ik dat het een wandeldag wordt over rotspaden waarbij het grootste deel stijgend is. Omdat ik niet weet als ik het voor het donker haal houd ik er het tempo in. Hier zijn weinig toeristen en het is mooi onder het bladerdak van loofbomen en door bamboowouden. Langs bergstroompjes en vele ladders geraken we op de eerste top. Ach, nu zie ik waar ik vandaan kom en waar ik naartoe ga. In der verte in het zuiden, de zee. De kust is hier wel erg diep ingesneden en er zijn veel eilanden. Maar uit die zelfde zee doemen regenwolken op. Nu denk ik nog dat het wel droog zal blijven maar dat is buiten de waard gerekend. Bij de volgende hoogste piek is het raak. Het begint goed te regenen en dat zal zo de hele tijd blijven. Omdat het nu dalen wordt met een sterke hellingsgraad over gladde ladders en rotsen gaat het traag vooruit en is het een beetje gevaarlijk. Een keer tuimel ik van de ijzeren trap drie meter omlaag. Gelukkig hielden de beide handen de stalen reling vast waar ik gewoon naar beneden glijd door het regenwater er op. Maar ik val niet achteruit op de rug en hoofd en dat is voldoende om verder te kunnen. Zo geraak ik dan aan de brug die Marcel naar hier heeft gelokt. Dat is de duitse bruggenbouwer van enkele dagen geleden. Van hieruit is het nog steil dalen maar niet meer zo ver tot aan de oostelijk ingang. Na een koffie en een cola in een waar berghutcafe met `soft rock`muziek heeft de eigenares voor mij een taxi gebeld om mij terug te brengen naar het busstation. Het hotel ligt ernaast. Na een douche neem ik het de rest van de avond rustig aan hier in Yeongam. De reis naar Japan voorbereiden doe ik aan de hand van een reisblog op `nerd nomads` in een `PC-bank`. Jep, gemakkelijk zo de reis van een ander naäpen. Je kunt zelfs een reisroute kiezen afhankelijk van hoeveel tijd je er wil verblijven. Dat is lui maar gemakkelijk. Ik kopieer zelfs de slaapplaatsen. Deze wandeling van vandaag was vermoeiend maar heeft mij precies veel deugd gedaan. Net wat ik nodig had denk ik zo.

Dinsdag 10 mei 2016

Een erg regenachtige reisdag van Yeonggam, via Gwangju, naar Pusan. Die breng ik door al mijmerend, al kijkend naar het landschap en al luisterend naar het luisterboek. Pusan is de tweede grootste stad van dit land. Ze valt op door haar neons. Ik denk hier een tot twee dagen te blijven. Er moet een ticket gevonden worden voor de boot naar Japan. Een railpass voor Japan dien ik ook te kopen want ze zijn niet te vinden in het (dure) land zelf. Enkele financiële voorbereidingen blijken ook nodig. En de post vinden. En vooral, weeral een nieuw paar schoenen aanschaffen. Want het regenwater dringt langs onderaan binnen in mijn twee chinese schoenen. Brol dus, die stinkende schoenen uit Kunming !

Woensdag 11 mei 2016

Een zeer zonnige dag. De was gedaan. Naar de post gegaan en naar de bank.

Een `Japan railpas` gekocht voor drie weken en een ticket voor de snelle boot naar Japan. De `Japan railpass` is mijn duurste investering van de hele reis geworden. En dan zeggen dat ik nog geen ticket heb om Japan te verlaten. Dat kan nog voor problemen zorgen maar dat zal ik moeten uitleggen. Het hangt af van wanneer ik mijn russisch visum krijg en langs waar ik Japan zal kunnen verlaten naar Vladivostok. Dat maakt reservatie nu moeilijk. Ik hoop dat ik dat uitgelegd krijg aan de japanse immigratie, wat blijkbaar regelmatig lukt, maar niet altijd . Anders zou dit wel eens een zeer dure grap kunnen worden want dan moet ik mijn eigen deportatie betalen (per vliegtuig) en de railpass op mijn buik schrijven.

Goed : zodoende heb ik een gedetailleerd reisplan opgesteld voor Japan. Ik vermoed er te blijven tot 10,11 of 12 juni.

De late namiddag bracht ik door in BIFF na een wandeling er naartoe over de heuvel. BIFF staat voor Busan international filmfestival. Net zoals in Hollywood een straat vol handen van acteurs in de stenen. Ik ken echter geen enkele film uit Korea, laat staan uit deze filmstad.

Maar de aromatische koreaanse massage heb ik wel uitgeprobeerd. Niet slecht maar de turkse blijft beter. Hier kwamen wel chakra`s in de buik aan te pas, wat goed was. De ideale opkikker bestaat duidelijk niet. Het is te zeggen, de wandeling van eergisteren deed dat wel. Geen betere opkikker dan sport is dus de boodschap.

Donderdag 12 mei 2016

Mijn laatste dag in Zuid-Korea ! Een beetje met spijt want ik voel mij goed in dit kleine land. In allerlei landen heeft men mij gevraagd als ik de taal niet wilde leren. Ik heb dat steeds afgewimpeld, geen zin, gaat niet,... ! Maar deze taal wil ik wel leren. Ik ben toch een rare vogel. Ik steek landen door met honderden miljoenen inwoners en ben niet geïnteresseerd in hun taal. Maar die van een landje met 50 miljoen inwoners in het zuiden en 20 miljoen in het noorden wil ik wel leren. Niemand anders in de wereld spreekt Koreaans.

Hier speelt mee dat Koreaans maar 24 karakters kent. Dan kan je het alfabet begrijpen maar nog niet de woorden.

Het is de mentaliteit van de mensen hier die het doet. Koreanen zijn nederige mensen (en vrijheidslievend). De nederigheid komt volgens hen omdat ze omringd worden door grote buren die het met Korea niet altijd zo goed voor hebben. En dan zijn ze nog afhankelijk van goodwill uit het verre Washington. Niettemin ben ik onder de indruk van wat deze mensen verwezenlijkt hebben sinds het einde van de jaren 19`60. Na de Koreaanse oorlog was het nog één van de armste landen ter wereld. Maar nu is dat wel anders hoor. En de toekomst, die ziet er economisch niet slecht uit.

De bevolking veroudert en dat zie je duidelijk op straat. Er is al immigratie uit Rusland geweest (vroeger en nu ook nog een beetje, nu uit Oezbekistan). Ik heb de indruk dat je hier vrij gemakkelijk een leven kunt opbouwen zonder steeds ongerust te moeten zijn dat ze je buiten zullen zetten. Natuurlijk zal veel afhangen van wat in het noorden gebeurt. Iedereen schijnt hier te verwachten dat het regime daar zal instorten. We zullen zien.

Voor mijn laatste dag ging ik naar de post om een klein pakketje op te sturen naar Blankenberge. Daarna ging ik naar het strand. Zonnen dus, want het weer is stralend met een lichte, geurige, zeebries. Er zijn hier veel stranden in Pusan. Je moet dus niet als sardienen in een blik liggen.

Mijn laatste centen gebruik ik om mijzelf te trakteren op een vismaaltijd op het einde van de dijk met zicht op zee en strand (geen goede schoenen gevonden).

Ik dacht eerst dat ik in een toeristenval was getrapt maar dan pas kwamen de echte schotels er aan. Iets te veel maar die gebakken rotsvis (met noedel- en groetensoep gekookt op -graat en viskop van een andere rotsvis) mocht er zijn. Ook weer wat nieuws ontdekt uit de zee.

Voor het strand maakte ik nog een wandeling rondom het eiland Dongbaek. Een soort `parkeiland` met aan alle zijden mooie uitzichten. Hier werd de APEC-top gehouden en daarrond hebben ze hier een klein museum gebouwd. Zoals ik dacht is de APEC gebouwd op het model van de EU eind de jaren `80. Met als doel de gemeenschappelijk problemen van de Stille Oceaan te behandelen.

Ze zijn hier trots op hun `gastheerschap` in 2005. Nog een kenmerk van dit landje. Ze zijn blij met aandacht van de groten. Geen spoor van arrogantie hier !

S`avonds ben ik samen met het Duits gezin dat in Brussel woont en wiens 3 kinderen naar een nederlandstalige school gaan. Ze zitten in de basisschool en gingen ook een jaar op reis. De kinderen leren onderweg met de ouders.  Op school hebben ze een B-code voor het gehele jaar. En, omwille van de basisschool, kunnen ze volgend jaar gewoon naar het volgende leerjaar waar hun schoolvrienden dan ook zullen zitten. Dit gezin volgde ook de zijderoute maar dan met de auto. Omdat ze daar nu problemen mee hebben zijn ze even hier in Pusan. Papa is vandaag de auto op een boot gaan zetten...in Maleisië waar ze geëindigd zijn. Daarna gaan nog samen naar Canada tot 25 juli.

Morgen moet ik vroeg opstaan om naar de ferryterminal te gaan en door de emigratie. De reis naar Japan gaat via het eiland Tsushima en eindigt in Fukuoka.

Als alles goed gaat hoort u daar van mij. Indien ik gedeporteerd word kies ik ervoor om gedeporteerd te worden naar Taiwan. Kwestie dat ik weet wat ik morgen moet zeggen. We zien wel.