Intermezzo

Nu ik Iran bijna verlaat vind ik het tijd om vier korte verhalen te vertellen die mij zijn overkomen tijdens de reis door dit land. Ze maken het beeld vollediger. 

Atoomgesprekken

In de hoofdstad geraakte ik in een gesprek over atoomkracht. De `atoomdeal` is hier een `hot item`. Maar ik ben verwonderd dat er toch nog veel onwetendheid is over de westerse angsten. Eerst moest ik vertellen dat een atoombom deze enorme hoofdstad volledig kan vernietigen. Mijn gesprekspartner leek verbaasd. Ik ook, van zijn reactie. Maar het ging verder toen hij hierop reageerde. Ik kan toch onder grond gaan en mij zo beschermen. Ja dat kan, maar wanneer je buiten komt word je bloot gesteld aan de kankerverwekkende straling. Je kan toch niet onder de grond blijven leven. Dat wist deze universitair geschoolde, die in Dallas heeft gestudeerd, blijkbaar niet. Daarom begrijpen veel Iraniërs de westerse terughoudendheid ten opzichte van dit land niet zo goed. Wat als een dergelijk voorwerp in verkeerde handen komt ?

Loeren in de tassen

Iran heeft een drugsprobleem. Dat heb ik al vaker gelezen. Maar ik denk dat het kleiner is dan ik mij voorstelde en misschien kleiner dan bij ons. Het treft hier mensen die hopeloos zijn geworden van het al bij al repressieve systeem.

Tijdens een namiddag geraakte ik in een gesprek met een ex-verslaafde. Tenminste, dat is wat ik denk. Zijn lichaam zag er te mager uit en vooral afgeleefd met diepe groeven. Ook eerder verwaarloosd. Dit kan volgens mij maar het gevolg zijn van alcohol of drugs. Alcohol is hier moeilijk te krijgen en dat wordt blijkbaar ook niet zo als noodzaak gevoeld. Er wordt veel over gepraat, dat wel.

Dus ik gok op dat laatste. Hij zag er niet alleen afgeleefd uit maar het leek mij dat hij niet veel heeft. We raakten in gesprek omdat we allebei roken en er maar een asbak was. Ik bood hem dus aan bij mij te komen zitten.

Het eerste wat hij mij vroeg was `wat denk je over Iran`. Dat vraagt iedereen hier. Ik vertelde hem dat ik nog niet zulke vriendelijke en gastvrije mensen heb ontmoet. Maar ook dat het soms te veel wordt. Hij schakelt hier op in en zeg mij dat hij deze nieuwsgierigheid en hulpvaardigheid verschrikkelijk vindt. Hij vindt dat het goed is dat er meer toeristen komen, die anders zijn. Hieraan twijfel ik want hij weet volgens mij niet hoe het er in het westen er aan toe gaat maar dat zeg ik niet zo. Hij vertelt mij dat zijn landgenoten in zijn borstzakje kijken als hij zijn bankbriefjes er uit haalt. Dat herken ik. Ze nemen het geld inderdaad uit je portemonnee. Maar ze zijn altijd meer dan eerlijk geweest. Ik bedoel hiermee dat er van privacy niet veel over blijft. Hij ging verder en zeg dat ze ook in zijn plastic tassen kijken om te zien wat er in zit. Meer, je ziet aan de gezichten dat ze een oordeel vellen en in zijn geval is dat blijkbaar vaker negatief geweest. Daarom heeft hij er genoeg van. Hij wil met rust gelaten worden. Ik wil het niet zo extreem stellen maar ik begrijp wat hij bedoelt. 

Niet iedereen gelijk

Je zult gemerkt hebben dat er weinig vouwen aan bod kwamen in Iran. Tijdens een middag in een stad sprak een vrouw van mijn leeftijd mij aan in het Engels. Het werd een oprecht en aangenaam gesprek want we waren allebei zeer rustig en namen de tijd. We spraken af om contact te houden en dan scheidden onze wegen. Tegen de avond kreeg ik een mailbericht. Internet is hier niet altijd eenvoudig te bereiken in dit land en wifi ook niet waardoor ik dit bericht pas later las. Het is ook traag. 

Ze schreeft hierin dat ze naar mijn hotel zou komen om samen de dag door te brengen in de stad. En zo verscheen ze eerder onverwacht in de binnenplaats van mijn hotel terwijl ik alleen aan het ontbijten was (ik had haar mail nog maar pas gelezen). Vrijwel onmiddellijk zei een van de 2 jonge mannen die hier werken iets tegen haar in Farsi. Haar telefoon rinkelde op dat ogenblik en ze verdween. Ze kwam niet meer terug. Toen vroeg de andere jonge ober mij wat ze mij vertelt heeft. Dat leek mij een onmogelijke vraag en ik dacht er niet eens aan hier op in te gaan. Dan vroegen ze mij of ik haar kende. Hierop antwoorde ik dat ik ze dag voorheen ontmoet heb.

Intussen merkte ik dat de andere jonge man blijkbaar rond het hotel was gaan zoeken waar ze was. Maar ze was weg. Opnieuw vroegen deze jonge mannen, die op de universtiteit architectuur studeren, wat ze vertelde. Nu zei ik hen duidelijk dat ik hier niet op in ga. Dan kwam een jonge vrouw aan die de receptie verzorgt in het hotel. De jongens vertelden kort in Farsi wat er gebeurd was. Sindsdien glimlachte de receptoniste naar mij maar ik begreep nog niet waarom. Per mail kreeg ik enkele uren later het volgende bericht. 

I am really sorry, here is forbiden to talk with forion tourist with out having tour gide cart!  so they said me some thing strange there then I left your dest and I went ... very sad moment, .. this city is to much difrence from world!!! .. It would be intresting if I will be tour gide then I can talk with all tourist with no fear.... hope you have a good days in Iran. or if you want we can see eachother  but ... . I got sad as many of time in my country that It is not mine this is MAN COUNTRY Those man that I don't like!    ... wish you the best.

Nu begrijp je dat niet iedereen hier dezelfde rechten heeft. Omdat ze zo veel moeite had gedaan om mij op te zoeken - ik kende de naam van mijn hotel niet en gaf ongewild een naam van een hotel onmiddellijk in de buurt - zocht ik haar op in een busstation want ze had een ticket gekocht voor een rit naar haar familie in een andere stad. Toch hadden we nog een kwartiertje. Dan vertelde ze mij dat vrouwen hier geen vreemde mannen mogen aanspreken en dat dat dat gevaarlijk is voor deze vrouwen. De enige manier waarop dit kan is door erkende reisgids te worden. Dat wilde ze dus. En toen vertrok haar bus. Nu begreep ik waarom de receptioniste glimlachte. Ze herkende de situatie en nam het in stilte op voor deze vrouw. 

Emoticon

Op een dag had ik een gesprek met een jonge man die mij vertelde dat hij vond dat de mensen in het westen meer nadenken dan de mensen in het midden-oosten. Hij vond dat mensen in het midden-oosten zich meer laten leiden door emoties. Ik vind dit een verregaand besluit en ik ben niet zeker van de redelijkheid van het westen. Maar het legt wel uit waarom je hier zo veel onuitlegbare contrasten hebt. Logica is misschien niet het hoogste goed.