Shikoku, een charmant stukje Japan !

Dinsdag 21 juni 2016

Vanuit Kyoto gaat het naar Osaka, Kobe, Okayama,... En uiteindelijk over de lange treinbrug naar het eiland Shikoku. Daar weer veel overstappen om veel later in de namiddag aan te komen in Awa Ikeda. Sinds ik de brug over ben heb ik veel meer plaats in de trein.

Het toeristisch bureau raadt mij aan hier te blijven en dat voel ik ook zo aan. Ze wijzen mij een ryokan aan. Dat is een traditioneel japans hotel met veel bediening.

Dit blijkt zo, al is dit niet de sjieke versie. De prijs valt reuze mee. Mijn kamer is wel mooi en oerjapans met tatami's, een futon en vooral veel schuifdeuren. De muren bestaan zoals steeds uit lichte houten panelen. Hier in een mooi donkergroen met een mooi schilderij met een karper. Ik val eigenlijk snel in slaap. S'avonds ga ik naar het openbaar badhuis hier recht tegenover.

Hier maak ik een ontdekking, een elektrisch bad ! Ik had er al iets over gelezen, enkele weken geleden, en fronste toen de wenkbrauwen. Hier zat ik er echter in voor ik het wist. Geen wonder dat de spieren direct verkrampen. Er wordt een elektrische stroom gestuurd van de ene kant van het klein bad naar de andere. In rechte lijn voel je de stroom. Iets meer dan een twaalf volt batterij. Later heb ik wel gemerkt dat je er aan went. Toch zal het niet mijn favoriet worden. Ik ben er eigenlijk een beetje bang van en ga er daarom niet helemaal in. Maar ja, ik kan er nu over mee spreken. Het water was hier weer groen door toevoeging van aroma. Boven hangt een plakkaat in de vorm van een sidderaal, merk ik achteraf.

Hier probeer ik, tegen beter weten in, wat het geeft als je snel van extra warm water in extra koud water onderdompelt. Hartkloppingen en snelle vermoeiing. Dat wist ik wel maar nu heb ik het opzettelijk uitgetest.

Bekomen doe ik voor de japanse TV in de kleedkamer. Eten doe ik later, aan de hand van brood en kaas uit de supermarkt. In Awa Ikeda is niet veel te zien en ze gaan voor 22u00 slapen.

Woensdag 22 juni 2016

De bus vertrok vanmorgen om kwart na 7. Hier zijn er niet veel bussen. Je mist ze best niet. Nu, dat ging niet gebeuren want mijn bazin was al om 5u30 aan het babbelen met haar echtgenoot in de kamer naast mij.

De Iya vallei ligt op een twintigtal kilometer van Awa Ikeda. De weg gaat door steeds meer beboste bergen. Ja, tot maximaal 2000 meter hoog gaat het op dit eiland. Aangekomen in Iya onzen ga ik niet naar het badhuis maar maak ik, na een koffie in uiterst sjiek hotel, een lange wandeling. Regelmatig wandel ik terug om een koffie te drinken want zo kan ik drogen. Ze vinden het niet erg dat ik met mijn erg doorweekte sandalen binnen stap. De mensen in Shikoku zijn opvallend vriendelijker dan in het centrum van het land en daar was het al verre van slecht.

Een keer ben ik omwille van doorweekt zijn buiten gezet. Dat was in China. Wat een verschil.

Niet ver van Iya onzen staat een echt "manneken pis". Ik ben er zeker van dat het een kopie is van het brussels ketje. Op een bord met zeldzame latijnse letters lees ik deze naam. En het beeldje staat er al sinds 1968.

Hij staat boven een diep afgrond. In de diepte hoor je en zie je de Iya rivier. Geen huizen, wat dit een mooie vallei maakt met alleen maar bossen. Opvallend veel watervallen hier. Je kunt op zo een regenachtige dag de erosie letterlijk aan het werk zien. Voordurend moet mensen van de onderhoudsdiensten stenen van de enige weg halen. Ze vallen gewoon voortdurend van de rotsen door de grote regenval.

Tijdens de namiddag gaat het 10 kilometer verderop naar de wijnrankenbrug. Er zijn er meerdere in deze lange vallei. Ik kan alleen de eerste zien daar ik afgang van het openbaar vervoer. Die brug is uitzonderlijk mooi moet ik zeggen.

Er door vallen zal je niet maar wel een been breken op zo een regenachtige dag want er zijn maar latten om de 13 cm. En het geheel beweegt voortdurend onder jouw gewicht. Ik ben blij dat ik die mocht zien. Zo zijn er niet veel meer op de wereld. Over hun oorsprong zijn er veel verhalen want deze onbereikbare streek heeft in de geschiedenis van dit land al wel vaker als toevluchtsoord gediend voor de verliezende partijen van de geschiedenis. Ik vermoed dat hij zo gebouwd is omdat die ranken hier groeien en zo bewerkbaar zijn.

Na dit bezoek moet ik lang wachten op een bus en alle café's zijn intussen dicht omdat er door de regen geen bezoekers zijn. Gelukkig had ik van een buschauffeur zo maar een paraplu gekregen die ik gewoon moet afgeven aan de volgende buschauffeur.

Vanuit Oboke gaat het met de trein naat Awa Ikeda door weer een diepe vallei met veel water. Later lees ik in de krant "Ashahi Shimbun" dat er gevaarlijke modderstromen zijn op Kyushu, dat niet ver van hier ligt. Dat kan ik geloven. Door de recente aardbeving is de grond nog los en zodoende beweegt hij gemakkelijk bij hevige regenval.

Om te bekomen, en af te geraken van natte stinkvoeten, ga ik maar weer naar mijn bekend badhuis. Van mijn ryokaneigenares krijg ik dagelijks gratis tickets en volledig badgerief. Tja, de openbare baden zijn wel meer comfortabel dan haar badkamer.

En ik eet een zeer lekkere okonomiyaki die met liefde werd gemaakt voor mijn neus door een eigenares van een kleine eettent in het stadje. Nu besef ik dat dat eigenlijk pannenkoekendeeg is met enorm veel kolen, garnalen, kaas en tomaat. je overgiet het met een soort dikke japanse worchestersaus. Ideaal met bier.

Op de japanse TV kan ik niets volgen want ze spelen hun eigen films en niets is ondertiteld. Er zijn meestal niet zo veel zenders (12). Dat was gemakkelijker in Zuid-Korea.

In mijn ryokan is er voor de eerste keer sinds mijn kippenhok met kerstmis in Kirgizië geen WIFI. Oh ja, een week vroeger was er ginds in het sovjethotel ook geen WIFI - en bijna geen verwarming in de winter. Maar dat was werkelijk buiten categorie.

Mijn bazin is zeer lief en attent maar daar op dat vlak is ze niet mee. Wanneer ik thuiskom heeft ze gisteren thee klaargezet met de traditionele japanse koffiekoek.

Donderdag 23 juni 2016

Daar ik niet te veel wil betalen aan openbaar vervoer reis ik al enkele dagen met boemeltreinen. Japanners verschieten hier telkens van maar voor mij stelt het, na zo vele kilometers, niet veel voor. Ik heb geen geld maar ik heb wel tijd ! Bovendien rijdt de trein de hele dag letterlijk vlak langs de zee, wat zorgt voor mooie uitzichten over de Seto inland sea. Aan de overkant ligt Hiroshima maar daartusen liggen ontelbare eilandjes. S'avonds kom ik uitgehongerd aan in Matsuyama en zonder slaapplaats. Ik weet wel waar er een jeugherberg is en gok er op dat er niet veel bezoekers zijn. Dat blijkt ook zo te zijn. We blijken met twee te zijn in een grote jeugdherberg. Oef, gedaan met op voorhand boeken. Shikoku ligt buiten het toeristisch traject, wat ik onterecht vind.

Vrijdag 24 juni 2016

Matsuyama is een grotere stad. Dat is relatief, want steeds meer valt mij het hoogteverschil op met de chinese steden. De gebouwen daar zijn gewoon veel hoger dan in de steden hier. Dit veroorzaakt hier meer menselijke steden, al vind ik de woontorens opvallend "hoekig".

Vandaag is het drukkend warm met af en toe regen en het blijft de hele dag grijs.

Op advies van het informatiebureau ga ik eerst met de tram naar het kasteel. De eerste tram in Japan trouwens ! Ook dit kasteel dateert uit 1600, al telt het maar drie verdiepingen. Niet erg indrukwekkend, na minstens vier andere soortgenoten te hebben gezien. Bovendien heeft het omvangrijke houtwerk dringend een dikke laag vernis nodig. Naar boven ging het met een kabellift. Naar beneden stap ik via de japanse tuin naar beneden. Dit soort tuinen ken ik al. Deze is niet zo bijzonder.

Wanneer het regent onstaat er wrijving van de stoffen van mijn sandalen op mijn voeten, wat al enkele dagen steeds weer wondjes veroorzaakt. Ik ben een grootverbruiker van pleisters gewoorden. Nu ben ik al aan de tweede doos begonnen. Wanneer het droog is stelt dit probleem zich niet. Veel keus heb ik niet, daar ik geen andere schoenen meer heb.

Na het kasteel bezocht ik een museum over het leven van Masaoka Shiki. Dit heeft mij wel degelijk geroerd. Deze man is een van de grote haiku dichters van het land. Sinds Herman Van Rompuy wist ik wel wat een haiku is maar ook niet meer dan dat.

Het is een dichtvorm waarbij je niet meer dan 17 lettergrepen mag gebruiken. Er is een variant : tanka waarbij je 31 lettergrepen mag gebruiken. Ja, zeg ik heb deze naam ook niet uitgekozen !

Shiki is de pennennaam van de man en dat verwijst naar de koekoek. Hier in Japan heeft deze, geeërde, vogel een rode keel (al merk ik die niet) en dat verwijst naar de terminale TBC-aandoening van de man. Hij spuwde vaak bloed en leefde maar 35 jaren tot in 1902.

Toch schreef hij 24000 haiku's die vaak in de kranten van Tokyo verschenen en daardoor "landsweid" bekendheid verworven.

Ik heb mij een fijn boekje aangeschaft over zijn dichtkunst met haiku's. Er zijn zelfs haiku's over baseball. Daarin was hij geïnteresseerd, zoals zo veel japanners vandaag nog. Japan en baseball : het is een oud verhaal !

Zo kan ik mij een beetje verdiepen in deze dichtkunst. Kwestie van met Herman Van Rompuy te kunnen babbelen - moest het er ooit van komen. In ieder geval, ik vind het mooi en nieuw voor mij.

Na dit museum ga ik naar het badhuis "Dogo Onzen". Dat is de reden waarom ik naar Matsuyama kom. Hier ligt het mooiste, oud, badhuis van het land. Al drieduizend jaren nemen de mensen hier natuurlijke warme baden. Het badhuis zelf is voor de laatste keer heropgebouwd in 1894. Klasseer het maar gerust tussen de mooie badhuizen van Budapest. Het kan de concurrentie probleemloos aan.

Onderaan verschillende baden met grote stenen, versierde waterketels die water gieten in het diepe granieten bad. En telkens een vreemd goddelijk figuurtje dat je moet wrijven over de schouders, armen en knieen wanneer je in het bad stapt. Een traditie die ik gaarne overneem. Elke badkamer is versierd met een grote mozaiek die telkens een blauw-wit japans landschap voorstelt. De deuren zijn houten schuifdeuren die toegang verschaffen tot de kleedkamers.

Deze kleedkamers op zich komen recht uit een koloniale film uit de jaren '50 met hun draaiende ventilatoren, tatamimatten en bruin houtwerk en kokende theepot.

Nog nooit zo veel op de weegschaal gestaan als tijdens deze reis want er is er altijd één ter beschikking. Ik kan zelfs zeggen hoeveel ik eet want op deze precieze toestellen kan ik dit dag op dag volgen. Hier zie je alleen japanners in mooie kimono's. Zo lopen ze hier trouwens op straat rond. Ik kan mij niet van de gedachte "pyama" ontdoen maar dat moet ik nu eens afleren want de stoffen zijn hier echt mooi bedrukt. Toeristen zijn er hier niet. Nochtans kost een kaartje maar 410 Yen. Dat is de bodemprijs voor een onzen. Ik ken die nu wel. Het staat voor drie euro. En dan te bedenken dat ze in Hakone 2100 Yen vroegen, zodat ik er niet eens meer naartoe wilde. Dit badhuis is ettelijke malen charmanter en mooier. Ik moet er wel beginnen aan denken dat de brexit nu een effect heeft op de waarde van de Euro ten opzichte van de Yen. Dat komt mij niet goed uit.

Zaterdag 25 juni 2016

De post blijkt gesloten op zaterdag, pech. In de regen vertrek ik zwaar geladen naar het station om daar te horen dat ik met de tram naar een ander treinstation moet. Van hieruit een uurtje met de expresstrein naar Yawatahama. Een kleine havenstad die gelijkt op Calais maar dan tussen groene bergen. Er is een kleine actieve scheepswerf en vooral een veerdienst.

Verder lang niet zo rijk als het centrum van het land. Wanneer ik in de veerhaven aankom blijken de loketten gesloten. Ik heb de boot net zien vertrekken. Ze hebben nu pauze. Om 16u20 gaan de loketten weer open. Het blijkt 3100 Yen te kosten voor een oversteek van iets minder dan 3 uur, wat ik meevallen vind.

De wachttijd wordt snel gedood door een gesprek met de lokale getuigen van Yehova. Ze zijn allemaal zeer vriendelijk en zetten mij aan om hun centrum in Wijnegem te bezoeken.

Yawatahama blijkt wel een bijzondere zoon te hebben gehad. Ene Chūhachi Ninomiya bouwde in 1891 een modelbouwvliegtuig dat 36 meter vloog. Dat is 15 jaar voor de gebroeders Wright in de VSA. Nu ja, het waren 2 modellen want hij had geen centen.

Hij heeft wel een echt vliegtuig gebouwd voor en in het zelfde jaar als de bekende broers. Maar Chuhachi staakte de bouw wanneer hij meer dan een jaar later hoorde over de succesvolle amerikaanse vlucht. Chuhachi Ninomiya deed dit als hobby terwijl hij in een winkel werkte en later in een geneesmiddelenfabriek. Hij had zichzelf scheikunde en fysica bijgebracht, al werkend in de winkel.

Deze onbekende uitvinder is weeral een bevestiging van mijn gedachte dat uitvindingen het product zijn van een tijdsgeest. Los van elkaar worden op verschillende plaatsen in de wereld de zelfde uitvindingen gemaakt wanneer de geesten er rijp voor zijn. Het blijft opmerkelijk.

Vanuit Yawatahama vertrok de veerbood iets na 17u00. Het begon met motregen en grijze wolken maar die verdwenen boven zee - eigenlijk moet ik zeggen de oceaan - om met een prachtige zonsondergang Beppu te naderen. De zee was rustig met een stevige briesje. Er was zelfs WIFI aan boord. Al werkt dit op zee nog niet zo goed. Daardoor wederom geen reservatie voor de volgende nacht.

In Beppu ben ik meer dan een maand geleden al geweest. Ik weet dus waar ik naartoe moet. Naar het Cabosu hostel waar er gelukkig plaats blijkt te zijn. Nu is de onzen van het hostel wel kapot.

Zondag 26 juni 2016

Na de internetkranten te hebben gelezen word ik letterlijk buiten gezet uit het hostel omdat ze moeten poetsen. In dit hostel is het opvallend hoeveel reizende jongeren hier werken. Zo hebben ze gratis inwoon en centen om verder te gaan. Hier moet je je drie weken contractueel inspannen. Daarna reizen ze verder.

Ik heb enkele weken geleden een interessantere job gevonden : "pruimen plukken" om pickles te maken ten zuiden van Nara. Pickles zijn zeer populair in Japan. Je moest een basis hebben in de Japanse taal. Daar ik alleen "hai" (ja) en "aligato" (goeie dag) ken zal dat wel niet genoeg zijn. Nu ja, daar zal ik me geen zorgen over maken.

Met de bus ga ik terug naar "Oita frangrance museum" om een nieuw parfum te scheppen. Dat is dit keer meer werk dan de lerares na doen. Het is uitproberen en bijsturen door een andere grondstof toe te voegen tot wanneer het resultaat op iets trekt. Dan vergroot je het geheel tot 30 ml door de vorige grondstoffen in verhouding toe te voegen.

Mijn resultaat, dat ik nog een naam moet geven, geurt fris. Dan bloemig en uiteindelijk vanilleachtig. Hoewel niet mijn favoriet vormt vanille hier wel een goede grondnoot. Het geheel werd op het einde een tikkeltje "mannelijker" gemaakt door musk en sandalhout toe te voegen.

Het is natuurlijk zo dat het eindresultaat niets anders kan zijn dan het totaal van de beschikbare grondstoffen. Als er geen theegeur is zal je die geur ook niet kunnen gebruiken. Dat is mijn lichte kritiek op het museum. Maar goed : de meeste bezoekers van deze plaats verwachten en vragen dit niet en dus maakt het museum geen onnodige kosten.

Logischerwijs was ik verreweg de laatste klaar met mijn product in onze workshop, waar 5 mensen aan deel namen.

De oudere leerkracht kende maar zeer weinig Engels maar toch hielp hij mij goed. Hij kent zijn materie, wat ik naar waarde kan schatten. En het is niet de eerste keer dat ik zoiets doe. Samen lukte het dus.

Ik kon niet nalaten om een "eau de parfum" te kopen op basis van yuzu sinaasappel. Dat reserveer ik voor dagelijks gebruik in deze warme streken want het is zeer fris.

En dan nog een leuk vindsel op basis van sinaasappel en kanneel. Zeer eenvoudig doch gewoon goed. Dat is echter op basis van essentiële olie en niet op basis van alcohol.

Ik blijf lang zitten op het aangename terras van het museum aan de rand van een mooie tuin met een warm voetbad voor mij. Ik lees haiku's van Shiki. Ik word meer en meer mee gesleurd in deze dichtkunst. Je kunt er zijn leven in volgen. Gelukkig is er telkens tekst en uitleg.

Iets voor vijven ga ik weg. Het sluitingsuur nadert en ik weet wat ik nu zal doen.

Na een yakitori te hebben uitgeprobeerd ga ik naar het heet zandbad in de buurt van het station.

Wat die japanse brochetten betreft : er zijn er zelfs bestaande uit kip met eitjes van kabeljauw en sojasaus, naast meer bekende barbecue producten. Telkens eerder gekruid. Je eet ze met bier, wat mij deze keer weer niet goed bekomt, vooral gelet op het vervolg.

Een heet zandbad wordt door een heetwaterbron natuurlijk verwarmd. Het is opvallend heter onder het zand dan in heet water. Maximaal 10 minuten mag je bedolven liggen onder de laag dik zwart zand, en dat is meer dan genoeg.

Dan afkoelen onder de douche om het zand weg te laten stromen. Even niet goed van geweest moet ik toegeven. Het complex was oud en mooi met veel hout. Het moet de eerste keer zijn dat ik weer onder zand word bedolven sinds mijn kinderjaren aan het strand. Maar in Blankenberge was het zand koud en er boven was het warmer. Dat was om af te koelen en te spelen. Hier is het net het omgekeerde.

Beppu is een waar Las Vegas voor wellnessliefhebbers. Een "diehard" probeert ze uit, dag in dag uit, a rato van drie per dag. En dan nog zal je hier weken nodig hebben om al die verschillende toepassingen van heet water uit te proberen.

De avond breng ik door in het hostel met de andere gasten. Morgen naar de post en daarna probeer ik een bus te vinden naar Aso. Dat is een zeer actieve vulkaan op het midden van dit eiland Kyushu.

Maandag 27 juni 2016

Ik kan blijkbaar niet naar Aso omdat het gehele gebied afgesloten werd sinds de aardbeving van 2 maanden geleden. Aso is de grootste vulkaankrater ter wereld met een omtrek van 128 km. Aso is de belangrijkste mensengemeenschap van dit gebied. Daar kan je wel naartoe doch niet verder naar het centrum van het gebied. De toeristische dienst van Beppu heeft gebeld met hun collega's ginds en gehoord dat de veiligheidsperimeter zelfs breder is dan zij dachten.

Nu even snel denken hoe het verder moet. Ik beslis hier een nacht langer hier te blijven. Morgenavond vetrekt een bus van Oita naar Kagoshima.

Daarna ging ik, onder zeer hevige regen, naar het hostel om een nacht meer te kopen. Van hieruit naar de rode jigoku (hel) van Beppu met de bus. Dat is een hete, grote, en vooral diepe wateropborreling. De rode kleur wordt veroorzaakt door ijzeroxide, calciumoxide, magnesiumoxide en siliciumzuur. Mijn eerste idee was om er mijn voeten in te steken maar aan 78 graden Celsius is dat geen goed idee. Er staat iets verderop wel een warm voetbad maar dat is niet echt rood en heet. Ik vind er wel een middeltje om huidaandoeningen te verminderen, gemaakt op basis van deze mineralen.

Onder de hevige regen gaat het verder met de bus naar Myoban want ik heb gehoord dat daar aangename baden zijn. Dat is ook zo, al moet ik zoeken langs de overstroomde weg met auto's die mij wel heel erg nat spatten.

Ik was al te ver en dus is het al bijna 5u30 wanneer ik er geraak. Nu is er bijna niemand. Dat zal zelfs verminderen tot een hele badplaats voor mij alleen.

Het is een bad met veel mineralen dat blauw reflecteert op de witte aanslag op het graniet.

Na een lang verblijf daal ik met de bus terug af naar het centrum van Beppu.

Dinsdag 28 juni 2016

Eerst naar de post om 3,4 kg naar Blankenberge te sturen. Wederom wordt elke item nauwgezet gecontroleerd aan de hand van een tabel die zegt wat je met de post kan zenden en wat niet. Het totaal neemt, zoals steeds, bijna twee uren in beslag.

Mijn laatste dag in Beppu besteed ik aan baden, Hoe kan het hier anders. In Umi Jigoku ligt er een cobaltblauw heet meertje. En hier is er een echte geyser aan het werk. Rondom mij een mooi park met tori's en waterlelies. In de kleine poelen rondom de hete bron zwemmen veel karpers. Het water is hier lang niet zo heet als in de blauwe poel maar toch voelt het aangenaam warm. Vele keren zag ik nu al deze bekende vissen in warm water zwemmen. Nog altijd regent het pijpenstelen.

Met de bus enkele kilometers hoger op naar de modderbaden. Probleem in Beppu is dat ik de hete openbare waterbronnen moeilijk kan onderscheiden van andere gebouwen. Ze ze zien er van buiten gewoon eender uit. Onder een hoge snelwegbrug ligt het dan. Modder is hier licht grijze leem waarboven water ligt dat heet is door stoom en water dat uit de grond komt. Ik weet nu dat het geen goed idee is om je hand boven zo een waterschoorsteen te laten glijden. Brandwondje !

En dan bezeer ik de kleine teen nog tegen en houten steunbalk in het binnenmodderbad.

Terug in het station van Beppu haal ik de lichtere rugzak op en met de trein gaat het naar Oita. Daar moet ik bijna twee uren wachten op een verlaten, slecht verlichte, doch grote parking tot wanneer de bus voorbij komt. Ondanks de regen ben ik blij dat het hier nimmer koud is. Voorlopig is de lucht nog niet zo vochtig waardoor je snel droogt. Na het regenseizoen verandert dat snel in voortdurende hete zon met een zeer vochtige lucht. Dat lijkt dus mijn toekomst te zijn. Kan beter !

In de bus zijn we met 6 zodat we allen zeer veel plaats hebben voor deze nachtrit van 7 uren tot in Kagoshima. We hebben allen een dekentje en de zetels kunnen diep zakken en de lichten bijna volledig gedoofd. Gelukkig speelt hier geen film op de bus.

Woensdag 29 juni 2016

Een dag vol vreemde dingen vandaag. Vanmorgen kwam ik hier om 6u20 aan met de nachtbus waarin ik niet veel geslapen heb, wel uitgerust.

Dat vroeg aankomen heb ik nooit graag want dan is er nog niets open en je kunt niet gaan slapen. Bovendien regende het deze keer zeer hard. Er was wel een lokale TV  ploeg aan het filmen. Het volledige treinverkeer van de streek heeft de rest van de dag lam gelegen. Als gevolg hiervan waren zeer veel scholieren gestrand in het station. Ik heb de indruk dat ze de tijd doden met nog eens hun examens in te studeerden. Dat is pas onaangenaam. Temeer ze daar rond 10 uur nog zaten te wachten. Nu ja, niet elke leerling bleek nerveus hoor.

Intussen heb ik een slordig guesthouse gevonden dicht bij het station. Nu kan ik op stap gaan. Zo moet ik weer wachten rondom dit station op een bus. Ik kan niet lezen waar ze naartoe rijden en ik heb er al minstens één laten voorbij gaan.

Uiteindelijk geraak ik er wel op. Gedurende 2 uren rijden we door zeer hevige regen met meer dan eens diepe overstromingen. Aan het "Chiran peace museum" stap ik uit. Ik ben nu in het uiterste zuiden van het japanse vasteland. Chiran is vandaag een dorp met zoete aardappelkweek en veel theeplantages tussen bosjes.

Niettemin is dit een vreemde interessante plek. In 1941 bouwde het japanse leger hier een vliegveld om zijn piloten op te leiden. Vanaf 1 januari 1945 werd dit de plek van waaruit bijna 500 kamikazepiloten vertrokken om zich met hun vliegtuig (en een zware bom) neer storten op een geallieerd schip.

Dat is zo omdat dit de dichtste plek is bij Okinawa waar toen zeer bloedige gevechten plaats vonden. Kamikaze is een verkeerde westerse woordkeuze. Kamikaze betekent eigenlijk "goddelijke wind" en verwijst naar de twee typhoons die in 1281 - en 13 jaar later - de Mongolen voor immer buiten Japan hielden. De Japanners gaven deze typhoons een bijnaam. Volgens hen bracht het hen het geluk niet onder het mongoolse juk te vallen. Ik twijfel hieraan want het enige wat de Japanners daarna deden was onderling verder vechten, zoals ze dit daarvoor al deden. Terwijl China onder de Mongolen rustig werd. Zoals vroeger gezegd en geschreven in centraal-Azië  waren Mongolen wraakzuchtig bij ernstig verzet. Anders niet.

Maar goed. De japanse naam voor deze zelfmoordpiloten is "tokko". Ik heb in dit museum veel bijgeleerd. Vooral de volledige vrije wil en de grote overtuiging iets te doen voor hun land is mij bij gebleven. Ik heb veel afscheidsbrieven gelezen en nergens blijkt dwang. Nee, zij vonden dit een eer. Ik moet wel zeggen dat deze piloten zeer jong waren : van 18 tot 22 jaar.

Zeer velen hoopten een vliegdekschip te kelderen met hun zelfmoord. De realiteit is dat zij meestal kleinere schepen raakten en dat dit de Amerikanen niet veel pijn heeft gedaan. Er bleek zo veel schrapnel in de lucht dat veel vliegtuigen nooit hun schip bereikten en de piloten stierven zonder hun doel te bereiken.

Ik heb ook geleerd dat hetzelfde bestond met motorbootjes maar dat is niet toegepast want het was de bedoeling de Amerikaanse schepen bij hun landing op het Japanse vasteland te raken. Zo ver is het nooit gekomen door de twee atoombommen.

Er staan in het museum vliegtuigen van toen en je bezoekt het aan de hand van een Ipad, die voor de vertaling zorgt bij 34 stations.

Ik heb ook geleerd dat er geen Japanse interne verdeeldheid was. Jongens van elke stad uit elk eiland namen er trots aan deel en vonden het een eer te sterven voor de mikado. Niettemin waren hun lakens nat van het wenen. Zo vonden de studentes - die de opruiming van de bedden als taak hadden - de lakens na het definitief vertrek. Maar naar buitenuit wilden ze sterk zijn.

In totaal zijn er 1036 Tokko vliegtuigopdrachten uitgevoerd met dodelijk afloop voor de piloot. Naast Chiran vertrokken ze uit Taiwan, dat toen nog Japans was.

En dan is er nog de Kaimondake. Dat is de laatste berg die ze zagen voorbij gaan. Daarna werd het zee gedurende iets meer dan 2 uren vliegen tot in Okinawa. Kaimondake was hun laatste beeld van Japan. Hij gelijkt erg op Fuji. Hij groeide uit tot een symbool voor deze mensen.

Dat weten we omdat er ook waren die onderweg motorpech hadden en op de een of de andere wijze terug keerden. Om dan weer een dergelijk opdracht aan te vatten !

De onverzettelijkheid en de waardigheid van deze piloten zegt mij iets over dit volk. Al zie ik ook de zeer diepgaande "brainwashing".

In gedachten verzonken loop ik Kuoni Honda tegen het lijf aan de bushalte. Hij  wil mij om de een of andere reden onmiddellijk schetsen. In geen 5 minuten is hij klaar en het resultaat is zeer goed. Ik ben onder de indruk. Ik krijg de schets als geschenk.

Kuoni komt uit Honululu en is geboren in 1948 als zoon van een Japanner. Heel zijn leven woont hij al op Hawaii. Hij spreekt Japans (met een accent volgens mij) en is architect, lees ik op zijn naamkaartje.

Hij heeft zijn bezoeken in Japan zeer nauwkeurig uitgekozen heb ik de indruk. We begonnen te babbelen omdat hij mij vroeg wat ik van het museum dacht. Daar was ik net mee bezig.

Na een dik kwartier stuur ik hem op pad want hij wil het museum nog bezoeken en het is al 3 uur. Wat een vreemde omtmoeting.

Ik neem de bus naar Ibusuki door een mooi bosrijk gebied met kleine plantages. Het is meer dan een uur ver tot Ibusuki. Een verlaten kleine badstad waar je komt voor de hete zandbaden. En ik moet zeggen, die zijn beter dan in Beppu, want je ligt echt op het strand. Het strand is gewoon heet. Je wordt omhuld met dik, zwart zand dat 50 graden Celsius heet is. Dieper onder de grond klimt dat tot 80 graden Celsius. Het zand wordt op natuurlijke wijze verwarmt door stoom die door het zand ontsnapt uit de ondergrond. Je ziet zelfs de stoom uit het zand komen naast de zee. Vreemd, vreemd !

Ik heb nog niet verteld dat een heet zandbad je erg doet zweten en je moet het uithouden maar achteraf heb je en ware energieboost. Het is de tweede keer dat ik het uitprobeer en twee keer was het ook zo.

Daarna wat babbelen met de lokale fotograaf Wagushiro en de dames die het zand over je heen scheppen. En dan gaan liggen in de hete waterbron die dit keer een zoute smaak heeft. Dat vind ik meer dan okay want het heelt de wondjes aan de steeds doorweekte voeten in de sandalen.

Na rijstballen te hebben gegeten in een winkel ben ik blij de laatste bus te vinden naar Kagoshima. Want ook hier is er geen trein meer. Zo geraak ik twee uur later in Kagoshima. Langs de baai hebben we nu wel een open zicht op de vulkaan Sakurajima die altijd rookt. Vandaar dat Kagoshima de bijnaam "Napels van Japan" kreeg.

Maar het is ook hier dat de Portugezen schipbreuk leden in de 16e eeuw en daardoor de eerste westerlingen in Japan werden. Deze stad is een voortrekker geweest in het opnemen van westerse invloeden. Nu is dat allemaal - industriële - geschiedenis en lijkt mij de stad een beetje achter op het centrum van Japan, net zoals de streek.

Ik heb wel spijt dat ik de palingen van meer dan 2 meter niet heb kunnen bezoeken in het meer van Ikeda in de buurt van Ibusuki want dat is uniek in de wereld. Ik kan niet alles doen.