Onverwachte wendingen en beschermengelen

Vrıjdag 24 julı 2015

Ik sta niet tijdig op om de bus te nemen om 7u00 (want het wordt 10u00). Ik denk vaak aan wat onze lieve collega Werner Verschoten vertelde : 'Axel, die wil te veel doen'. Zonder het te willen toegeven is dit zo en dat wreekt zich.

Ik slaag er wel in de bus van 11u00 te nemen naar Plovdiv. Eenmaal vetrokken ben ik verwonderd van de schoonheid van de rozenvallei. De lucht is blauwer dan gisteren. We zien nog beter.

De overwegende kleur ın de rozenvalleı is geel. De kleur van de zonnebloemvelden die nu in bloei staan.

Ik heb weinig plaats in het busje. Een dikke 20 minuten later stoppen we in het stadje Pavel Banja. Nu denk ik snel en beslis uit te stappen. De chauffeur begrijpt er niets van, maar hij helpt mijn rugzak uit te laden. Het zit zo. Ik had gelezen dat dit stadje een kuuroord is en we zijn gisteren voor één van die kuuroorden voorbij gereden.

Ik ga dus baden, maar eerst het postkantoor opzoeken om mijn oliën op te sturen. Het blijkt dat de post dat niet doet. Ik zal Fedex of TNT opzoeken in Istanbul. Ik ga naar het eerste bad dat ik tegen kom. Dat is een half medicinaal centrum, half vakantieoord voor de Bulgaren. De namiddag breng ik door aan het zwembad. Het is wel bronwater. Dat smaak je maar het is wel kouder dan ik dacht.

Oscar Matzerath en Herbert Truszcinsky zijn mijn geestesgenoten deze namiddag. Oscar is het hoofdpersonage uit de roman 'die blechtrommel'. Oscar is een dwerg die niet wil groeien maar wel als een volwasene denkt. Hij bevraagt op zijn kinderlijke wijze Herbert Truszcinsky over de littekens op zıjn brede rug. En Herbert vertelt. Dat litteken heb ik van een Zweed gekregen. Dat litteken heb ik van een Duitse signaalgever op een torpedoboot gekregen. Dat litteken heb ik van een Oekraïner gekregen die geen Rus wil worden genoemd, enz. verder.

Je moet weten dat Herbert als ober werkt in de ruigste danstenten van de wijk Neufahrwasser in Gdansk. Het leuke aan de verhalen van Herbert is dat je een beeld krijgt van de geestesgesteldheid van de mensen rond de Baltische zee in de jaren '30 van de 20 eeuw en dit is geen fictie.Toch een begenadigd schrijver, die Gunther Grass.

Uiteindelıjk verlaat ik het zwembad en neem de bus. De zelfde chauffeur ! Maar hij neemt het niet dat ik met het zelfde ticket verder wil. Een nieuw ticket dus voor Plovdiv: 8 LEV (4 euro).

In Plovdiv blijkt dat ik in een ander busstation moet zijn. Er naartoe met de taxi. Daarna neem ik een bus naar İstanbul die zal vertrekken om 22u30. Dat laat mij de tijd om rond te lopen. İk betaal een koffıe en geef een sigaret aan de lokale dakloze man van mijn leeftijd (tot hij er meer wil). Er is ook nog een probleem met de verantwoordelijke voor de vekoop van bustickets. Zıj kent haar bankkaarttoestel niet goed waardoor ik teveel betaal. Na veel vijven en zessen krijg ik de centen terug.

Er zijn veel muggen hier. Al goed dat ik het zwembad ben gebleven.

Om 22u30 vertrekt de bus. "Massalah" staat er vooraan op de motorkap te lezen. In het Arabisch wil dat zeggen 'God, bescherm dit'.

Het ziet er prachtig uit. Elke zetel heeft een eigen elektronisch tablet. Je krijgt koffie en wordt vol gestoken met koekjes. Whaoww ! Alleen, het tablet werkt vanaf de Turkse grens !

Net voor de Turkse grens stoppen wij in een dorpje dat bestaat uit taxfree shops. Ik koop chocoldade zodat ik mijn Bulgaarse munten kwijt geraak. Enkele minuten later komt onze Turkse buschauffeur met mijn paspoort aan. En daarna zwaait de Bulgaarse verkoopster met mijn doorzichtige tas met mijn GSM, mijn wereldziekteverzekeringskaart, mijn reserve pasfoto's, mijn inentingskaart en vooral mijn elektronisch lezertje om mijn bankverrichtingen te kunnen doen. Daarna zie ik het koffiehulpje van de chauffeur tegen zijn vriend naar mij wijzen en met de wijsvinger tikken tegen zijn slaap. Verdorie hij heeft gelijk. Zonder hun eerlijkheid was mijn reis binnen 20 minuten gedaan aan de Tukse grens en uiterlijk eind augustus omdat ik dan geen geld meer zou kunnen trekken uit de muur. Wat kan ik toch verstrooid zijn. Ik heb het doorzichtig tasje uit mijn rugzakje gehaald en op een donkere achtergond gelegd, bestaande uit andere plastiek verpakkingen. İk heb toch echt een engelbewaarder die optreedt als het echt moet. İk dank de betrokken Turkse chauffeur van harte.

Hartkloppend rijdt de bus verder naar de grens. Daar moeten we eerst Bulgarije verlaten en dan Turkije binnen treden. Ik had al verschillende keren gehoord dat deze grens berucht is omwille van zıjn immense omvang en lange wachttijden. Het is 2u00 s'nachts en nog zijn 13 van de 21 poorten (in één richting) voortdurend actief. En dan begint het. De douanebeamte haalt mij uit de rij en zegt dat ik een visum moet gaan kopen bij loket 58. Ik loop er naar toe en na enig zoeken vind ik het. Daar blijkt dat ik 25 euro moet betalen. Die heb ik niet want ik ga niet terug naar de eurozone en dus geef ik het equivalent in Bulgaarse LEV. Die wil hij niet met een air van "flutgeld". Hij zegt dat ik naar de bank moet. Er is er een in de taxfreezone. İk ren er naar toe. Uit de muur haal ik genoeg Turkse lires. Dan terug naar loket 58. Maar die wil de visumambtenaar ook niet ??? Hun eigen munt ! Het moeten Euro's zijn. Terug lopen naar de bank waar een bankier zit die dan mijn Turkse flappen wisselt. Hıj had mij daarstraks kunnen helpen want hij zit naast de automaat, maar nee. En intussen hopen dat de bus wacht want mijn grote rugzak zit er in.  En dan nog de vele muggen die altijd mijn enkels willen steken.

Terug naar loket 58 waar ik dan een "stickervisum" krijg voor 25 euro. Nu naar de douanebeambte die gelukkıg mijn "stickervisum" aanvaardt. Hij plakt hem wel op het laatste blad van mijn paspoort waar staat : belangrijk bericht. Ze zullen blij zijn in Antwerpen.

Gelukkig heeft de chauffeur op mij gewacht. İk heb de hele bus meer dan een half uur opgehouden. İn de bus bedenk ik dat ik mijn beschermengel echt moet bedanken. İk beloof hem dat ik voortaan zal roken als een Turk, Tuks gebak kopen in de Brederodestraat, opnieuw pitta gaan eten bij Muradim aan de Waterpoort, waar ik al jaren niet meer wil gaan omdat hij mijn getrouwheidskaarten niet respecteert (maar hij heeft wel de lekkerste pitta van de stad).

Ik beloof zelfs dat ik de tapijten van Leila Kibirli zal poetsen wanneer zij weer eens te veel moet werken voor haar Bulgaarse baas in de kroeg op de hoek van het Sint-Jansplein (want zij is een poetsfreak en voelt zich dan niet goed).

Enfin, eind goed al goed !

Zaterdag 25 julı 2015

Rond 6 uur komen wij aan in deze stad van 16 miljoen inwoners. Alleen al het busstation inrijden kost al bijna 10 minuten. İk neem er een koffie om te bedenken hoe het nu verder moet. İk vind de metro en rijd (lang) naar het toeristisch informatiebureau in het centrum, net voor de Hagia Sofıa en de blauwe moskee. Dit bureau gaat pas om 9 uur open.

İk zoek een plek om te zitten en kom naast een stamboomistambulees te zitten die parkeerwachter blijkt te zijn. Hij is zeer vriedenlijk en legt mij uit wat hij doet want hij is aan het werk. Hij schenkt mij een thee. Dat zal ik voortaan veel meer drinken want de koffie trekt hier op niets. Thee noemen we hier Cay. Dat is - nota bene - het zelfde woord als in China. Hij helpt mij ook aan een goedoop hostel op 200 meter van de Haghia Sofia. Het blijkt een schot in de roos want het uitzicht van het terras mag er zijn. En gelukkig, ik mag direct gaan slapen, hoewel de check-out nog lang niet gebeurd is. Het is 9u00. İk ben zo gelukkig als het maar kan.

Rond 14u00 sta ik op, nog vermoeid, maar ik wil wel de stad proeven. En dat zal meer dan lukken. İk boek een gegidste tocht voor morgen. Dan ga ik naar de beroemde overdekte bazar. İk proef overal de verschillende nougats (een kleine belevenis trouwens). İk geniet van de geuren van de vele kruiden, van de oproep tot het gebed en van het leven dat zich afspeelt voor mijn ogen. Dit is de oriënt waar ik stilletjes van droomde.

Ik ruik ook aan de vele geurolieen. İn het oosten gebruikt men olie in plaats van alcohol in parfums. Met olie blijven zij veel langer bestaan maar het ontsmettend effect hebben zij niet, of weinig. Uiteidenlijk koop ik een kleine flacon voor een prijsje. Dat zal ik meenemen op reis. Het heeft een appelgeur. Je smeert je dus gewoon in met een beetje olie.

Dan kom ik Nadim tegen. Een handtassenverkoper uit de stad. Hij weet dat ik geen klant ben voor hem maar schenkt mij toch thee. Ik ga morgen mijn parkeerwachter opzoeken en ook zijn naam vragen want die heb ik niet goed begrepen.

Dan wil ik gaan bloggen maar het enige internetcafe in de buurt is nu dicht.

Ik wandel dus verder en kom een echte hammam tegen waar ik mij ook op turkse wijze kan laten masseren. Dat blijkt gewoon subliem te zijn. Het complex is meer dan 300 jaar oud. Echte turkse baden bestaan dus nog. Het is er zo paradijslijk dat ik er uren blijf. Ik heb al eens een Turkse massage gehad, een thaise massage, een tibetaanse, hotstone, chinese, oorkaars en nog een paar, maar ik blijf er bij. De turkse mannen zijn de beste masseurs omdat zij sterk zijn. Zij doen spieren bewegen waarvan je niet eens weet dat je ze hebt en dat alles gewoon met water en zeep. İn mijn rug kraakt het trouwens een beetje te veel naar mijn zin.

Dan wassen zij jou met veel zeep en gieten emmers warm water over u. En dat alles in de hitte van een uiterst vochtige stomende kamer die een hammam is.

Het hele gebouw bestaat volledig uit marmer. Kijk eens naar de foto. Cagaloglu hammami. Dat is de naam van de plek in de straat Cagaloglu 34110 İstanbul. Er zijn nog steeds 100 badhuizen in de stad maar dit blijkt een van de mooiste te zijn.