Georgië

Donderdag 30 juli 2015

Een rustdag. Ik koop dollars aan als reserve, regel bankzaken via internet en regel telefonisch een onafgewerkte zaak met de eigenaar van mijn studio in Antwerpen. İk zoek ook een washandje. Al vaak heb ik gemerkt dat dit eenvoudig kleinnood in katoen in vele landen niet te vinden is. Uiteindelijk wordt het een mini-handdoekje. En ik leg een voedelsvoorraadje aan voor de lange tocht.

Daarna thee met Ohran (de parkeerwachter) op onze gewoonlijke plek. Als we elkaar niet verstaan gebruiken wij de vertaalsoftware op zijn Iphone. Hij spreekt in en ik luister naar de vertaling. Het werkt relatief goed. 

De bus vertrekt met een uur vertraging in İstanbul. We hebben 2 uren nodig om de Aziatische stadsrand te bereiken. Daar houden we onze eerste pauze waarna het vlot vooruit gaat. De plaats die ik heb gekregen is niet zo comforabel maar omdat de dame naast mij snel naast een andere juffrouw gaat zitten, die minder beweegt dan ik, heb ik bijna de hele tijd 2 plaatsen, wat het geheel draaglijker maakt. (hoewel ik ook daarvoor te groot blijk als ik probeer te slapen). Tijdens de nacht babbelen de Georgiërs veel. Het komt 3 keer tot heftige discussies die telkens goed aflopen. Wel vermoeiend. 

Vrijdag 31 juli 2015

Ik wordt wakker op het ogenblik waarop we langs de Zwarte Zee beginnen te rijden, in Samsun. We zullen de rest van de dag direct naast de kustlijn rijden. Wanneer we halt houden ruik ik de zilte zeelucht maar het is vooral de zwoele hitte die mij opvalt. İk herken hem van de Roemeense kust. Dit geeft een onaangenaam tintje aan deze zee. Dankzij de navigatiesoftware van mijn smartphone kan ik via google maps netjes volgen waar we zijn. Er is Wifi in deze bus. Dat geeft mij ook ruim de gelegenheid om een goed vertaalprogramma op te laden. Eén die Georgisch en Azeri kent. Na het uittesten vind ik er een dat oraal en schriftelijk goed werkt.

Ik test dat uit aan de hand van de Turkse uithangborden langs de weg.

Naarmate we de Georgische grens naderen stijgen de bergen langs de kust.

Het valt mij op hoeveel Duitse bussen en andere voertuigen hier rijden. Geen wonder dat men hier benzine met Europese normen koopt. Ze moeten wel. Zo verspreidt de E.U. haar regels in verschillende landen buiten de E.U.  Dat heb ik al eens gelezen in een artikel van een Amerikaanse diplomaat in een krant.

De mist trekt op maar die is niet storend. De kusten zij hier wel dichtbevolkt. Maar het binnenland is onmiddellijk leeg en we steken veel bruisende riviermondingen over.

Na Trabzon en Rise bereiken we de grens. Het zal ons 3 uren kosten om deze te voet over te steken. Eerst Turkije uit. Wat een controlefreak ! Dan niemandsland -waar je ook te voet door moet. Omdat ik geen van beide talen begrijp en ik niet goed geluisterd heb naar de begeleidster blijft mijn grote rugzak als laatste staan in de bus. Je moest hem na de Turkse grens uit de bus halen maar ik ben directe Georgië binnen gegaan. Terugkeren is een tijdrovende optie. Gelukkig heeft onze attente begeleidster mijn rugzak mee over de grens genomen. Dan kunnen we verder.

Via de smartphone merk ik dat het uur veranderd is. Het is nu Brussel + 2. Door de stand van de zon vermoedde ik het al.

Vanaf nu wordt deze bus een lijnbus die stopt op vraag. We rijden langs de badstad Batumi waar ik even mijn voeten in de lauwe Zwarte Zee kan dompelen. Dan het binnenland in. Er zijn in dit land zo goed als geen autosnelwegen. Ik prijs mij gelukkig dat ik het nu kan zien want op de weinige wegen die er zijn rijdt er veel verkeer. Het zal niet lang duren eer ze die confortabele, doch lelijke, autosnelwegen ook hier verspreiden.

S'avonds zie je in de stadjes enorm veel mensen in de straten en bijna iedereen houdt een winkeltje dat dan ook open is. Langs de wegen zeer veel platanen (die wit geverfd zij op hun stam) en cypressen. Net zoals zuid-Frankrijk maar dan veel meer. İk heb de indruk dat deze streken van een zeer rijke bio-diversiteit genieten. 

Georgië is een gelovig christelijk-orthodox land. Het zit gekneld tussen zijn İslamitische buren in het zuiden en in het oosten. Rusland in het noorden, dat zich niet schaamt om haar grondgebied af te nemen (noord-Ossetië en nog een streek waarvan ik de naam niet ken). Geen wonder dat haar aandacht op het westen is gericht. Je ziet hier veel vlaggen van de E.U. naast de Georgische vlag.

Je ziet in dit land overal kruisen.

De tocht in Georgië blijkt nog zeer lang. We komen pas in Tbilissi aan voorbij 3 uur s`nachts. Na 32 uren met korte pauzes ! Moe neem ik het hotel net boven het busstation. Niet zo goedkoop en ik denk dat ik de enige klant ben maar ok. We zien morgen wel.

Zaterdag 1 augustus 2015

Doel bereikt. In augustus wilde ik in de Kaukasus zijn. Ik zit er midden in. De echte bergketen ligt ten noorden van ons en dat wordt mijn volgende reisdoel.

Een bezoek aan Tbilissi mag niet ontbreken. Zoals altijd heb ik een dag nodig om een nieuwe stad/land een beetje te begrijpen. Nadien voel ik mij er op mijn gemak.

Het is dan ook meestal tijdens de eerste dag dat ik miskopen doe zoal dit bushotel.

Er is hier niet zo veel te zien maar de toeristische dienst toont mij wel een wandeling die de moeite waard is. İk vind onderweg ook een beter en goedkoop hostel. S`avond wordt het koeler en de wind steekt op. De hitte is te dragen omdat zij droog is. Het is berglucht.

Daardoor kan ik een vrij lange wandeling maken langs de highlights van de stad.

Dan ga ik naar het openbaar badhuis. In een gebouw, dat er uit ziet als een romaanse kerk, nemen mannen baden in zwavelhoudend warm water. Je kunt je er ook laten masseren maar dat laat ik voorbij gaan. Het zwavelhoudend water is wat ik wou en dat allemaal voor 5 lari of 2 euro.

De jongen van de toeristische dienst, die mij goed geholpen heeft, heeft mij er op gewezen maar hij was er nog nooit naartoe geweest. Als ik hem vroeg waarom vertelt hij : ik heb thuis een badkamer ! 

Daarmee is dadelijk de bestaansreden van deze badhuizen gezegd. Zij dateren van uit de tijd dat er nog geen badkamers waren.

Dan een lange wandeling om mijn rugzak te gaan oppikken in het eerste hotel. Omdat de kleine bussen op dit avondlijke uur niet meer werken neem ik een taxi. De chauffeur ziet niet goed, of kan niet lezen, want hij heeft veel moeite en hulp nodig om te vinden waar ik naartoe moet. Nochtans pal in het centrum. Het eindigt er mee dat ik hem de weg moet wijzen in zijn stad. Hij is een beetje beschaamd. Maar hij is wel eerlijk en houdt zich aan de afgesproken prijs.