Allo Tokyo !

Vrijdag 13 mei 2016 

Oef, ik ben in Japan geraakt. De overtocht was zeer aangenaam. De zee was zeer rustig en ze hadden mij een plek helemaal vooraan in de jetfoil gegeven - waarop maar weinig passagiers waren. Zo kon ik goed het eiland Tshushima zien naderen. Inderdaad, De eilanden lijken hier zoals in de amerikaanse films over de tweede wereldoorlog in de "Pacific". Niet hoog, onbewoond en zeer groen. Ze zijn zeer grillig van vorm. Het zal wel allemaal van vulkanische oorsprong zijn. Daar ging ik niet van boord hoewel ze al op Japans grondgebied liggen. Nee, nog twee uur verder varen en daar doemde het grote eiland op. Even bergachtig en grillig maar veel meer bewoond en sterk geïndustrialiseerd. Nu zien wat er komt !

Bij de immigratie laten ze mij binnen. Geen scanner hier in deze kleine haven. Zelfs de thermoscanner, die dient om snel de temperatuur van de lichamen te meten van grote groepen mensen, moesten ze om 12 uur nog installeren. Wanneer ik voorbij was stelden ze hem pas op.

Handmatige controle van de bagage ! De douanier keek mijn pillen na en gooide ze vol afgrijzen weer in de zak. De douanier heeft gelijk. Mijn medicamenten hebben al meer waterschade geleden. Ik zou ze nog eens moeten sorteren want zo gaan ze niet veel meer helpen. Hij vroeg mij waar, en wanneer, ik het land zou verlaten. Omdat ik mijn les goed had geleerd kon ik vlotjes antwoorden en dat loonde. Ik mocht binnen !

Hij was alleen bezorgd dat ik Noord-Korea zou zijn geweest. Dat was niet zo. China was okay voor hem.

In Zuid- Korea had de emigratie nog gezegd dat mijn zakmes gevaarlijk is. Nu ja, ze hebben het niet afgenomen. Hoe moet ik anders mijn appel schillen ?

Ik vond dat er rond de zuid-koreaanse kust veel groot en klein scheepsvaartverkeer was maar in japanse wateren opvallend weinig.

Na het middaguur wandel ik in de straten van Fukuoka in een nieuw land, waar ik niet veel over weet. Geld wisselen deed ik bij de toeristische dienst en Yen's uit de muur halen moet je hier in de 7-11 doen ???? De rest van de dag wandel ik met de rugzak want ik heb op een kaart van de stad gezien dat er hier een robotmuseum is. Dat wil ik zien. Al ligt het aan de andere kant van de stad. Met de metro dus.

Ik word blijkbaar slimmer. Om de prijs te drukken koop ik nu dagtickets.

Het museum vond ik knap. Het is te zeggen : spectaculair. De uitleg over de robots was bijna altijd in het Japans en weinig technisch. Maar de robots zelf waren nieuw voor mij. De emotionele robot "Paro" werd mijn lieveling. Dat is de zeehond in het videofilmpje. Ook "Pepper" mag er zijn. Hij kan niet zwijgen. En "Hello kitty" nog minder. Er zijn veel meer soorten robots dan ik dacht. Je kunt ze kopen via Internet en ter plekke kan je zelfs onderdelen kopen en kleine robots. Er was ook een optreden van 4 "Aibo's". Ik bleef er dus lang, al heb ik ondertussen een hostel geboekt tijdens een koffiepauze.

En mijn reisdoel in Japan ligt binnen handbereik. Ik had voor ogen om naar het robothotel te gaan. Ik heb dat eens op TV gezien op de VRT. Maar wel vergeten waar en de naam ken ik ook niet meer. Hier wisten ze dat natuurlijk wel en ze hebben mij de website gegeven om te reserveren. Het ligt in Nagasaki. Dat komt dus wel.

Robosquare ligt naast de futuristisch ogende "Fukuoka tower" die vlak aan het strand ligt. Mijn voeten in het water geven aan dat het water hier warmer is dan aan de zuid- koreaanse kant. Volgens mij is dat geen goed nieuws want hier is het eigenlijk een grote baai. De warmte zal wel van menselijke activiteiten afkomstig zijn. En het water ziet er ook donkerder uit dan aan de overkant. Niet zwemmen hier, al drijft hier niets op het water (in Zuid-Korea trouwens ook niet).

Naast mij hebben ze precies de kerk van Palma de Majorca heropgebouwd in het klein. Het verwekt een mediterane sfeer. Als je dichterbij gaat kijken is het een feestzaal voor huwelijken (en het hele complex is uit beton opgetrokken). Toch lijkt hier huwen niet slecht te zijn. Op één van de vele strandterrassen iets verderop is een barbecue aan de gang voor veel jongeren.

Avondeten doe in een van de mobiele stalletjes langs de grote vismijn. Vraag mij niet wat ik gegeten heb want ik vermoed dat er darmen bij waren. Met een fles Asahi bier gaat het er door en sommige snacks waren echt goed.

Zaterdag 14 mei 2016

Japan vormt een wereld op zich. Een eiland, los van de rest van de wereld. Het wordt mij stilaan duidelijk.

Ik zit nu in "Popeye mediacafe", Een internetcafe met douche ?, solarium????, je kunt er Japanse strips lezen en kopen, "internetten", gamen, eten. Ik vermoed dat ik nog niet eens alles weet, Ik heb zelfs gelezen dat er zijn waar je kunt slapen, Dat zou een tip zijn voor reizigers die het heel goedkoop willen hebben.

Ik moet weer wennen : toetsenborden zijn anders, gewoontes en spelregels in de maatschappij ook, Ik ken de waarde van de Yen nog niet. Ik weet wel dat het duurder is dan de andere landen, Dat zelfde wennen geldt ook voor de metro, het verkeer enz,... Zo rijdt men hier links. Maar wel trager dan in Zuid-Korea en in China.

Ik bleef dus een dag langer in Fukuoaka om het land te leren kennen, Dat kan ook want dit is een "gewone" industrie- en havenstad en woonstad waar niet veel toeristen zijn, Ook niet bijzonder duur volgens mij.

Vanmorgen stond ik vroeger op hoewel ik heel moe was van de lange dag gisteren.

Het is vandaag zaterdag en dan kan je "Kyotei" beleven. In Japan zijn er 24 "boat race arena's". Dat is wat "kyotei" betekent. Het is een heel populair tijdverdrijf voor iedereen. Zes racebootjes draaien 3 keer 600 meter rond in een dok. Het is de bedoeling dat je gokt op wie zal winnen.

De bootjes zijn uitgerust met benzinemotoren zoals die van lichte motorfietsen. Ik heb de indruk dat deze racers ook bewegen zoals op motoren. Ze staan bijv. op in de bochten.

Daar waar ik in Hong kong niet durfde te wedden op de paarden heb ik dat hier wel gedaan. De spelregels werden goed uitgelegd en lijken zeer vast te staan want  gecertificeerd door de stad. Ik heb 100 Yen ingezet op bootje 1 en 3 in race vier. Het bleek na afloop van de race dat bootje 1 als eerste over de meet kwam maar bootje 3 werd pas vijfde. Omwillle van het feit dat ik de formule "quinella" had gekozen op mijn wedkaartje heb ik blijkbaar niets gewonnen, Dat wil zeggen dat je twee winnaars uitkiest maar niet op rij.  Ik had er maar een. Ik moet er nog bij zeggen dat alleen de eerste drie mee tellen, Spijtig, maar dat is altijd zo. Niettemin bleef ik lang in deze arena om de sfeer op te snuiven. Interessant : er zijn races om de 12 minuten van 10uur s'morgens tot 16uur, Je kunt er eten en liggen op de ligweide.

Ik heb de indruk dat vooral ouderen hier komen. Vooral mannen maar ook veel vrouwen wedden. Ik vermoed dat de flashy en sexy reclame dient om de jongeren aan te trekken.

Omdat het zo oerjapans is at ik er dus mijn eerste "bentobox". Een voorgemaakte maaltijd op basis van rijst, vissoorten en een beetje soja, Er zijn hier weinig groenten en fruit en die zijn zeer duur,

Na de races ging ik nog op zoek naar een plek waar ik sumoworstelen kan zien. In het mobiele kraam van gisteren heb ik geleerd dat er nu een toernooi is in de hoofdstad.

Dat zal echter een ander paar mouwen worden. Ja, er is in mei een groot toernooi in Tokyo.  Maar dat blijkt allemaal uitverkocht, Met een beetje geluk zie ik wel een wedstrijd omdat er ook pensioneringen zijn van sumoworstelaars, Dat wordt gevierd met de rituele haarafschering en met sumokampen, maar ook daarvoor moet ik mij inschrijven. Dat heb ik nu gedaan. We zullen zien wat het geeft.

De late namiddag bracht ik door in een mooi park met grote vijver. Het is heet vandaag en de bomen gaven schaduw, Turnoefningen gedaan dus.

Vanavond ga ik met de metro naar mijn hostel. Deze keer is dat ver. Ook hier moet ik wennen aan niewe regels. Zelfs de elektriciteit werkt hier op 110 volt, wat betekent dat ik een adaptor moest kopen voor de smartphone. Zo zijn er een hele rij dingen.

Zo hoorde ik in een zaal voor optredens een "boy's band" een act brengen. Buiten stonden grote groepen tienermeisjes uit te rusten met allemaal een T-shirt met een opschrift dat leek op "Kana-boo" met een tekening in de aard van "Hello kitty". Daar heb ik nog nooit van gehoord. Maar ik voel wel dat ik er niet belachelijk moet over doen. Voor hen leek het heel ernstig. Ten minste, ik denk dat het een "boy's band" is. In ieder geval, daar zou ik geen sumoworstelaars gevonden hebben.

En nog zo iets. Mijn mini-geheugenkaart van het fototoestel wil deze japanse computer niet echt lezen. Het zal wel zijn omdat het er één van Samsung is. Daarom volgen de foto's later. De 4 nieuwe opgeladen video's. Die raad ik aan, in alle nederigheid.

Zondag 15 mei 2016

Een reisdag van Fukuoka naar het schiereiland Unzen. Ik ga naar het zuiden omdat ik dat robothotel wilde zien. Daar ben ik vandaag van afgestapt. Hen-na hotel blijkt hier bekend onder de naam "Huis ten bosch". Het blijkt in een pretpark te liggen.

Robots die je ontvangen aan de balie met een hollands accent, hmm. Ze hanteren dan nog hollandse prijzen. Maar de klap op de vuurpeil is het feit dat het nog niet af is. 200 euro per nacht betalen voor een kamer met ontbijt om naar een werf te kijken. Nee, laat maar ! Nu begrijp ik hoe het komt dat ze op de VRT reclame maakten : hollandse koopmansgeest !

Ik blijf niettemin bij mijn besluit om het eiland Kyushu te bezoeken. Het meest zuidelijke eiland.

Ik heb net de Japan railpass geactiveerd en dus kan ik van zuid naar noord reizen in dit land zonder te betalen (op bijna alle lijnen). Dat doe ik dan maar.

Dus ga ik eerst naar Isahaya om dan af te slaan naar het schiereiland Unzen. Vooral de - extra betalende - laatste rit loopt vlak langs de mooie Ariake zee en duurt lang want het dieseltreintje stopt letterlijk overal. Het is dus laat wanneer ik in Shimabara aankom. Direct een slaapplaats zoeken want het begint goed te regenen. Eten doe ik in mij eerste echt Japans restaurantje in een overdekte straat. Deze gemeente lijkt s'avonds verlaten. Totaal anders dan Fukuoka. De prijzen vallen in ieder geval reuze mee. Het is waar : Japan heeft de naam duur te zijn. Het hangt gewoon af waar je naartoe gaat en van wat je doet. In dit tip top hotel betaal ik 45 euro per nacht met japans ontbijt (een volledige warme maaltijd dus). Dat vind ik in België niet zo gemakkelijk.

Maandag 16 mei 2016

Een barslechte dag. Het heeft de hele dag ferm geregend en er hangen dichte wolken boven mij. Niettemin onthoud ik deze dag als zeer aangenaam.

Met de bus ging ik naar het kuuroord Unzen. Dat ligt op het midden van het schiereiland in de schaduw van de vulkaan Heisei Shinzan. Ik zag er een foto van. Hier zijn jidoku's te zien. Dat betekent hel. Het zijn "velden rotsgrond" met veel schoorstenen waaruit voortdurend gaswolken ontsnappen. Die witte gaswolken vermengen zich met grondwater en komen er dan als hete bron uit de aarde. Met of zonder water zetten deze gassen mineralen af zoals zwavel. Dat ruik je hier sterk. Omdat de wolken zo laag hangen ziet het geheel er vandaag wel erg wit en ondoorzichtig uit.

Rond de die schoorstenen is een unieke vegetatie ontstaan aangepast aan de geologie. Dat is de leer van Darwin in de praktijk. Azalea's met bloemen die je elders niet ziet. Een andere struik vormt een soort appels, maar het is geen appelboom. Hier zijn ook vogels die dat tof vinden. Er is een houten wandelpad aangelegd op de verschillende witte velden. Er zijn ook veel buizen te zien. Dat is het aftappen van warm water voor de vele kuuroorden.

Dat kan ik niet links laten liggen. De mooiste blijkt een stevige wandeling ver te liggen. Doorweekt in mijn sandalen geraak ik er. Het bad is inderdaad het meest mineraalrijke water dat ik ooit ontmoette, en op dat vlak heb ik ervaring. Je ziet de witte zwavel drijven en het zet zich overal af. Het is weel zeer heet. Regelmatig afkoelen aan het open venster. Buiten regent het nog steeds. De bar lijkt armzalig en op zijn Japans met lage tafels en matten en drankautomaten (nooit zo veel drankautomaten gezien als in Japan, op de meest onmogelijke plekken).

Ik moet toch eens uit dat bad stappen en ga uiteindelijk met de bus terug naar Shimabara. Tegen valavond stopt het eindelijk met regenen. De zon breekt door wanneer ik opgeklommen ben naar het 17e eeuwse kasteel.

Mijn eerste japans fort. Het ziet er uit als een witte chinese pagode maar dan duidelijk militair want goed afgesloten met dikke wanden en een enorme burgracht. Gisteravond kwaakten hier honderden kikkers tussen de bloeiende waterlelies. Enkelen hadden een geluid dat ik nog nooit gehoord heb. Zo een diep en luid gekwaak.

Ik blijf in mijn hotel omdat het goed is en er een PC ter beschikking staat. Dat is hier veel minder het geval dan in Zuid-Korea en dus profiteer ik er van. Ik moet de elektronische visumaanvraag invullen voor Rusland en oefen dus eerst in het klad.

Ik heb intussen een ticket gekocht voor een "Sumoworsteling". Nu nog een slaapplek in Tokyo vinden waar zij dat ticket kunnen afgeven.

En vandaag ook foto's opladen op reislogger. Nee, s'avonds verveel ik mij heel zelden.

Dinsdag 17 mei 2016

Een stralende dag vandaag. Het zicht ziet er zeer goed uit. Ik beslis prompt om een dag langer hier te blijven. Het is het moment om de wandeling te maken, dicht bij de vulkaan.

De bus laat weer op zich laat wachten. Waarom sta ik eigenlijk vroeg op ? Het is dagelijks zo.

Dus eerst de warmwaterbronnen in Shimabara bezoeken. Het speciale er aan is dat dit voetbaden zijn die op verschillende plaatsen in de kleine gemeente opgesteld staan. Het zijn gewoon afdaken met een groter voetbad er onder. Je kunt er altijd naartoe en gratis en zonder gedoe.

Veel bezoekers vandaag in de mijne, vooral ouderen. Met het mooie zicht op de vulkaan boven Shimabara is het een aangenaam moment. Nog wat proviand opslaan en dan naar de bushalte.

Daar ik hier niets kan lezen en de kennis van het Engels nog slechter is dan in de twee vorige landen vraag ik aan elke voorbij komende buschauffeur als hij naar de plek op mijn kaart gaat. Zo geraak ik uiteindelijk in de juiste bus. De laatste halte is een afslag naar de bergweg. Het is die ik moet hebben.

Het wordt een wandeling op een asfaltweg zonder verkeer tussen weelderig groen met veel vlinders en je hoort opvallend veel verschillende vogels. Ik zag trouwens mijn grootste vlinder ooit, in zwart en geel en wit. Het is toch verbazend dat je op zo een gevaarlijke plek zo'n gevarieerde natuur ziet. Tja, hier wonen geen mensen. Ik vermoed dat het gewoon verboden is. Want de centrale vulkaan "Heisei Shinzan" is een actieve vulkaan. Zijn dak bestaat uit steen maar uit die rotsen dwarrelen witte wolken op. Gas uit de magmakamer die zich diep onder de zee in het westen bevindt.

Het is net het dak die hem zo gevaarlijk maakt. Wanneer de druk in de vulkaan te hoog wordt ontploft het dak en wordt het vermorzeld. Het valt dan naar beneden en rolt de vulkaan af met een snelheid van 100 km. per uur en een temperatuur van 1000 graden C. Dat is wat men een pyroclastische stroom noemt. Het zijn de grote en hoge dichte wolken die naar beneden zakken die je vaak op TV ziet. Zij vernielen letterlijk alles op hun weg.

Pas daarna komt de lava. Afhankelijk van zijn viscositeit kan hij erg snel zakken of traag. De lava vormde hier nieuw land op zee naar aanleiding van zijn laatste uitbarsting. Die duurde van 1991 tot 1996. Het is vreemd dat dat nieuwe land nu al volgebouwd is, nog geen 13 jaar later. Vooral serres waar men pompoenen, meloenen, pruimen enz. kweekt. Met daartussen opvallend veel huizen.

Deze vulkaan wordt geobserveerd met camera's en luidsprekers. Trouwens, overal in en rond de gemeente zijn alarmtorens opgesteld met luidsprekers. Dat is nog zo een bekend beeld uit Japan.

Om hem in te tomen heeft men grote dikke betonnen stuwen opgesteld op de weg van de pyroclastische stromen. Hiermee wil men vooral de modderstromen indammen, vermoed ik. Dat is het fijn zand- en rotsafval dat is blijven liggen na de uitbarsting en dat zit niet vast. Door grondwater en regenval zakt dit en veroorzaakt de dodelijke modderstromen. Ik denk niet dat die betonnen muren lava kunnen tegen houden.

Het zijn in ieder geval lange en regelmatige muren en men werkt er nog steeds aan. Het is vandaag heet en dus stop ik vaak. Ik verbrand voor de eerste keer. In de Pamir kon dat moeilijk gebeuren, zo ingeduffeld was ik, maar nu !

Beneden bereik ik de andere kant van Shimabara. Achter mij ligt de grote vulkaan en tal van kleinere vulkanen die al vroeger uitgebarsten zijn. Sommigen zien er wel heel erg vernield uit en vormen grillige rotspatronen. Allemaal overtrokken met dichte, weelderige begroeiing.  Ook de snelheid waarmee de natuur hier zijn rechten herneemt blijft mij verbazen.

Allemaal samen vormen deze vulkanen het Unzen geopark. Dat is een schiereiland dat deel uitmaakt van het grote eiland Kyushu, waar ik nu ben. Op Kyushu alleen zijn 8 grote actieve vulkanen. Japan bevindt zich op het kruispunt van 4 tectonische platen en maakt deel van de de vuurcirkel. Ja, ik merk het. Nu voel ik aan den lijve wat het is. Gisteren was er nog een aardbeving in Tokyo. Ik weet niet als ik dat wil meemaken.

Ik vrees dat ik te laat ben voor het museum. Dus wandel ik maar tussen de serres naar de zee. Het blijkt een grijs strand te zijn. Vulkanisch zand en rotsafval dat een strand heeft gevormd. Er is niemand.

Vandaag 17 mei zwem ik voor de eerste keer weer in zee. De laatste keer was de laatste dag van augustus 2015 aan de Azerbeijaanse grens met Iran. Hoog tijd dus. Het zeewater blijkt aangenaam warm met veel algen en vooral veel rotsblokken. Zouden er warmwaterbronnen zijn in zee ?

Daar het water warm is blijf ik er lang in. Dat merk ik wanneer ik weer aan wal kom. De golven likken aan mijn kleren en aan mijn rugzakje. Er is hier dus eb en vloed.

Aan de overkant zie ik nu goed de kuststad Kumamoto.

In april zijn daar zware aardbevingen geweest. Na de aardbeving zelf blijken nog 600 naschokken te zijn geweest. Vandaag nog wonen duizenden mensen in opvangplaatsen zoals turnhallen,..Velen zijn gevlucht naar veiligere oorden zoals Fukuoka. Maar aan deze kant van de Ariake zee merk ik geen schade.

Te voet terug via het nu gesloten "disaster museum" naar de bus. Nog een lokale specialiteit uitgeprobeerd. "Kanzarashi" : weeral "chewy balls" maar nu wel zoet met een lekkere siroop.

Nee. Ik ben er nog meer van overtuigd dat een nationale keuken niet bestaat. De japanse keuken is werelderfgoed zoals de franse. Maar ik vind opvallend veel dingen terug die ik in China en in Zuid-korea ook al at. Dit soort beschermingen is volgens mij onjuist en overbodig. Gewoon marketing.

Er is wel een opmerkelijk verschil. Japanse schotels worden altijd mooi gepresenteerd. Het bord vertoont altijd een passende kleurencombinatie en is vooral mooi geordend. Dat was niet zo in de andere twee landen. Ook in de woningbouw merk je die ordelijkheid.

Dat is ook zo tijdens het avondeten. Het wordt een dikke omelet met koteletvlees, veel kruiden en sauzen, pijpajuin en nog vele zaken. Je moet de omelet zelf bakken op de ingebouwde braadslede op jouw tafel. Leuk, maar het rookt wat te veel naar mijn zin. Mijn ogen deden er pijn van. Het resultaat zag er wel fraai uit.

Woensdag 18 mei 2016

Deze ochtend heb ik de visumaanvraag correct ingevuld, ingediend en afgedrukt. Dat is pas de eerste stap. In Osaka zal ik naar het russisch consulaat gaan.

De trein genomen naar Isahaya. Daar beslis ik vliegensvlug om niet naar Nagasaki te gaan maar naar Beppu. Ik heb namelijk net in een brochure gelezen dat er daar een belangrijk parfummuseum is op de universiteit en het ziet er goed uit. Als ik kan kiezen tussen foto's van verbrande lijken als gevolg van een atoombom of een parfumeriemuseum dan is mijn keuze snel gemaakt. Bovendien moet ik er na toch door Hiroshima. Op naar Beppu dus. Het is trouwens een belangrijk kuuroord. Nu moet ik wel heel snel handelen om een ticket te krijgen (ja, krijgen door de Japan Railpass) en dan op de trein. In Fukuoka nog eens snel van trein veranderen en dan ben ik gerust. Niet om iedere dag te doen.

Zo kom ik s'avonds in deze kleine stad aan. Deze kant van Kyushu is duidelijk meer bewoond. Het is de belangrijkste japanse "binnenzee".

Ik vind snel een goedkoop hostel waar er zelfs een onzen in is. Het water is wel zeer heet. Ik maak een lange avondwandeling om een andere onzen te zoeken maar vind hem niet. Er zijn er hier gewoon te veel.

Donderdag 19 mei 2016

Een dag waar ik naar uitkijk begon al vast slecht. Er zijn rond 11 uur geen rechtstreekse bussen naar "Oita fragrance museum". Omdat de toeristische dienst te behulpzaam is geweest, en dus te veel informatie gaf die ik niet kan onthouden, stap ik niet af van bus 50 en eindig ik op de Asia Pacific University boven de stad. Daar zet men mij weer op de bus en zegt aan (de zelfde) chauffeur waar hij mij moet af zetten. Deze brave man vergeet het echter en merkt dat te laat op, waardoor ik weer op de startplek eindig. 15 minuten wachten op de nieuwe rit en deze keer vergeet hij het niet. Omdat hij verveeld was hoef ik te niet betalen. Nu nog even wandelen en zoeken en dan bereik ik het parfumeriemuseum.

Ik bezoek het museum met de gids, al gaat dat moeilijk door taalproblemen. Toch lukt het omdat ik alleen ben in dat museum. Het is interessant, al kende ik al veel vanuit Grasse. In de winkel er naast koop ik drie oliën (zoete venkel, groene appel en witte musk). In de wieroken wordt het "Atlas ceder" gemaakt in Japan (fijn), koffiewierook (niet zo okay maar ongezien). Dan nog een kleine japanse cremeparfum die ik naar geur nog niet kan thuisbrengen.

Ik die dacht dat ik geen verzamelaar was. Nou, op dat vlak blijkt het meer en meer van het goede te veel te zijn. Leer eens jezelf kennen !

Het beste komt nu. Ik ga parfum maken in de workshop van 15 uur. Het werd tijd.

In het museum rook ik het bekende parfum "Fidji" van het merk Guy Laroche uit 1966. Het is oerklassiek. Deze keer wil ik eens een bekend parfum namaken en dat kan hier. Namaakparfum heb ik nog nooit geschapen. Het is een vrouwelijk parfum ontworpen door Josephine Catapano. Het parfum behoort tot de bloemenfamilie.

De geur van "Fidji" verwekt in de hersenen direct het idee van groene bomen met veel, lange, bladeren die waaien in de wind van de eilanden van de Stille Zuidzee.

Het vreemde is echter dat 30 ml. van het parfum wordt gemaakt op de volgende wijze.

1. Basisnoot (5 ml. muskusxtract en Lisextract),
2. middenoot (15 ml. rozenextract, lelie-van-dalen en fresiaextract),
3. Topnoot (10 ml. Galbanum (dat is geranium),en extract van lommerijke groene bladeren).

Het is duidelijk een bloemenparfum. Enkel de groene bladeren verwekken deze idee. Er moet wel goed zijn nagedacht over de naam. Want die is gewoon geniaal want zo passend bij de geur.

Alleen de flacon kon volgens mij beter.

Om het parfum te maken volg ik goed de aanwijzingen van de lerares (niet echt mijn gewoonte). Maar het resultaat overtreft mijn - en haar - verwachtingen. Het is een zeer goede kopie geworden. Met 30 ml., in een door mij gekozen flacon en dito etiket, wandel ik trots buiten. Nog een koffie en een japanse crème brulé in de mooie tuin en het wordt tijd om te gaan. Japan blijkt ook bekend te zijn voor zijn desserten leer ik later.

Ik ben nu heel dicht bij de lokale jidoku maar die is net dicht. Dus ga ik maar naar de centrale wijk van de stoombaden in Beppu. Die ligt er rond. Beppu huisvest op landelijk vlak de hoogste concentratie hete bronnen en hete rivieren (??? maar echt).

Hier kan ik zelfs mijn eigen eten stomen. Ach ja, ik was al vergeten te eten. Ik kies dus een japanse schotel uit die dan voor je wordt klaar gezet. Je moet die dan zelf stomen boven de hete bronnen. Snel hoor.

Hier kan je ook overal van voetstoombaden genieten. Proberen dus. Nu zijn er hier amper toeristen. Dat merk ik overal. Een mevrouw van hier, die graag babbelt, vertelt mij dat dat komt door de aardbevingen. Ze vertelt mij over haar eigen schade en wat je moet doen om je te beschermen. En wat de bouwregels zijn.

De aardbeving van Kumamoto van vorige maand blijkt uitzonderlijk zwaar te zijn geweest. En vooral : het waren er twee in enkele dagen tijd, gevolgd door 600 naschokken gedurende 2 weken. Ze begint er bij te wenen (ze heeft 2 jonge kinderen). Ze hebben 4 dagen in de auto gewoond hier in Beppu.

Kumamoto ligt gewoon aan de andere kant van het eiland.

Ik leer dat je onder tafel moet duiken wanneer het begint. Ik leer ook dat hier veel schade ontstaat door het invallen van de zware centrale daksteen. Die zie je hier vaak in Kyushu en zij dient om de dakpannen te beschermen tegen typhoons in de zomer. In geval van een aardbeving zakt deze steen gewoon door het huis.

En dat de deuren nu bij haar knellen en dat er barsten zijn in de muren.

Mijmerend trek ik naar de onsen "Hyotan". Ook daar ben ik lang alleen, hoewel het inderdaad mooie baden zijn. Alle baden zijn hier erg heet waardoor je zo weinig mogelijk dient te bewegen en vooral : er stapsgewijze instappen. Je zweet ook enorm veel achteraf waardoor je moet drinken.

Met de bus eindig ik in het hostel waar ik nog lang een gesprek heb met een franse juffrouw uit Duinkerken die hier in Tokyo komt solliciteren om in een grote patisserie te werken. Ze is gediplomeerd uit een bekende parijse school voor dit.

En met een japanse verpleegster die hier komt uitrusten. Ze woont in de stad hier naast ??? Axel, je moet niet alles willen begrijpen.

Vrijdag 20 mei 2016

Ik verlaat Shimabara onder de stralende zon. Ik voel dat ik stillaan de rugzak eens moet opkuisen. Ik verzamel te veel folders en dat weegt. Ordenen doe ik op een bankje voor het kleine station. Twee oudere westerse toeristen willen babbelen maar al mijn gerief is nu uitgestald en ik moet echt voortdoen.

De gele dieseltrein rijdt naar Kitakyushu. Daar moet ik overstappen op mijn eerste Shinkansen. De beroemde japanse hoge snelheidstrein. Ik vind dat de huidige versie er uit ziet als de batmobiel. Maar wel constant snel (３００ km. per uur) en erg comfortabel, omdat hij breed is. Door de Japan railpas heb ik altijd gereserveerde plaatsen. Een gemakkelijk ding, zo zal steeds meer blijken. Je moet ook bijna nooit wachten.

In de late namiddag kies ik er in Hiroshima voor om eerst naar Miyajima te gaan. Met de lokale trein, gevolgd door de overzetboot. Miyajima is een eiland. Het is een bekend shinto-oord uit de 11e eeuw. Het is niet voor niets verbroederd met Mont St-Michel. Het zijn gelijkaardige plaatsen.

Shinto is een puur japanse religie die op vreemde wijze goed samen leeft met het boeddhisme, dat uit India kwam. Indien ik het goed begrijp : Shinto heeft betrekking op het dagelijks leven en boeddhisme op het leven na de dood (dus begrafenissen zijn altijd boedhistisch). Karakteristiek voor Shinto is de "tori" die bijna altijd vermiljoen (oranje) geschilderd is. Tori is een toegangspoort.

Hier is de streek subtropisch met zelfs primitieve subtropische wouden in de bergen. Ik heb nog een uur de tijd om de tempel en de tori te bezoeken. Dan sluit het maar ik kan wel nog een andere tempel en een pagode zien. Wel een beetje zat omdat ik een soort saké heb gekocht denkend dat het sap was. Ze verkopen dat hier in doorzichtige glazen potjes die gelijken op luxeyoghurtpotjes in België. Sterk spul dat ik niet opkrijg, daar met dat zicht op de ondergaande zon op zee onder die tempel en de palmen.

Ik meld nog dat ik ook hier weer zeer veel invloeden uit China en Korea merk. China is volgens mij echt wel het moederland van de streek. Nu merk ik het in de rituele dansen die plaats grijpen in de tempel op gezette dagen. Bijna allemaal komen die uit China. Japan kopieerde steeds de sterken van het moment en dat was voor, in en na de 11e eeuw : China.

Op het eiland is alles volgeboekt. Het is weekend. Aan de andere kant ben ik ineens te moe om naar de stad te gaan. Een hostel met zicht op Miyajima vind ik dank zij een toerist uit Parijs. Het was echt dicht bij maar je moet het weten. De kamer ziet er uit als een slaapplaats in een duikboot.

De avond breng ik door met het lezen van een manga. Ik vond er, vertaald in het Engels. En "Sazae San" is goed. Het beschrijft het leven in het Japan tussen 1946 en 1974. Eerst de jaren van visrantsoeneringen, Later de go-go jaren. Zo noemen ze hier de jaren sixties, waar er maar geen eind aan de economische groei leek te komen. Sazae is de te vrolijke doch opvliegende oudste dochter van een doodgewoon gezin. Ze komt door haar karakter in allehande vreemde doch dagelijkse situaties terecht. Met veel knipogen naar typisch japanse gewoontes of gebeurtenissen. Het verscheen dagelijks in de krant "Asahi shimbun". Op zondagavond kan je hier op Fuji TV nog steeds naar haar feuilletons kijken.

Zaterdag 21 mei 2016

In mijn "duikboot" heb ik niet zo goed gelapen. Ik vermoed dat ik jeuk heb door de oesters van gisteren. Dat krijg ik tegenwoordig lichtjes na het eten "seafood". Maar nu is het wel sterk.

Dan hoor ik dat een andere hostelgast last had van "bugs". Ik vraag het aan de eigenaar de volgende dag en die bevestigt dat er hier veel muggen zijn. Probleem : ik zie ze niet !

Ik vrees het ergste : dat het vlooien zijn. Het is dan ook een gesloten betonnen kot waar zeer veel stapelbedden op en naast elkaar staan. We zien wel !

In dit hostel moet ik zelf mijn dikke amerikaanse pannenkoeken bakken. Hoewel ik daar nu geen zin in heb is het zo. De eigenares vindt dit tof en vooral ze heeft geen keuken ! Dus pannenkoeken bakken op de ping pongtafel !

Na het ontbijt vertrek ik traag en ga ik naar Hiroshima. Met de rode toeristenbus kan ik gratis de stad bezoeken dank zij de Japan railpass. Eerst het museum over de atoombom. Dat blijkt zeer interessant. Het functioneren en de effecten van de bom worden na elkaar goed uitgelegd met veel beeldmateriaal en opstellingen.

Eerst de radioactieve straling die onzichtbaar is maar alles doordringt.

Dan de minizon van 7000 graden op 600 meter hoog. Deze hitte wordt dan verspreid op de bodem (3000-4000 graden op + 2km.) waardoor alles wordt verschroeid.

Dan volgt de luchtverplaatsing van het centrum weg die alle gebouwen doet instorten onder zijn druk. Daarna keert deze wind even hard terug want er is nu een drukverschil geschapen. Nog eens vernieling. Dan stijgt de radioactieve rook, de as en stof tot de witte paddestoel. Nu volgt onmiddellijk de zwarte regen (waterdamp en stof) die alles in een nog bredere streek radioactief maakt.

Daartussen ontstonden als gevolg van de grote hitte overal brandjes die uitgroeien tot een brandhaard die dagen zal woeden.

De effecten van de straling werden pas echt duidelijk in december 1945. Dat is 4 maanden na de ontploffing. Maar deze straling zal de mensen tientallen jaren beïnvloeden met allerlei soorten kankers.

Vandaag leven nog ongeveer 30.000 mensen met de gevolgen van de 2 atoombommen voornamelijk rond Hiroshima en Nagasaki. Ik vond al dat ik 2 mensen (50 of 60 jaar oud) zag met wel erg vreemde huidaandoeningen in Shimabara. Dat is de streek van Nagasaki.

In het museum is het opvallend stil ondanks de grote toeloop en ik zie er veel stil wenen. Even aangrijpend als Auschwitz maar hier meer "in your face" voorgesteld.

Na het museum volgt het vredespark en de bekende ruine van het cylindervormige gebouw dat is blijven rechtstaan - door zijn vorm - op 160 meter van het "hypocentrum". Ja, een nieuw woord geleerd.

Ik heb niet veel zin om hier nog langer te blijven. Te triest ! Op naar Himeji met de "Batmobiel".

Daar aangekomen blijkt het een riante, aangename stad te zijn. Dat is beter voor mijn gemoed. Maar ook hier zal het bed weer krabben.

Zondag 22 mei 2016

Ik moet er vroeg uit want je moet in dit hostel volledig buiten zijn om 10u00. Zo wandel ik eerst volledig rond het kasteel in de lommerte. Er is dit weekend een festival aan de gang met vele optredens en vooral steeds meer volk. Het is echt heet vandaag. Je loopt beter in de schaduw. Alles gaat dus traag. In de vroege middag bezoek ik mijn eerste japanse tuin in Japan. Gelijkt sterk op die van Hasselt ! Met dit verschil dat deze tuinen telkens ommuurd zijn en gescheiden van elkaar door mooie muren. In twee ervan kan je vandaag deelnemen aan de theeceremonie. Dat wil ik doen omdat ik zo eens "wagamachi" kan proeven. Daar heb ik over horen stoefen. Het zijn zoetwaren en gebakjes die bij de thee geserveerd worden. Je moet wel wachten tot na het eerste servies om te proeven. Er zijn veel oudere dames aanwezig en zij observeren al mijn reacties. Gelukkig vind ik de "matcha groene thee" opvallend lekker. Een van de snoepjes is een hartje bestaande uit een gelei van sinaasappel omringd door een witte gelei van peren en het geheel verglaasd met een lichte laag doorzichtige suiker. Fijn ! Het andere gebakje is de bekende zoete rijstdeeg maar nu met matchapoeder (waar ik maar niet genoeg van krijg in allerlei toepassingen). Het binnenste van het gebakje bestaat uit de bekende zoete rode bonenspeis die ik al zo vaak gegeten heb.

Omdat ze zien dat ik smul krijg ik een extra gebakje van de buurvrouw en extra thee van de andere dames in kimono.

Gelukkig is dit niet mijn eerste theeceremonie want het gaat traag en steeds gehuld in stilte en eerbied. En ik kan nog steeds niet lang op mijn hurken zitten waardoor ik ook nu weer een bankje krijg. Het is toch opvoeding en training, dat zitten.

Uiteindelijk ga ik naar het kasteel. Het valt mij op dat dit mijn tweede fort is in Japan, daar waar ik er geen enkel heb gezien in China en alleen een ruïne in Zuid-Korea. Japan heeft duidelijk een meer gewelddadige geschiedenis.

Het fort van Himeji is mooi en met haar dakversiering geeft het de indruk van een zilverreiger.

Ja, maar dan met fantasie. Het is hier in ieder geval een zeer gewone vogel en hij gelijkt erg op de kraanvogels maar die hebben iets meer kleur. Omdat er vandaag zo veel volk is moet ik soms in de rij aanschuiven. Het vreemde van japanse forten is dat ze volledig uit een houtskelet gebouwd zijn : 7 verdiepingen hoog. Het ziet er toch stevig uit door de dikke laag plaaster die ze aanbrengen.

Die plaaster zelf is een hele bereiding waarin ze onder andere schelpengruis, zeewier en leem gebruiken. Het brandt blijkbaar moeilijk.

Binnen zie je pas dat het een militair doel had. Buiten ziet het er zo iddylisch uit. Het is een fort uit de 14e eeuw maar verschillende keren aangepast aan de veranderende tijd. Onder andere de introductie van vuurwapens door de Portugezen in de 16e eeuw. Dit had een zeer duidelijk effect op de fortenbouw in dit land. Ook dit kasteel is gebouwd op zeer sterke fundamenten waar op geen meter werd gekeken.

Na het bezoek kan ik nog met de trein naar Osaka. Daar moet ik morgen zijn.

Maandag 23 mei 2016

Vandaag moest ik om 14 uur in het russisch consulaat zijn. Het wordt een hele zoektocht. Hoewel ik "guesthouse tomato" had gekozen omwille van de afstand blijkt het nog ver met de trein - in nieuwe "oude stijl" met vloeren zetels en fraaie purperbruine kleuren en gouden letters - en dan te voet. Omdat ik verkeerd liep (Wifi is niet zogemakkelijk bereikbaar als in Zuid-Korea (of je moet je inschrijven, waarvoor je wifi nodig hebt) eindig ik in en café van de jaren '60. Daar krijg ik een lift in een Mini Cooper met britse vlaggen op de achteruitkijkspiegels. Maar het koppel spreekt geen woord Engels.

Kortom zo geraak ik er. Op de visumafdeling leer ik dat ik drie van de 4 documenten heb. Maar de "voucher" moet ik van een reisagent krijgen. Ik krijg adressen. Hiermee keer ik terug naar "Tomato guesthouse". Daar krijg ik ongevraagd veel nuttige hulp van de eigenaar. Want de adressen die ik kreeg willen mij niet helpen omdat ik in Japan ben met een toeristenvisum. Ik moet dat in België doen zeggen ze ! Uiteindelijk belt de eigenaar naar het consulaat dat zegt dat het wel kan. De eigenaar vindt het grootste reisagentschap van het land : JTB. In één van hun vele kantoren in "Osaka station city" kan ik terecht.

Zo kom ik eerst nog in het klein bureau op de kelderverdieping terecht waar ze van niets weten. Ik moet naar de 11e verdieping waar je een zeer mooi uitzicht hebt op de zonsondergang in een soort tuin boven op een immens flatgebouw. Daar is inderdaad een reisagentschap waar zo veel mensen zijn dat je een nummer moet trekken.

Zij kunnen mij helpen indien ik een reservatie bij hen koop. Ik moet toch een bootticket naar Vladivostok kopen. Zij kunnen mij dan een voucher bezorgen. Maar dat is voor morgen bij een andere bediende want het is intussen 19u30 en ze willen sluiten. De mevrouw schrijft een memo voor haar collega. Wordt vervolgd ! Moest ik nu begrijpen wat een "voucher" is ? Zelfs op het consulaat was de uitleg niet duidelijk.

Dinsdag 24 mei 2016

Een verloren dag met veel geloop. Ik ben niet veel wijzer geworden en het consulaat bleek dicht. En ik maar lopen van hot naar her.

Het probleem is dat JTB ook niet weet wat een voucher is en dat er een veelvoud aan taalproblemen zijn (Russisch, Japans, Engels).

En op het russisch consulaat was er vandaag zelfs telefonisch niemand bereikbaar die Japans of Engels spreekt.  Morgen proberen we nog eens bij reisbureau JTB. Ze hebben mij beloofd te bellen, in mijn aanwezigheid, om 11u30 en op het consulaat zou er dan een gesprekspartner zijn die de talen spreekt.

Verder heb ik dan maar de was gedaan, gezond en gebabbeld in "Tomato guesthouse" met de eigenaar en gasten.

En later een beetje "Osaka station city" bezocht.

Morgennamiddag wil ik Osaka verlaten naar het noordwesten. Met of zonder reservatie voor een boot naar Rusland en de beruchte voucher. Indien het niet lukt moet ik de reisplannen ernstig wijzigen. Daar heb ik wel een idee over maar zo ver zijn we nog niet.

Woensdag 25 mei 2016

Terug naar het reisagentschap. Nu krijgen we in russisch consulaat een dame met een wel heel lieve stem die mij eindelijk eens wat degelijke informatie kan geven in degelijk Engels. Het blijkt inderdaad zo te zijn dat ik een uitnodiging zal moeten krijgen van een russisch reisbureau in Rusland zelf. Omdat ik hier niet woon willen weinig japanse reisagentschappen dit doen.

Morgen zal ze mij de lijst bezorgen. Dan zou ik de hele russische planning met alle reservaties moeten bekend maken aan dit nieuw agentschap. Ik zal nog zien als ik dit wil doen. In ieder geval bel ik morgenochtend terug want dat heb ik beloofd.

Het is tijd om te gaan want de tijd loopt met die "Japan railpass". Dat is het nadeel met dit soort tickets. Ik trek noordelijk naar Kanazawa aan de westkust. Het wordt een mooie rit want de trein rijdt lang langs het Biwa meer. Ik wist niet dat er zo een groot meer was in Japan. Er is zelfs vrij groot scheepsverkeer op.

Daar ik wat moet voortmaken wandel ik s'avonds in de geishawijk maar zoals zoveel toeristen zie ik die vrouwen van licht vertier met extreem veel make-up niet. Een leuke bistro vind ik wel. Wel erg berookt door de "skrewers". Dat zijn japanse brochetten met van alles en nog wat. Buiten regent het weer.

Donderdag 26 mei 2016

Een hele dag trek ik uit om Kanazawa te bezoeken. Dat zal een opdracht worden want het is heet vandaag. 

Na het ontbijt in het hostel via skype bellen naar het russisch consulaat in Osaka. Daar valt het verdict van Marina. Ik kan niet naar Rusland ! Ik moet een visum aanvragen in België als Belgisch inwoner. Indien ik in Japan woonde kon het wel.

Een kruis door mijn plan om naar huis te gaan. Wat nu ! 

Ik heb mij, voor aanvang van deze reis, nog afgevraagd indien ik niet beter zou vertrekken via Rusland. Ik vroeg het zelfs aan mijn intuïtie maar die zei toen niets ! Die werkt ook niet altijd, zeg ! En dus ging ik maar eerst op de Zijderoute omdat ik daar zo naar uitkeek. Had ik het omgekeerd gedaan dan was het wel gelukt. Het zij zo !

Het idee rijst al twee dagen om dan maar in de buurt te blijven. Het lijkt mij geen slecht idee om met de boot de eilandjes in het zuiden van Japan te bezoeken. Japan is al 50.000 jaar bevolkt. Tijdens de ijstijd waren er drie landbruggen. Een in het noorden naar Siberië. Een in het westen naar het koreaans schiereiland en één in het zuiden naar Taiwan. Deze laatste heeft zijn sporen nagelaten want het ligt op de rand van de echt grote dieptes van de Stille oceaan. 

Deze "weg" ligt op de vuurcirkel waardoor er tal van vulkanische eilandjes zijn geschapen. Je kunt dus "eilandhoppen" tot in Taiwan. Het meest bekende eiland is Okinawa. Ik heb in Himeji horen vertellen van een "okinawaanse" jonge vrouw dat het meestal mooie tropische eilanden zijn met mooie stranden. Boottochten en snorkelen in tropische zeeën lijkt mij een mooie afsluiter voor deze reis. Dichter bij de "Pacific" zal ik niet geraken. Ik heb zo veel woestijnen gezien dat dit een mooie afwisseling wordt. Dat hoop ik dan toch !

Vanuit Taiwan zal ik proberen een vliegtuig te vinden naar Europa, eind juli. Ook over Taiwan heb ik veel goeds gehoord in Hong Kong. En als ik mij goed herinner mag ik daar zo binnen.

Het ander alternatief is naar Oekraïne gaan om zo naar het noorden van Roemenië te gaan. Ik heb het zuiden van Roemenië al bezocht. Het schijnt dat het noorden zeer mooi is. Dat kan ik later wel eens doen want dat is niet zo "ver".

Een dikke maand vind ik niet genoeg om een ander groot land te bezoeken. Ik ben nu eenmaal een trage doch grondige reiziger. Maar nu terug naar vandaag !

Kanazwa is bekend omwille van zijn japanse tuin. Die mag er zijn, moet ik zeggen.

Veel onverwacht aangeplante combinaties. Er is in japanse tuinen meer variatie dan ik dacht.

Van hieruit gaat het naar de shinto-tempelwijk, waarvan de meesten vandaag dicht blijken. Ik weet niet waarom. Maar ik vind mijn heil bij een platenboer. Ik heb een zwak voor de muziekgenres : gospel, motown en soul. Zij maken deel uit van de zelfde familie.

Onder andere "the Staplesingers", vooral Aretha Franklin maar ook Thelma Houston, Diana Ross, the Jackson 5 en zo vele anderen.

De platenboer laat mij japanse soul horen "in het Japans". Om er zwart uit te zien smeerden "the chanels" zich 34 jaar geleden in met schoenpoetscrème). Toch klinkt deze muziek uit Tokyo goed. Hij laat mij ook wat hedendaagse Japanse house horen en Rap. Een leuk moment, nochtans weet hij drommels goed dat ik geen LP koop want die kraakt zeker in mijn rugzak.

Nog een andere traditionele wijk bezocht waar vooral samoeraihuizen te zien zijn. Blijkbaar samoerais van lage rang want de huisjes blijken zeer klein en de tuin ook. Maar wel kraaknet en alles achter witte wanden, papieren ramen en dat alles ommuurd. Die mannen doen mij trouwens al enkele dagen zin krijgen in pak frieten met samoeraisaus !

Er is hier trouwens vanavond een belgisch bierfestival, met een heus frietkot en wafels, merk ik in een park. Nee, zo veel veel zin in bier heb ik niet om tot hier terug te komen. Samoeraisaus hebben ze niet, merk ik nu al op de prijslijsten.

In de plaats hiervan kijk ik naar een "Anime", mijn eerste volledige japanse tekenfilm. Die is leuk.

Vrijdag 27 mei 2016

Daar ik gisteravond een ticket heb gekocht voor de bus van Kanazawa naar Shirakawa-go moest ik vandaag vroeg opstaan. Het betekent wel dat ik zeer veel tijd heb in dit "japanse alpen Bokrijk". Het openluchtmuseum vond ik goed omdat de vreemde chalets, uit de periode van de 17e eeuw tot de 20 eeuw, zich bevinden in een zee van wilde bloemen. Zij groeien hier uitzonderlijk goed. Het uitzicht op de diepgroene heuvels vormt tevens een mooie achtergrond. In de vroege namiddag maak ik een wandeling in deze heuvels. Ook hier overweldigend groen van boomtop tot op de humuslaag. Opvallend is het vele aantal vogels die ik hier hoor kwetteren. Ik maak nog eens een audioopname. Die kan ik jullie niet laten horen. Dat heb ik al vroeger aan reislogger gevraagd maar die mogelijkheid bestaat niet. S'avonds zie ik zelfs verschillende jagende valken en andere roofvogels boven de rivier.

Het dorp zelf vond ik te toeristisch. Toch maak ik er een uitzondelijk vruchtbaar dutje op een bankje voor een oud houten huis in de schaduw van een grote boom. Er is een zuchtje wind en het zicht op de bloemen en de 2 beekjes waar forellen in zwemmen maakt het geheel tot een plek van uitzonderlijke rust. De toeristen storen zelfs niet.

Ik blijf het vreemd vinden dat er sneeuw ligt op de toppen in de verte. Dat zijn de toppen rond de berg Hakusan. De hoogste top, die ik van hier, naar ik vermoed, niet kan zien meet nog geen 2750 meter hoog. Ik zie sneeuw op 2100 meter hoog op 27 mei. In Jiuzhaghou in China lag er in februari op 2100 meter niets. Op 3000 meter lag er veel sneeuw. Okay, we zijn hier op 35 graden noorderbreedte en Jiuzhaigou lag 2 graden lager. Maar toch !

Het is dus geen wonder dat er hier in de winter pakken sneeuw vallen (wat mooie plaatjes maakt).

In de buurt gaan Japanners nu zelfs kijken naar een weg die ligt tussen 2 verticale muren sneeuw van 10 meter hoog. In de winter is dit dubbel zo hoog.

Nu ja, ik heb genoeg sneeuw gezien voor een hele tijd.

S'avonds terug naar Kanazawa. Een beetje babbelen met amerikaanse hogeschoolstudenten die hier op schoolreis zijn met hun docent. Een beetje wandelen en shoppen maar de vermoeidheid steekt op. Bellen naar mama voor haar verjaardag, Daarvoor zal ik moeten opstaan. Er zijn nu 7 uren verschil.

Zaterdag 28 mei 2016

Na een reis met een andere Shinkansen (die nieuwer is, maar de zetels zijn er niet zo breed) kom ik na 3 uren aan in Tokyo. Het werd een reis door het hart van het eiland. Hoewel ik de reis niet zo mooi vond merk ik dat de bevolkingsdichtheid toeneemt hoe dichter ik bij Tokyo kom. Nu ja, ik heb niet goed opgelet want ik heb de afsluiting van rugzak nog eens dicht dichtgenaaid. Dat nam al bijna anderhalf uur in beslag. Intussen het luisterboek uitgehoord. En dan nog opletten dat ik de naald niet in mijn slapende buurvrouw steek. "Inemuri" noemen Japanners die dutjes die ze op zo veel openbare plaatsen uitvoeren. Het wordt aanvaard. Het is blijkbaar de tegenreactie van de extreem lange werkuren.

Vanuit het station Marunouchi liep het met twee metro's - op nog geen kwartier- naar Asakusabashi. Het 'tubehotel' lig nu heel dichtbij in een rustige wijk.

Net zoals in Teheran wordt elke vierkante meter hier gebruikt. Een tubehotel is dus een hotel waar je in een soort buis slaapt. Oorspronkelijk diende het voor bedienden die te lang hadden doorgewerkt en niet meer naar huis konden in meer betaalbare woonwijken. Nu is dat nog zo maar het is ook een modefenomeen geworden ; "Only in Japan". Nu vind je ze zelfs "gestyled".

Het ticket voor het sumoworstelevenement, dat morgen hier in de buurt plaats vindt, ligt netjes op mij te wachten.

Na een hamburger met gecertificeerd japans vlees (hier ook al) wandel ik in de buurt. Het blijkt dat ik heel dicht bij Akihabara ben. Dat is het centrum van de japanse "Anime".

In de jaren '80 werd deze wijk het centrum van de elektronicahandel. Nu is dat hier nog alom tegenwoordig. Je vindt er allelei elektronicatoepassingen en toebehoren. Zelfs brillen om lang naar een PC te kijken. Er worden in de winkels lessen gegeven om de mogelijkheden van tabletten te leren ontdekken. Het zelfde geldt voor de fotoapparaten. En het zijn allemaal japanse merken.

Hier begrijp je wel waar het enorme japanse handelsoverschot vandaan komt. Ik heb gelezen dat Japanse bedrijven in de jaren '80 ongeveer 60 % van het onroerend goed in de wereld bezaten. Dit is verminderd na het uiteenspatten van de "bubble economy" in 1990. Maar het jaarlijks verwekt handelsoverschot gaat onverminderd voort.

Maar Akihabara is nu vooral het centrum geworden van de japanse tekenfilm. Hier vind je alle creacties van de vele studio's. De foto van een DVD, die ik gisteren op de reisblog geplaatst heb draagt de titel 'Castle in the sky' en is van studio Ghibly. Maar zo zijn er duizenden tekenfilms. Sommigen zoals deze kan je kopen met vertaling (4230 Yen). Vele anderen zijn dat niet.

Er zijn, naar ik begrijp, zeer veel studio's die dit maken in Tokyo. En ze draaien voor een groot deel rond dit vreemde universum : Akihabara ! Er zijn hier honderden winkels die poppen verkopen van allerlei tekenfilmhelden. Ik ken er maar twee, de robot Gundam en het monster Godzilla. En de handel verloopt vlotjes, dag en avond (en nacht ?). Daarnaast zijn er druk bezochte lunaparken met machines zoals ik die nog nooit gezien heb. Ik dacht dat de lunaparkcomputermaker SEGA op sterven na dood was. Maar dat is dit duidelijk niet zo. In België zien we duidelijk maar een klein deeltje van het bestaande aanbod.

Zo veel elektronica en dan heb ik moeite om een internetcafé te vinden. Daar is dan nog uiterst weinig volk ???

Oh ja ! Ik heb gemerkt dat ik op 139 graden oosterbreedte ben. Antwerpen ligt op 4 graden oosterbreedte. Ik denk dat Tokyo het meest oostelijke punt van de reis is geworden.

Zondag 29 mei 2016

Een hele dag gewijd aan Sumo. Ik ben er op tijd en er is veel volk komen opdagen.

De arena dient alleen voor sumo. Het volk wordt opgeroepen via een trommelaar op een nagemaakte oude japanse alarmtoren. Het begint met sumoworstelaars die schijngevechten voeren met zeer kleine jongens.

Wat een verschil, en het publiek ziet die kleine jongen graag in die "mini sumo onderbroeken". Dan worden de verschillende stallen tentoongesteld. Een stal is het trainingskamp van een sumoworstelaar. Het is niet denigrerend bedoeld. Men noemt dat zo !

De gelauwerde gepensioneerde blijkt een groot kampioen (letterlijk en figuurlijk) te zijn en zeer geliefd bij het publiek. Maar vraag mij zijn naam niet want letterlijk alles was in het Japans.

Het begint met gevechten in de minder dikke klasse. Na de middag volgt de rituele haarafknipping van de "gepensioneerde". Ik heb vandaag ook een nieuwe stiel leren kennen. Dat is kapper voor sumoworstelaars. Die mannen hebben lange zwarte haren. Hun haar wordt door een speciale kapper gelegd in een soort rechthoekige pannenkoek met een een haartoren op. Dat kost duidelijk behendigheid, aan het werk van de traditioneel geklede kapper te zien.

Eenmaal dit gebeurd is komen, gedurende bijna twee uren, één voor één alle belangrijke personen in en rond de sumowereld een haarlok afknippen : stalmeesters, sponsors vanuit het gehele japanse bedrijfsleven, acteurs, beroemde en blijkbaar zeer populaire oud-sumoworstelaars, hedendaagse sumoworstelaars, zijn moeder, zijn vrouw en kinderen,... Uiteindelijk heeft hij nog haar over. De laatste haarlok en het daarmee verbonden geheel wordt dan afgeknipt door zijn eigen stalmeester en op de schaal gelegd naast de grote gouden schaar. Vanaf nu verschijnt hij in gewoon zwart kostuum. Hij is nu burger en geen sumoworstelaar meer.

Nadien volgen de gevechten van de zware gewichtsklasse. Nu begrijp ik waarom die mannen zo dik zijn. Indien zij minder zouden wegen, dan kan de tegenstander zijn concurrent gewoon opheffen en buiten de cirkel plaatsen. Want een voet buiten de cirkel is verloren in sumo. Het is vooral de bedoeling te duwen. Dat maakt mooie "starts" met luid lijvengekletter van tegen elkaars slaand vetweefsel. Indien de concurrenten aan elkaar gewaagd zijn heb je een iets langer duwgevecht. 

Sumo telt veel en lange rituelen voor en na elke strijd. Het bekende been stretchen hoort er telkens bij maar er is ook een voetschuifritueel dat ik niet kende. Een publiekslieveling !

De worstelingen en de pensionering eindigen rond 18uur. Te laat om nog naar een andere "stad" te gaan in Tokyo. Dus blijf ik maar in het hostel en eet ik in Akihabara Electric Town. Want dat is de officiële naam. Nog wat babbelen met andere reizigers. En nog wat plannen voor de japanse reis.

Maandag 30 mei 2016

Naar de post geweest want die is zeer dichtbij. 2,250 kg opgestuurd naar Blankenberge en ook een verjaardagskaart. Deze keer wilden ze geen olie of parfum verzenden. Wierook wel. Dat kost telkens wel tijd. Het regende toch deze morgen en Marie, een franse reiziger onderweg naar Nieuw-Caledonië, moest er ook zijn. Na afscheid te hebben genomen van Gieljan (die op een bouwkundig ingenieurscongres was in Nagasaki vanuit de Universiteit Gent) en Zack ga ik dan maar. De trein naar Matsumoto vertrekt om 12uur maar eerst naar Shinjuku station. Even snel wezen was de boodschap. Nu ben ik toch licht geladen.

In de trein merk ik pas dat ik te veel heb opgestuurd, in die zin dat ik zelfs de kruiswoordraadsels heb opgestuurd. Ik dood dan maar de tijd met japanse papierkunst, hoewel dit niet goed lukt. De trein rijdt door bergen en er zijn veel grijze wolken vandaag. 

In Matsumoto aangekomen heb ik nog de tijd om naar het stedelijk museum voor kunsten te gaan. Dit was één van de redenen waarom ik hier kom. Ik heb gehoord dat het indrukwekkend is. En ik moet zeggen dat dat zeker zo is. Yayoi Kusama is kind van de stad en het museum is grotendeels aan haar gewijd. 

Ze is een japanse kunstenares die moderne kunst maakt. Haar schilderijen gaan altijd over abstracte beelden. Ze heeft een oogziekte en heeft haar hele leven lang last van hallucinaties. Dat wordt zeer duidelijk in haar werk.

Meest opvallend zijn haar spiegelopstellingen. Er is een kamer bij die luistert naar de naam "Gleaming lights of the souls". Spiegels boven, onder en overal rondom. In de kleine kamer zijn kleine lichtjes in vele kleuren opgehangen op verschillende hoogtes. Je gaat er tussen staan terwijl de deur achter jou dicht gaat. Dat maakt dat je tot in het oneindige aan alle kanten de lichtbolletjes ziet op een donkere spiegelachtergrond. Voor de rest is het donker. Je zit net in de film "Tron".

En dat is maar één van haar "spiegelwerken". Er zijn er ook waarin je jezelf ziet vermeerderd worden tot in het oneindige met rode balken en een soort octopustentakels. Nee, dat was een ontdekking, die ik van een andere toeriste, enkele weken geleden heb gehoord. Ze mag er zijn die Yayoi Kusama.

klik maar eens op de link hieronder.

https://www.google.co.jp/search?q=yayoi+kusama&espv=2&rlz=1C1CHNY_jaJP687JP687&source=lnms&tbm=isch&sa=X&ved=0ahUKEwiHifjk_4HNAhUOtJQKHTgIA2EQ_AUIBygB&biw=1242&bih=614#imgrc=4HH53r4b37J5BM%3A

Matsumoto is een "zeeeer" rustig stadje met een breed zicht op de Japanse Alpen met sneeuw. Maar vandaag is het nog te bewolkt. Een hostel vind ik ook. Je slaapt gewoon in de gezinswoning, in een typisch japans huis rieten met matten, papieren wanden met veel houten latwerk, verhoogde houten vloeren. Je slaapt op een futon. Nee, meer japans wordt het niet. Deze eigenares is wel slordig. En haar tuin kan ook iets beter verzorgd worden. Morgen ga ik het kasteel van deze stad bezoeken. Het ziet er goed uit en ligt dichtbij.